Denny Ortuño [Aporrea-Boltxe]A crise financeira que enfronta o sistema capitalista está inundando as máis diversas áreas da vida social, económica e política, deixando como consecuencia fame e miseria para a inmensa maioría da povoación mundial co seu efecto lóxico de protestos sociais polo dereito á vida; e doutra banda, a máis brutal concentración de capitais e riquezas para os sostedores do actual réxime imperial de consorcios capitalistas coa consecuente obriga do recrudecimiento dos métodos de represión, explotación e control para manter os gaños empresariais e de dominación política no mundo.
A crise non trata a todos por igual, ese monstro de mil cabezas non morde - por agora – a man do que o alimentou, porén esnaquiza con crueza aos traballadores.
A cara oculta do capitalismo.
O sistema capitalista xera gaños non só como modo industrial de produción, pois tamén obtén estes no casino financeiro do capital, léase Bolsa de Valores. En Norteamérica, Wall Street recicla esa parte do traballo que non se paga no salario, esa plusvalía xógase, aumentándoa en moitos casos ou perdéndoa noutros, mais sempre xerando as mesmas consecuencias para o traballador: maior explotación e miseria independentemente da sorte do apostador.
En Wall Street alóxase o índice industrial Dow Jones, un indicador do valor das accións das supercorporacions que cotizan na Bolsa de Valores de Nova Yorke. Este índice reflicte o valor de mercado das 30 compañías trasnacionais máis importantes e máis recoñecidas nos Estados Unidos e o mundo, dun universo de 10 mil empresas que cotizan no mercado de valores neoiorquino.
Os consorcios que cotizan neste índice son os donos invisibeis da economía mundial, os que impoñen presidentes, alianzas, políticas e estratexias mundiais; noutras palabras os mega explotadores do ser humano, os sustentadores do traballo asalariado, os controladores do comercio e finanzas nos países e os grandes e únicos beneficiarios das riquezas do planeta.
Estímase que a economía especulativa é 10 veces superior á dimensión que ten a economía real produtora de bens e servizos.
As trinta megaempresas imperialistas que controlan o sistema económico produtivo mundial e que conforman o Dow Jones son:
3M Company (industria de aplicacións tecnolóxicas), Alcoa (aluminio), Altria Group (comida, bebida e tabaco), American International Group (seguros e finanzas), American Express (tarxetas de creto), AT & T (telecomunicacións), Boeing Co (aviación e armamentista) , Caterpillar (maquinaria e equipos), Citigroup (finanzas), Coca Cola (refrescos e auga), Dupont (química), Exxon Mobil (petroleira) , Xeral Electric (electricidade, transporte motores, avión, etc.), General Motors (automotriz), Hewlett Packard (informática), Home Depot (construción), Honeywell (servizos espaciais, enxeñería, electrónica), IBM (computación), Intel Corporation (informática), Johnson & Johnson (química e produtos médicos), JP Morgan Chase (Finanzas), McDonalds (alimentos), Merck & Co (farmacéutica), Microsoft (computación), Pfizer Inc (farmacéutica), Procter & Gamble (farmacéutica), United Technologies (conglomerado industrial), Verizon (telecomunicacións), Wal-Mart Stores (cadea detallista), Walt Disney (industria do entretemento).
Non é esaxerado dicir que controlan a economía e o destino do planeta. A apertura económica imposta nas décadas dos oitenta e noventa, xunto ás privatizacións e libre mercado a todos os países latinoamericanos, eliminou os controis estatais, as leis financeiras e as lexislacións laborais co fin de facilitar o saqueo de capitais e riquezas nacionais en complicidade con gobernos lacaios que actuaban e actúan como auténticos “cabalos de Troya” do imperio.
O desprazamento das súas operacións realízase en sectores como manufactura, ensambladura e maquía, mentres nos seus países de orixe se adican a áreas como investigación, desenvolvemento, deseño, distribución e comercialización; os gaños son o resultado da pillaxe de man de obra e recursos naturais, que logo utilizan para xerar unha segunda fonte de mega-ganancias a través da especulación financeira en EEUU e os países centrais do sistema capitalista.
Estas transnacionais móvense baixo a bandeira usamericana e están protexidas polo poderío militar do imperio: a máis mínima sospeita de “inseguridade” no seu contorno (países coa desgraza de aloxar no seu chan a estes explotadores), é causa suficiente para executar invasións, reordenamientos políticos e territoriais, que suxeiten a estes de pés e de mans á explotación capitalista.
A crise: acordo entre ladróns. Protección e monopolios.
Estamos observando como o capitalismo corporativo se protexe a si mesmo e como non perde oportunidade para devorar os capitais dispersos en asociacións ineficaces e concentralos en beneficio exclusivo da mesma burguesía.
Nun estudo do Instituto de Investigacións Económicas (IIE), da UNAM sinala que, 200 empresas trasnacionais de diversos países industrializados, sobre todo de Estados Unidos, concentran 40 por cento do Produto Interno Bruto (PIB) mundial, mais entre a Unión Europea (UE), Estados Unidos e Xapón contabilizaban o 71 por cento do PIB mundial no 2007, malia dispoñer só do 15 por cento da povoación. Este é o alicerce que contribuiu a profundar a desigualdade e pobreza no mundo.
Os primeiros indicios de "crise" empurrou a estas corporacións a converter as súas accións en diñeiro en efectivo (antano convertían dólares, hoxe adequiren euros que son depositados en bancos da comunidade europea), ou migrando a rubros mais proveitosos para o capital por exemplo: petróleo e ouro; o que ocasionou o derrubo da bolsa neoiorquina e xunto a ela a todos os mercados bolsistas "globalizados".
Iniciada a crise, o Banco Central europeu e a Reserva Federal de EEUU saíron a soster o sistema financeiro emborcando máis de 350.000 millóns de dólares.
O movemento de capitais diríxese a “resgatar” non aos seres humanos que día a día quedan na miseria ou morren de fame, senón a apontoar os vellos cimentos do edificio capitalista: resgatar empresas que erraron na ruleta dos beneficios financeiros. Só abonda revisar as noticias:
- Bush propón a inxección de 700.000 millóns de dólares no sector financeiro a cal será votada na Cámara de Representantes e no Senado.
- En Europa, as autoridades británicas anunciaron a nacionalización do banco británico Bradford and Bingley. (AFP)
- Northern Rock, Alliance & Leicester e HBOS, engullida polo seu rival Lloyds TSB. (AFP)
- Os gobernos de Bélgica, Holanda e Luxemburgo anunciaron tamén a nacionalización parcial da entidade bancaria e aseguradora Fortis coa achega de 11.200 millóns de euros. (AFP)
- En Dinamarca, o banco Roskilde foi adquirido por tres institucións financeiras, mentres que Vestjysk Bank fíxose cargo de Bonus Bank e fusionarase con outra institución rexional. (AFP)
- A Reserva Federal de EE.UU. prestará a AIG (American International Group) ata US$85 millardos en fondos de emerxencia a cambio dunha participación accionaria do 79.9 por cento e un control efectivo da compañía.
- Os gobernos belga e francés tamén se comprometeron a axudar ao banco franco-belga Dexia, mentres que en Alemaña o banco Hypo Real Estate (HRE) salvouse da quebra no último minuto ao conseguir unha liña de crédito dun consorcio de bancos compatriotas. (AFP)
- Os bancos centrais de Australia e Xapón inxectaron este luns máis fondos de emerxencia nos mercados monetarios a curto prazo. O Banco Central Europeu anunciou a apertura dun período de préstamo extraordinario de 38 días para proporcionar liquidez aos bancos da Eurozona nun momento en que as condicións de préstamo no mercado interbancario endurecéronse. (AFP)
Os traballadores pagamos coa nosa existencia os erros dos capitalistas.
A crise financeira está adosada a un proceso de recesión e inflación (estanflación: coincidencia no tempo dun estancamento do crecemento unido a un crecemento da inflación), que está impactando gravemente os empregos, os prezos dos alimentos e no custo da vida de millóns de persoas no mundo. Porén bancos e empresas multinacionais, sobre todo petroleiras, están a rexistar ganancias descomunais que son superiores ao orzamento e ao PIB de moitos países do mundo.
Vexamos os datos:
Este proceso que aínda non se lle ve o final, elevou o número de desempregados. A OIT prevé para 2008 un alza de cinco millóns no número de persoas sen traballo no mundo, incrementando en 195 millóns os parados; pola súa banda a UE terá un aumento de 600.000 persoas desempregadas e EE.UU. anota en 2,865 millóns a cifra de desempregados que están recibendo subsidios, dato que se incrementa semanalmente con 22.000 novas persoas sen emprego.
A cantidade de persoas subalimentadas pasou de 850 millóns a 925 millóns, como consecuencia da escalada do prezo dos alimentos no período 2007-2008, segundo informou a Organización das nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO).
O senegalés Jacques Diouf Director Xeral da FAO, detallou que o índice de prezos alimentarios dese organismo rexistrou entre 2005 e 2006 un aumento do 12%, do 24% no 2007 e de perto do 50% entre xaneiro e xullo do presente ano.
Numerosos despachos dos medios de comunicación informaron acerca do enorme chouto no prezo do arroz, que aumento de 75% en dous meses, e trigo, cun incremento de 130% durante o último ano, e como os prezos mundiais do arroz subiron 10% nun día.
O director xerente do FMI, Dominique Strauss-Kahn, estimou que o custo total da crise financeira mundial podería aumentar a 1.3 billóns de dólares, de estimacións previos de ao redor de 1 billón. E a cantos millóns de persoas afectará exactamente a crise? Cales serán as cifras exactas de desemprego, miseria e morte?
É evidente que o prezo para o mantemento do capitalismo, págase coa vida dos traballadores e desposeídos do mundo e que a superación deste estado de cousas, pasa por transformar de raíz toda a estrutura sobre a cal está montado o actual réxime de explotación e opresión humana.
Os nosos países deben implantar e estender a política de seguridade alimentaria - actualmente en desenvolvemento en Venezuela -, a fin de poder facer fronte coa produción masiva de alimentos o sustento das xigantescas poboacións que padecen fame.
O Banco do Sur debe ser o ente que apoie economicamente, as políticas de fortalecemento de intercambio comercial e de produción agroalimentaria, dentro e fóra do continente. O modelo desarrollista industrial e mineiro afastounos dunha actividade vital para a supervivencia do ser humano: a produción de alimentos; o que traeu como consecuencia incapacidade agro produtiva e unha excesiva dependencia das importacións de produtos alimenticios industriais.
Está claro que o capitalismo só ofrece explotación e opresión en momentos de bonanza, e miseria e morte en tempos de crise, só o socialismo coloca ao ser humano no lugar que lle corresponde, facendo mais racional e humana toda a actividade produtiva e de intercambio en beneficio da humanidade toda e non dos capitalistas e explotadores de sempre. [Voltar ao inicio desta nova]
