tag:blogger.com,1999:blog-54319236523010322012024-03-05T20:10:49.125-08:00DocumentosPartido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.comBlogger26125tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-49314200090774065452009-06-27T14:25:00.000-07:002009-06-28T05:14:27.434-07:00O 27 DE XUÑO DE 1931 FOI PROCLAMADA EN COMPOSTELA A REPÚBLICA GALEGA<div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisce2cINmlN-v6Rw90b81yxa0o9kR6L-fMIyY4QxS72qEncNIk5St1L-7cYG93PXLokuQ4-bhnPaNnLOhoZ6PGfRkzOfIZNIZXRROMERDMY05FyVaOPVRiZfUp7ObtpqbuLazKGpS6Ufw/s1600-h/rec_portada2.PCPG.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 156px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisce2cINmlN-v6Rw90b81yxa0o9kR6L-fMIyY4QxS72qEncNIk5St1L-7cYG93PXLokuQ4-bhnPaNnLOhoZ6PGfRkzOfIZNIZXRROMERDMY05FyVaOPVRiZfUp7ObtpqbuLazKGpS6Ufw/s400/rec_portada2.PCPG.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5352135678290880498" border="0" /></a><span style="font-size:85%;"><span style="font-weight: bold;">Portada do xornal "El Pueblo Gallego" do 28-6-1931 (O subliñado en azul é noso)</span></span><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Nos últimos dias de Xuño de 1931, o povo galego viveu xornadas de intensa mobilización e loita revolucionaria a prol dos seus dereitos e dignidade nacional. A indignación contra os contínuos aldraxes que recebia a nosa nación e a conseguinte rebelión das nosas clases populares contra os gobernantes españois, encarnados nas institucións burguesas da II República levou mesmo a reivindicar e proclamar por un breve periodo de tempo a <span style="font-weight: bold;">República Galega</span> o dia 27 de Xuño de 1931, fai agora 78 anos.<br /><br />O PCPG, alén de render tributo aos nosos devanceiros, que se ergueron tan orgullosamente naqueles dias memorabeis, queremos iniciar con esta nova un traballo de recompilación dunha serie de documentos que, malia a súa indiscutíbel importancia histórica, son inéditos ou pouco coñecidos entre o noso povo. <span style="font-weight: bold;">Premer nas imáxes para ampliar.<br /><br /></span><div style="text-align: center;"><span>[Na imáxe seguinte: a páx 4 do mesmo xornal do 28 de xuño de 1931]</span><br /></div></div><div style="text-align: center;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPg5xov7j52VmYp3h1_GSzg1aUbp476DNLlEYAX5o6cFjcZhxsRFKys5LJWLjjl3igmGnDFFMSOFg_1vyXUEV9uRjOFMFi8Mjc5_zknXXhNqLKN2XtuUMsFd54r9RSMgLUswlaa9RieoY/s1600-h/rec_PuebloGallego.PCPG.png"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 145px; height: 400px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPg5xov7j52VmYp3h1_GSzg1aUbp476DNLlEYAX5o6cFjcZhxsRFKys5LJWLjjl3igmGnDFFMSOFg_1vyXUEV9uRjOFMFi8Mjc5_zknXXhNqLKN2XtuUMsFd54r9RSMgLUswlaa9RieoY/s400/rec_PuebloGallego.PCPG.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5352122518989316354" border="0" />Premer aquí ou na imáxe para ampliar. (O subliñado dos titulares deste documento é noso)</a><br /></div>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-80787974437700214962009-05-06T06:26:00.000-07:002009-05-26T16:43:12.631-07:00UNHA CRITICA SOBRE O NACIONALISMO IMPERIALISTA DO COMUNISMO E A ESQUERDA ESPAÑOLA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmjLtdVu0aNEK5-MqdSHP1jeelUTekuqvc1D-hor8qkvDO9yStmU9iKortMzR2eZiZeRuFWu2XZ0fAoPWkGdI4dRKsC34OL0GEkeon01N7qLB23LoXEmPeneL64c3UuYLETMAytjsB1e0/s1600-h/ANTIFASCISMO.png"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 174px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmjLtdVu0aNEK5-MqdSHP1jeelUTekuqvc1D-hor8qkvDO9yStmU9iKortMzR2eZiZeRuFWu2XZ0fAoPWkGdI4dRKsC34OL0GEkeon01N7qLB23LoXEmPeneL64c3UuYLETMAytjsB1e0/s200/ANTIFASCISMO.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5332708789817544578" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><a href="http://www.boltxe.info/berria/?p=12802" rel="bookmark" title="Permanent Link to El nacionalismo imperialista del PC de España - Crítica de una historia de dominación">O nacionalismo imperialista do PC de España - Crítica dunha historia de dominación</a></span> [Iñaki Gil de San Vicente]<br /><br />(...)Do internacionalismo ao nacionalismo republicano, deste ao nacionalismo monárquico vergoñento, e por agora, “desvinculándose” deste para saltar a outra versión máis do nacionalismo republicano, unha versión máis españolista e reformista que a mantida durante o antifranquismo.<br /><br />(...) As nacions oprimidas temos sofrido e estamos a sofrer nas nosas carnes este oportunismo indigno e interesado, mais tamén o sofren as clases traballadoras do Estado porque o PCE agochoulles tanto a súa verdadeira historia con respeito á loita de clases contra a burguesía española, como a súa verdadeira historia de indiferencia cuando non de colaboración a respeito da opresión nacional que se exerce dentro do Estado español. Un exemplo arrepiante témolo no longo silencio do PCE sobre a guerra de guerrillas. Mais o problema é máis grave porque o cáncer nacionalista español tamén infecta a pequenos grupos ou partidos que tendo nascido de escisions do PCE non superaron o nacionalismo español...<a href="http://www.rebelion.org/docs/84495.pdf">[Ler artigo completo]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-73088347321128915242009-03-19T16:05:00.000-07:002009-03-22T14:13:44.720-07:00PALABRAS DE FIDEL CASTRO EN 1998, SOBRE A CRISE CAPITALISTA E O PORVIR DA HUMANIDADE<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcgmfiALi-wWbNC3Fr8R67LDnq-tk-uRTft5KDyX8Sczl4Yfkh0r7bhQfFW0xRCvV4kqK7Lg6zq_USYF48tMowPyutmFjYknoV8DXGybvQvUwPaXwF0xviXs5AnrdRIjaJJfctZtwOC9A/s1600-h/fidel+50aniversarioPCPG.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 167px; height: 200px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcgmfiALi-wWbNC3Fr8R67LDnq-tk-uRTft5KDyX8Sczl4Yfkh0r7bhQfFW0xRCvV4kqK7Lg6zq_USYF48tMowPyutmFjYknoV8DXGybvQvUwPaXwF0xviXs5AnrdRIjaJJfctZtwOC9A/s200/fidel+50aniversarioPCPG.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5315042096165439602" border="0" /></a><span class="texte"><span style="font-weight: bold;">Fragmentos dun discurso de Fidel Castro en 1998.</span></span><span><br /><br /><span style="font-size:85%;">En 1998 durante as sesions do <span style="font-weight: bold;">Evento Internacional Economia`98</span></span></span><span class="texte"><span style="font-size:85%;"><span> </span></span></span><span><span style="font-size:85%;">organizado pola Asociación Nacional de Economistas e Contadores de Cuba. Fidel argumentou lucidamente a imperiosa necesidade de que os economistas estaban obrigados pola época que se vivía -y segue a viver- a ser políticos e os políticos a se converteren en economistas para que examinar a fondo a crise económica global que, premonitoriamente, augurou ia producirse axiña, unha crise moito peor do que a do ano 1929.<br /><br /></span></span><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >Coidamos que vale a pena lembrar algunhas das ideas expresadas polo lider da Revolución Cubana pola súa renovada vixencia:</span><br /><p style="text-align: left;" class="MsoNormal"><span class="texte">[</span><span style="font-size: 85%;"><span style="font-weight: bold;"><a href="http://www.cubasocialista.cubaweb.cu/texto/0000909809mundial.html">Fidel Castro Ruz</a></span></span><span class="texte">]. "¿Que tipo de globalización temos hoxe? Unha globalización neoliberal; así é chamada por moitos de nós. É sostíbel? Non. Poderá subsistir moito tempo? Absolutamente non. Cuestión de séculos? Categoricamente non. Durará só décadas? Si, só décadas. Porén máis cedo que tarde terá que deixar de existir. </span><br /><br /><span class="texte">"¿Créome acaso unha especie de profeta ou adiviño? Non.</span> (...)<span class="texte">"¿Como se vai producir a transición? Non o sabemos. Por medio de amplas revolucións violentas ou grandes guerras? Parece improbabel, irracional e suicida. Mediante profundas e catastróficas crises? Desgrazadamente é o máis probabel, case, case, inevitabel, e transcorrerá por moi diversas vías e formas de loita. </span><br /><br /><span class="texte">"¿Que tipo de globalización será? Non podería ser outra que solidaria, socialista, comunista, ou como vostedes queiran chamala. </span><br /><br /><span class="texte">"¿Dispón de moito tempo a natureza, e con ela a especie humana, para sobrevivir a ausencia dunha mudanza semellante? De moi pouco. Quen serán os criadores dese novo mundo? Os homes e mulleres que moran no noso planeta. </span><br /><br /><span class="texte">"¿Cales serán as armas esenciais? </span><span class="texte"><span style="" lang="EN-GB">As ideas; as consciéncias. </span>Quen son os que as sementarán, cultivarán e farán invencibeis? Vostedes. Trátase dunha utopía, un soño máis entre tantos outros? Non, porque é obxectivamente inevitabel e non existe alternativa. Xa foi soñado non fai tanto tempo, só que tal vez prematuramente. Como dixo o máis iluminado dos fillos desta illa, José Martí: ‘Os soños de hoxe serán as realidades do mañá.” </span><br /><br /><span class="texte">Se non fosen suficientes estes argumentos, abondaría pasar revista aos acontecementos do último ano que, arrastrados polos avatares da crise económica e financeira nos Estados Unidos e no resto do mundo capitalista, provocan un saldo asustador e arrepiante. <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2009/03/palabras-de-fidel-castro-en-1999-sobre.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a><br /></span></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-45354663440523832922009-03-07T07:52:00.000-08:002009-03-07T08:36:14.397-08:00GALIZA E EUSKAL HERRIA ANTE O CAPITALISMO ESPAÑOL. LECCIÓNS DUNS COMICIOS AUTONÓMICOS<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLhOsnOt84R-zJa2lH2zpWyttY1xhPncjBpWcpYpXTngFbc5eN4lBNTC-3JakXW8_CKWFf5XV7RuMqeZqrfMMQ_93QQTIUMXWx3sWYiAc5zGHEWW2j4azwXDiQnEdj7wGNG2hIMjs4Kt4/s1600-h/galliza_euskalPCPG.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 200px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLhOsnOt84R-zJa2lH2zpWyttY1xhPncjBpWcpYpXTngFbc5eN4lBNTC-3JakXW8_CKWFf5XV7RuMqeZqrfMMQ_93QQTIUMXWx3sWYiAc5zGHEWW2j4azwXDiQnEdj7wGNG2hIMjs4Kt4/s200/galliza_euskalPCPG.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5310479398331284386" border="0" /></a><a href="http://www.boltxe.info/berria/?p=12485">Iñaqui Gil de San Vicente</a> <span style="font-size: 85%;"><br />[Tradución: PCPG]</span><br /><br /><span style="font-weight: bold;font-size:85%;" >As esquerdas revolucionarias españolas teñen que pensar sobre a manifesta imposibilidade de ser de esquerdas sendo á vez nacionalista español.</span><br /><br />Os recentes comicios celebrados en Galiza e na denominada “Comunidade Autónoma Vasca”, voltaron a confirmar os problemas estruturais que arrastra o Estado español desde que no século XV as súas clases dominantes intensificasen a política imperialista atacando a povos soberanos, inseríndoos á forza, mediante o represión, na dinámica da centralización estatal.<br /><br />Desde logo que en plena época feudal e cando aínda partes da península ibérica seguían a gozar dunha esmagante superioridade cultural e humanista, a musulmá, fronte a inculta ferocidade cristiá, nesta época é imposibel falar de “Estado español” no sentido capitalista actual, é dicir, coma espazo material e simbólico de acumulación de capital por parte a burguesía.<br />Porén, xa entón funcionaba ao máximo unha constante definitoria das clases dominantes na península --Portugal conquistou a súa independencia mediante unha guerra de libertación no século XVII-- e que chegaría a ser típica da ideoloxía nacionalista española posterior: destruír ao povo que se resiste. Sen piedade algunha, o poder peninsular exterminou á moi superior cultura musulmá e ás súas forzas produtivas, masacrou aos últimos restos rebeldes e sospeitando con razón que os mouriscos podían reiniciar a resistencia expulsounos a comezos do século XVII. Mentres acontecía isto, Galiza foi sometida polas armas durante o século XV, destruíndoa como reino independente. Inmediatamente despois tocoulles aos hebreos, que pagaran a primeira invasión do que se pensaba que sería unha novo camiño de Indias, mais resultou ser outro continente, para desgraza inhumana dos seus habitantes. Os xudeus foron enganados e saqueados, e despois expulsados en masa. E da invasión militar do Estado navarro en 1512?. A crise da casa dos Ausburgo no século XVII preparou a base para o centralismo borbónico posterior, que irá medrando con altibaixos até a actualidade. O descoxuntamento da nación catalá iniciado entón continúa no presente coa fobia do partido socialista valenciano contra a lingua catalá, ao igual que a dos socialistas navarros contre o euskara, o desprezo dos socialistas galegos á súa lingua e, por non extendernos, o odio dos socialistas casteláns á verdadeira historia de Castela.<br /><br />O capitalismo español construíu o seu Estado-nación entre o último tercio do século XIX e o comezo do século XX, pero xa para entón o seu bloque de clases dominante, formado pola unión das clases dominantes nos povos e nacións oprimidas polo Estado, asumira maioritariamente determinadas características desenvolvidas nos séculos anteriores: mentalidade inquisitorial, represiva e violenta; despreocupación pola ciencia e a tecnoloxía e prioridade á máxima explotación física da forza de traballo; típica dobre moral que aúna a corrupción extrema, o clientelismo sociopolítico e o extremismo católico; e nacionalismo imperialista baseado na crenza racista da superioridade da “nación española”. Logo, e a partir das artes da propaganda desde a cátedra do espírito santo e o confesionario, desde a escola e os periódicos, o capitalismo español unha quinta característica: a manipulación de masas coa industria político-mediática, moi controlada pola Igrexa pero tamén polas alianzas entre grupos económicos e partidos políticos. Ben mirado, estas características son comúns a todo sistema capitalista, mais aquí centrámonos en súas formas españolas.<br /><br />As moi reducidas minorías burguesas e intelectuais que, coas súas diferencias, se enfrontaron nesta fusión entre represión, tecnofobia, corrupción clientelar, fanatismo relixioso e manipulación ideolóxica, foron cualificadas de herexes, reformadores, afrancesados, masóns, republicanos, vermello-separatistas e ata terroristas, e perseguido, torturados, encarcerados, desterrados, queimados vivos ou fusilados. O terror material e simbólico practicado durante séculos pola alianza sacrosanta entre propiedade privada, Estado en formación e Igrexa eterna, soldou unha mentalidade, unha subxectividade social actuante como forza material que unhas veces berraba: “¡Vivan as cadeas!”; outras o unamuniano “¡Que inventen eles!”; outras “¡Detente bala, Deus está comigo!”, tamén “¡Vivaspaña!”, ou frecuentemente vociferaba todas ao tempo.<br /><br />Non ten sentido discutir que colectivos humanos, mulleres, grupos sexuais, sectores intelectuais e fraccións progresistas, clases traballadoras, povos e nacións foron máis masacrados que outros, porque a atrocidade máxima caía sobre eles sempre que a propiedade privada española se vía en perigo. Como calquera outro poder, o español doseaba segundo as súas necesidades e sapiencias o “terror calculado” e a “pedagoxía do medo”, pasando nos momentos críticos ao terror absoluto. Fóra no Estado ou noutros continentes, incluída a ferocidad nos Países Baixos, a propiedade privada española baseouse sempre na interacción desigual mais combinada dos cinco compoñentes vistos: terror en calquera de súas formas, prioridade da plusvalía absoluta sobre a relativa, corrupción, catolicismo e manipulación. Semellante interacción de compoñentes explica como e por que sucesivas castas e clases dominantes dos pobos invadidos integrábanse no poder español, ben como colaboracionistas exteriores, ben como fraccións no seu bloque de clases dominante. As múltiples formas de corrupción, súas sutís ou burdos mecanismos de pagar traizóns e comprar fidelidades, e as específicas esixencias de orde e colaboración de mando que ten a plusvalía absoluta, diferentes ás da plusvalía relativa, estes e outras razóns actuantes na quíntuple totalidade descrita, explican en suma a capacidade de absorción e integración no poder dominante de sectores máis ou menos amplos de poderes das nacións invadidas.<br /><br />Na medida que tantos séculos de esclavización moral e física penetraban na estrutura psíquica de masas, nesa medida pero con velocidade e autonomía propias, as organizacións de resistencia que xurdían do interior das masas traballadoras non podían permanecer inmunes ao risco de infección e pudrimiento por parte de todos ou dalgúns dos catro compoñentes da totalidade analizada. Lóxica e necesariamente, as organizacións reaccionases, dereitistas, están xa formadas por eses “valores” consubstanciais á forma española da civilización burguesa, porén as de esquerdas non están en modo algún libres deses riscos. A historia do PSOE é un exemplo brillante e estremecedor de como en maior ou menor grao este partido foi asumindo activa ou pasivamente estes “valores”. Sobre a violencia, tortura e mentalidade inquisitorial, non fai falta extendernos. Sobre a tecnofobia e a prioridade da explotación física antes que a baseada na formación tecnocientífica e intelectual, o PSOE fixo algúns esforzos por modernizar o capitalismo e aumentar a súa productividade media, mais insuficientes a todas loces, e sobre todo sen intentar un troco cualitativo que reduza o desprezo do nacionalismo español para a cultura e a ciencia. E que imos dicir sobre seu “combate” contra a corrupción? O esplendoroso dispendio co PSOE que mantén cheas as arcas católicas, sínteses da fe, mostra o seu pregamento á Igrexa eterna. Por último, a unidade político-económica que forman o PSOE e PRISA esténdese á industria propagandística, cultural e ideolóxica.<br /><br />As fallas estruturais do capitalismo español son teoricamente incomprensibles se non temos en conta o peso material destas realidades sociais. Sen recorrer ao desprezo polos investimentos en tecnociencia e en novas forzas industriais produtoras de bens de produción, e ao egoísmo cegarato e corrupto polas ganancias inmediatas da burbulla financeiro-inmobiliaria, por exemplo, non comprendemos nada de nada sobre o por que da pavorosa crise sistémica actual. Mais para entender a insondabel profundidade do abismo económico debemos ao tempo entender o peso fundamental das disciplinas laborais autoritarias, do papel da violencia económica e sociopolítica na forma de traballo baseada máis en explotación da forza física bruta que na forza cualificada de traballo, que require outra forma disciplinar. A corrupción xenética esencial ao capitalismo español e os lazos clientelares que se forman na ilegalidade ou alegalidade, explican tamén como todos os partidos colaboraron activamente coas fraccións empresariais e financeiras máis podres para privatizar terras colectivas, vendelas e enriquecerse con acordos simultáneos co capital comercial que sempre, como os voitres, revolotea ao redor da corrupción financeiro-industrial. A Igrexa eterna, envalentonada, organiza mobilizacións de masas en defensa das compoñentes máis reaccionarios da estrutura psíquica de masas, predicando obediencia ao poder e ao patrón e militancia na nacional-catolicismo. Pechando o círculo, a industria da alienación funciona a plena capacidade fabricando ansiedade e medo paralizante utilizando como materia curmá unha crise que non analiza radicalmente e que falsifica na súa orixe e consecuencias.<br /><br />As nacións oprimidas tampouco escapan a estas características no esencial aínda que as súas formas concretas varían segundo sexa a historia particular dos seus capitalismos correspondentes. A lei do desenvolvemento desigual e combinado opera tamén nestas cuestións mostrando como a violencia, a tecnofobia, a corrupción, o catolicismo e a falsidade actúan con diversas intensidades en todos os capitalismos periféricos. Non se salva ningún, aínda que como no de Vascongadas, ou “Euzkadi” para o PNV, a tecnofobia sexa menor polo peso da produción industrial de bens de produción, mais sen chegar ao peso fundamental que a tecnociencia ten nos capitalismos imperialistas hexemónicos. En Galiza, por exemplo, a tecnoloxía naval e pesqueira foi coidada pola súa influencia económica central, mais en detrimento doutras tecnoloxías industriais e da economía en xeral. En ambas nacións, a corrupción é unha realidade ainda que aparece de xeitos distintos, do mesmo modo que o consumo de opio relixioso. Nas dúas, o terror fixo estragos nas primeiras fases do franquismo, para adquirir maquilaxes diferentes contra o povo galego.<br /><br />Temos que partir destas realidades para comprender as profundas dinámicas motrices da dialéctica entre continuidade e mudanza socioeconómica e política nas nacións oprimidas, como primeiro paso imprescindibel para valorar logo os vaivens superficiais no electoral. Por exemplo, as diversas expresións do nacionalismo español en Galiza e Vascongadas pasan a ser secundarias cando nas eleccións autonómicas o sentimento nacional galego e vasco está enfrontado ao nacionalismo imperialista español, que esquece as súas diferencias secundarias permitindo que amplas masas de votos flúan do PP ao PSOE neste caso, e noutros do PSOE ao PP. A aparición de UPyD non anula o o devandito senón que o confirma porque enton o nacionalismo español ten máis ofertas esencialmente idénticas entre as que escoller. A cuádruple característica descrita tende a unirse no básico e esfumarse no accesorio para “salvar a unidade de España” nas nacións conquistadas.<br /><br />Porén a vantaxe do nacionalismo español é que dispón dun Estado que centraliza estratexicamente os ritmos evolutivos diferentes das catros características, aínda que con tensións internas como, por exemplo, o golpe que pretendeu darlle o PSOE ao PP sacando á luz unha pequena parte da corrupción estrutural. En Galiza, esta manobra non produciu efectos porque é maior o desprestixio do PSOE que o do PP, xa que, entre outras vantaxes, este segundo puido crear unha densa rede clientelar de apoios e obrigas que agora lle permitiron mobilizar máis votos, alén doutras razóns. Mais en Vascongadas, na “Euzkadi” triprovincial do PNV, ademais dos efectos da “loita” do PSOE contra a corrupción, outras cuestións pesaron aínda máis no xiro ao PSOE e a UPyD por miles de votos do PP como, principalmente, a tallante decisión estatal de endurecer a conquista do Pais Basco coas bazas engadidas que ofrece un Goberniño Vascongado e un lehendakari abertamente españois, aínda que gañe con métodos antidemocráticos, mentiráns e violentos. A garantía dada aos votantes do PP nas Vascongadas de que o PSOE aumentará a violencia simbólica, lingüístico-cultural e material contra o PovoVasco, como o está a facer descaradamente en Nafarroa apoiando a UPN, e esta garantía foi moito máis determinante cá suposta “loita” contra a corrupción.<br /><br />O sempre necesario rigor teórico e metodolóxico, así como o respecto e admiración que sentimos para as esquerdas independentistas galegas, esíxennos non aventurar hipóteses sobre os resultados electorais en Galiza antes de dispoñer dos estudos das esquerdas independentistas desta nación. Por outra parte, a esquerda abertzale xa ofreceu a súa valoración básica e nuclear sobre os resultados das pasadas eleccións autonómicas, dispoñibel na Rede, á que, probabelmente, seguirán outras análisis máis extensas que enriquecerán o xa o devandito mais non o cambiarán substancialmente. Polo tanto, aquí limitareime a suxerir algúns pontos de reflexión crítica en primeiro lugar para as nacións oprimidas polo Estado español, e en segundo lugar para as esquerdas revolucionarias e internacionalistas españolas, que existen. A intención, como sempre, é varias teses propiciadoras dun debate colectivo amplo e radical sobre que futuro temos as nacións sen Estado dentro do Estado español e, ao tempo, provocar unha reflexión nas esquerdas estatais sobre o contido reaccionario do nacionalismo español.<br />A primeira tese é que a sorte do capitalismo español é a sorte do seu nacionalismo e do seu Estado burgués. Ou dito doutro xeito, capitalismo, nacionalismo e Estado forman unha unidade que se sostén na explotación das clases traballadoras e nacións oprimidas, das mulleres, da forza de traballo emigrante, e dos povos explotados polas transnacionais de berce español, etc., e que recorre á violencia máis extrema para garantir a súa propiedade privada, mais polas “rexións de España” segundo súas rebeldías respectivas. De calquera xeito, a evolución do capitalismo español levou ao seu cúlmen o problema da democracia como forma de poder. A democracia en abstracto é o instrumento político que permite ao nacionalismo español agochar as características vistas dando unha imaxe de modernidade, canalizar polas canles que el impuxo a mestura de malestar difuso ou concreto e indiferenza e pasividade, anulándoos e volvéndoos funcionais ao sistema, e anular os dereitos nacionais dos pobos asoballados.<br />A democracia real, práctica e activa, debe ser recuperada como esencia da acción das clases e dos povos. Ningunha das características analizadas é compatibel con acción democrática das masas, e menos coa dos povos oprimidos. A explotación asalariada, a violencia, a corrupción, a burocracia eclesiástica e a mentira convertida en verdade oficial chocan frontalmente coa acción democrática porque esta non é senón o exercicio da autodeterminación consciente e libre. A autodeterminación democrática, sexa colectiva ou individual, esixe información veraz e contrastabel, liberdade e tempo de debate público, mais sobre todo esixe seguridade e certeza de que a súa vontade maioritaria democraticamente decidida será respectada polo poder establecido, é dicir, que este asuma someterse á democracia que nega e persegue. Polo tanto o dereito de autodeterminación e a garantía da súa realización democrática, son unha necesidade elemental e imprescindible.<br /><br />A segunda teses é que o capitalismo español readecua e adapta as formas superficiais do seu nacionalismo ás necesidades da acumulación, de modo que, en aparencia, pode falarse de varios nacionalismos diferentes cando en realidade soamente hai un e básico. A burguesía española, como calquera outra, dispón de industrias que producen ideoloxías de consumo desbotabel, e de aparellos de seguimento, control e censura que vixían que tales modas ideolóxicas non cuestionen baséea do seu nacionalismo. Pero tamén se preocupa e moito en que esa industria modernice e adecue periodicamente as formas máis obsoletas ou innecesarias do nacionalismo básico ampliando os seus contidos, ofertas e atraccións. No Estado español, ademais debe facelo con máis présa pola existencia de fortes sentimentos regionalistas, autonomistas, nacionalistas opostos e independentistas. Contra estes últimos sobre todo, mais tamén contra os nacionalismos non españois, van destinadas as vixilancias máis atentas e permanentes.<br />As nacións oprimidas vense, polo tanto, na necesidade de seguir atentamente o proceso modernizador do nacionalismo español para manter unha loita teórica, cultural, social e política contra o seu núcleo permanente e contra as súas novas formas externas. Se o sentimento nacional dun povo se estanca na súa expansión e mellora, non tardará moito tempo en iniciar un retroceso fronte a nacionalismo de Estado. O povo sen Estado carece dos recursos estratéxicos imprescindibeis para realizar eses labores coa idoneidade de medios suficientes, tendo en conta a esmagante superioridade de medios do nacionalismo estatal. Mais as respostas dos povos dominados aos cambios do nacionalismo dominante non poden realizarse sen a iniciativa directora das súas clases traballadoras, que son a maioría da povoación e as únicas que poden achegar a experiencia vital necesaria para crear un proxecto independentista hexemónico, xa que a burguesía nin pode nin quere facelo. Alí en onde é apreciable a cantidade de povoación emigrante de primeira xeración e en onde aínda a de segunda xeración está socializada na cultura nacional dos seus pais, da primeira xeración, nestes sitios, a adecuación permanente do independentismo ás repostas do nacionalismo estatal vólvese unha necesidade vital xa que o Estado presiona por todos os medios para reforzar o seu nacionalismo entre dita poboación.<br /><br />A terceira tese é que as nacións dominadas han de dar o paso sen retorno ao obxectivo de dotarse dun Estado propio que facilite a consecución destas e doutras conquistas necesarias. O debate sobre a necesidade dos Estados das nacións non españolas ten que saltar á palestra das discusións teóricas e políticas, sociais e comúns non só en interior deses povos indefensos, senón dentro mesmo do Estado español. Debates que se teñen que basear no irrepetibel da quíntuple característica do capitalismo español. Ningunha nación pode ser libre no meio da violencia, a feble productividade do traballo, a corrupción xeralizada, a intolerancia relixiosa e a alienación mediática. Atada por estas cadeas, a nación deixarase levar pola corrupta, fanática e egoísta clase burguesa, que aplicará a violencia contra a maioría traballadora e que non dubidará en pedir axuda a outros Estados opresores para garantir a súa propiedade privada das forzas produtivas.<br /><br />Nas condicións actuais do capitalismo estatal e mundial, atrasar a socialización do debate sobre a necesidade do Estado propio é conceder un precioso tempo de recuperación e de reforzamento ao Estado opresor e ao seu nacionalismo. Dada a gravidade extrema da situación socioeconómica, ningunha medida contra a crise do capital pode ser efectiva sen o soporte estatal, e as nacións sen Estado padecen unha absoluta indefensión en todos os sentidos. A lei da concentración e centralización de capitais aplícase, con algunhas diferencias secundarias, á centralización estatal en todas aquelas temáticas vitais para a acumulación capitalista, e aínda que esa mesma lei esixe que os Estados vaian confluíndo nunha unidade superior, a UE no noso caso, iso non implica a extinción dos Estados senón a súa adecuación e reorganización, cedendo uns poderes pero desenvolvendo aínda máis outros. Os povos oprimidos flotan como cortizas neste temporal de decisións de longo alcance tomadas sen consultarlles, usándoos xeralmente coma peóns de intercambio en beneficio das nacións dominantes protexidas polos seus propios Estados.<br /><br />A cuarta teses é que as nacións oprimidas non poden cometer o erro de camiñar cada unha polo seu lado, sen establecer efectivas relacións de solidariedade internacionalista entre elas para facer fronte común ao Estado dominante. Dicilo é tan obvio que parece unha repetición mecánica, mais voltando á crise actual e aos problemas de mando e hexemonía dentro da UE e doutros bloques imperialistas mundiais, vemos que agora máis ca nunca o devandito internacionalismo solidario entre os povos asoballados é máis necesario que nunca antes. Non merece a pena repetirse ao respecto.<br /><br />A quinta e última tese trata sobre as esquerdas revolucionarias españolas. Non somos quen para dicirlles que deben facer e que non, pero si temos o dereito e a obriga de lembrarlles a esmagantes experiencia histórica segundo a cal “un povo que asoballa a outro povo nunca será libre”. Sabemos que, de novo, o internacionalismo está recuperándose entre as persoas conscientes de que a Constitución monárquica e o Estado son verdadeiras cadeas irrompíbeis se non se debilita substancialmente o nacionalismo español dentro do Estado e dentro das nacións que este asoballa. Os resultados electorais en Galiza reforzan obxectiva e subxectivamente ao PP e a imposición antidemocrática do PSOE en Vascongadas reforza ao PSOE no Estado. Así, dúas das patas do monstro saen fortalecidas, mais tamén outras como o afán militarista e imperialista de, por fin, vencer aos “bárbaros do norte”, o nacional-catolicismo que poderá castigar aos denostados “curas vascos”, a corrupción xeneralizada que seguirá mantendo as redes de distribución de drogas cunha Galiza mellor controlada e que verá aumentar o seu mercado nunha Euskal Herria que xa foi mergullada nun océano de heroína por tramas escuras e, por non extendernos, cunha industria político-mediática que aumentará os seus beneficios ao ter que fabricas unha nova versión interesada e mentirá sobre aquel o devandito segundo o cal ser basco é ser dobremente español: por basco e por español. E a gran derrotada será, outra vez, a clase traballadora do Estado.<br /><br />As esquerdas revolucionarias españolas teñen que pensar sobre a manifesta imposibilidade de ser de esquerdas sendo á vez nacionalista español.<br /><br />IÑAKI GIL DE SAN VICENTE<a href="http://pcdopg.blogspot.com/2009/03/galiza-e-euskal-herria-ante-o.html"><br />[Voltar ao inicio desta nova</a>]Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-49680352343339204902009-02-23T05:31:00.000-08:002009-02-23T07:55:33.111-08:00MORREU GEORGES LABICA-UN GRANDE COMUNISTA, PENSADOR E HUMANISTA REVOLUCIONARIO<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEWuuzHKsf8g7G8yggTVlhP6E0cpQpolvhbD17WlHrxkYA74QTCqPrle76E0Vgc-fgNrl4viJ5VD_-_bdkArWvsfermc6Ial5RjefKCt4k0s-6QSEEEbxtizG1WGlyx3f_0vXuxocaDSc/s1600-h/gelab.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer; width: 113px; height: 150px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEWuuzHKsf8g7G8yggTVlhP6E0cpQpolvhbD17WlHrxkYA74QTCqPrle76E0Vgc-fgNrl4viJ5VD_-_bdkArWvsfermc6Ial5RjefKCt4k0s-6QSEEEbxtizG1WGlyx3f_0vXuxocaDSc/s200/gelab.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5305985390344228482" border="0" /></a> <span style="font-size:100%;"><a href="http://odiario.info/articulo.php?p=1056&more=1&c=1">[Miguel Urbano Rodrigues - O diario.info]</a><br /></span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" >"Georges Labica–</span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" >Um Humanista Revolucionário</span><span style="font-size:100%;"> <span style="font-family:georgia;">que amava a Palavra, o Pensamento e a Vida</span></span>"<br /><div style="color: rgb(0, 0, 0);" class="deleteBody"><p class="postBody"><span style="font-size:85%;">Georges Labica, </span><span style="font-size:85%;">que estivera con nós con ocasión da <a href="http://www.aulacastelao.com/Diario%20xxi.htm">XXI Semana Galega de Filosofia (2004),</a></span><span style="font-size:85%;"> faleceu no dia 12 de Fevereiro em Saint Germain en Laye, França. A esse amigo e camarada, que foi um dos filósofos marxistas mais talentosos e criativos do século XX, dedica o comunista português Miguel Urbano Rodrigues este artigo.</span></p><p class="postBody"><br /> Foi pelo telefone que falamos pela primeira vez há uns dez anos.<br /><br />Eu estava em Paris com Henri Alleg e pedira-lhe que encontrasse editor para o livro de uma amiga chilena.<br /><br />Ele comentou: vais expor o caso a um camarada mais indicado do que eu para isso. Pegou no telefone ligou para Georges Labica, trocaram algumas palavras, e passou-me o aparelho. Eu conhecia dois ou três dos seus livros, admirava-o, mas senti algum acanhamento com a situação. Logo se desvaneceu.<br /><br />Tive a estranha sensação de falar com alguém muito próximo, pelo tom de quase intimidade que imprimiu ao nosso breve diálogo. Foi o prólogo de uma futura amizade que não parou de crescer.<br /><br />Georges visitou o Alentejo pela primeira vez em 2004. Chegou para participar no I Encontro Civilização ou Barbárie, em Serpa.<br /><br />A velha cidade da Margem Esquerda do Guadiana produziu nele um efeito de deslumbramento.<br /><br />As muralhas medievais, as ruelas tortuosas, o casario branco, a transparência do céu azul, a vastidão silenciosa dos montados, a atmosfera humana, fascinaram-no.<br /><br />Nadya, a sua mulher, uma Kabila que aos setenta anos faz pensar, pela beleza e pela figura, numa princesa das Mil e Uma Noites, sentiu-se também enfeitiçada.<br /><br />Georges e Nadya gostaram tanto que voltaram. Ele retornou a Serpa para fazer uma conferência e, posteriormente, para intervir no II Encontro Civilização ou Barbárie.<br /><br />- Sabes – confidenciou uma tarde, sorvendo com vagar um café no pátio da residencial onde estava hospedado – sentir-me numa cidade governada há três décadas por comunistas, onde a fraternidade nos envolve de manhã à noite, mergulha-me num mundo sonhado cujas portas não fomos capazes de abrir. Os comunistas do teu Alentejo fazem-me regressar à juventude, quando acreditávamos que iríamos transformar rapidamente o mundo e concretizar o projecto de Marx.<br /><br />As visitas de Georges Labica a Portugal foram ignoradas pela comunicação social caseira com excepção de um pequeno semanário de Beja, o «Alentejo Popular», que o entrevistou.<br /><br />Essa atitude não surpreende. Os jornais ditos de referência e os e canais de TV portugueses não identificam qualquer interesse noticioso na vinda ao país de um intelectual com a envergadura do autor do “Dicionário Crítico do Marxismo”.<br /><br /><b>O FILÓSOFO E A OBRA</b><br /><br />Georges Labica, foi na minha opinião um dos filósofos marxistas mais criativos do século XX.<br /><br />A sua contribuição como professor e pensador foi importantíssima para que sucessivas gerações – primeiro na Universidade de Argel, depois na Universidade de Nanterre, em Paris – se aprofundassem na compreensão da obra, da mundividência e do projecto do autor de “O Capital”.<br /><br />Na sua obra vastíssima livros como “O Estatuto Marxista da Filosofia”; “O Paradigma do Grande Hornu-Ensaio sobre a Ideologia»; ”De Marx ao Marxismo»; «Frederick Engels, sábio e revolucionado” e sobretudo o “Dicionário Crítico do Marxismo” são trabalhos fundamentais numa época em que o fim da URSS funcionou como estímulo à capitulação de milhares de intelectuais progressistas e transformou em moda a satanização do marxismo.<br /><br />Pensador consciente de que a reflexão sobre o homem e a transformação da vida exigem a abertura ao universal, Labica adquiriu desde a juventude uma cultura humanista que lhe permitiu escrever sobre acontecimentos e personalidades muito diferentes que intervieram, por vezes decisivamente, no movimento da história, influenciando-lhe o rumo. Estão nesse caso ensaios sobre Ibn Kaldhoun, as Teses de Marx sobre Feuerbach, Lenine, Robespierre, Labriola e outros.<br /><br />Essa faceta da sua personalidade ajuda a compreender a trajectória do pensador para o qual a participação militante nas lutas sociais do seu tempo era complemento indispensável do trabalho criador do filósofo.<br /><br />Não se limita como outros à reflexão sobre a obra de Marx. Ao aplicar o marxismo à compreensão do mundo contemporâneo, ao utilizar o método do mestre para o entendimento de fracassos na transição do capitalismo para o socialismo, e para a análise do presente, inova, revela uma poderosa criatividade.<br /><br />O fim da sua actividade docente permitiu-lhe intensificar as colaborações em revistas e outros media progressistas e participar com mais frequência em Congressos e Seminários Internacionais promovidos por partidos e movimentos revolucionários. Correu então muito pelo mundo, da Europa à Africa, de Havana ao Médio Oriente.<br /><b><br />O REVOLUCIONÁRIO </b><br /><br />Foi nessa fase da sua vida que cimentamos a amizade que nos unia.<br /><br />Comunista desde a juventude, afastara-se do PCF por não se rever mais num Partido que, participando no governo da gauche plurielle, avalizara uma política neoliberal tão reaccionária que – recordava – privatizara mais empresas do que, juntos, os governos de direita de Balladur e Juppé.<br /><br />“Deixei o Partido ouvi-lhe desabafar um dia – para continuar comunista!”<br /><br />Respeitado inclusive pelos inimigos, Labica conseguia com frequência nas suas intervenções em Encontros Internacionais, transmitir mensagens ideológicas de grande rigor teórico que findavam em apelos à acção revolucionária.<br /><br />Conheci poucos comunistas como ele com os quais me tenha sentido tão plenamente identificado nos terrenos da ideologia e da praxis.<br /><br />Fez do eticismo na política, como na vida quotidiana, uma exigência permanente. Essa fidelidade difícil a princípios e valores revolucionários criou-lhe ao longo da vida embaraços e antipatias mesmo entre camaradas. Era um marxista incómodo.<br /><br />Como comunista não calava críticas aos mais altos dirigentes revolucionários quando as tinha por necessárias. Era incompatível com todas as modalidades de populismo e com opções tácticas que envolviam concessões ideológicas. Recordava a opinião de Lenine para o qual o taticismo era uma forma de oportunismo.<br /><br />Mais de uma vez o vi permanecer sentado em actos públicos em que a quase totalidade dos presentes aclamava com entusiasmo um líder carismático cujo discurso resvalara para a demagogia.<br /><br />Critico implacável, quando necessário,no campo das ideias,evitava as criticas pessoais. A ausência de vaidade era uma característica da sua personalidade. Mas não cultivava a modéstia, era nele virtude espontânea.<br /><br /><b>O HUMANISTA</b><br /><br />Georges Labica desenvolvera um grande afecto pela América Latina. Falava com fluência o castelhano, conhecia bem a história atormentada do período colonial e a história das revoluções do século XX no Continente, desde a mexicana à venezuelana, e obviamente a cubana. Essa intimidade com o passado, remoto ou recente, de sociedades tão diferentes das europeias permitia-lhe um contacto directo com as pessoas nas cidades e nos meios rurais.<br /><br />Coincidimos mais de uma vez em Caracas e no México. Esses encontros eram extremamente gratificantes para mim e minha companheira pela amizade que nos ligava a Georges e a Nadya.<br /><br />Não esqueci uma manhã em Coyocan, na Cidade do México, quando visitámos a Casa de Frida Kahlo e Diego Rivera que todos admirávamos e, depois, aquela onde viveu e foi assassinado Trotsky.<br /><br />Horas como essas abriam portas para intermináveis conversas posteriores sobre a bela e inquietante aventura do Homem empurrado hoje para o abismo por um sistema de poder monstruoso, que ameaça a própria continuidade da vida na Terra.<br /><br />No Palácio Nacional, implantado na gigantesca Praça do Zocalo, a contemplação dos frescos de Rivera, como maravilhoso painel da história terrível e maravilhosa do seu povo, convidam, quase obrigam, a uma meditação serena e enriquecedora sobre a vida, as grandezas e misérias do homem, a sua caminhada para um futuro insondável, e os seus medos, impotência e insignificância.<br /><br />Conversar com Georges ajudava a transformar o conhecimento em cultura num processo de assimilação difícil de compreender e explicar.<br /><br />E difícil porque ele foi também um pensador que amou com paixão a palavra. Poderia ter sido como outros, um filósofo grande e um revolucionário íntegro e ético e um mau escritor. Mas Georges Labica, ao lançar pontes harmoniosas entre as ideias e a linguagem que as expressa, criou e dominou um estilo que fez dele um grande escritor. Ao ler alguns ensaios do seu último livro, A Teoria da Violência, recordo os grandes clássicos franceses do século XVIII, porque a forma e a essência do pensamento se fundem harmoniosamente, inseparáveis.<br />No final de um almoço, no seu apartamento de Saint Germain en Laye, onde quadros e objectos de arte conduzem o visitante a imaginar a caminhada de Georges pelas estradas do mundo, Nadya fez uma confidência de que guardo memória:<br />- Quando o vi pela primeira vez numa aula, no liceu onde ele era professor, eu era uma jovem da Kabilia que saía da adolescência. Mas pensei “este jovem vai ser o homem da minha vida”. E foi. Estamos casados há meio século e amo-o como nos anos da juventude.<br /><br />Por mim, falo da amizade que cresceu com a admiração.<br /><br />Aprendi com o rodar do tempo que o sentimento da amizade é muito diversificado. Incluo o que me ligava a Georges Labica entre os menos comuns.<br /><br />Ele tinha o poder de transmitir confiança quando me escrevia, manifestando apreço pelos meus modestos escritos e identificação com posições e ideias que eu assumira.<br /><br />É reconfortante a certeza de que a obra e o exemplo de Georges Labica vão sobreviver ao seu desaparecimento físico.<br /><i><br />Vila Nova de Gaia, 16 de Fevereiro de 2009 </i><br /><br /><br /><i style="font-weight: bold;"><br />Em homenagem à memória de Georges Labica, amigo e colaborador de odiario.info republicamos a seguir a introdução, “Colocar em Palco”, do seu livro “Teoria da Violência”.</i><br /><br /><br /> <b><a href="http://odiario.info/articulo.php?p=681&more=1&c=1">COLOCAR EM PALCO</a></b><br /><br /><i>Por Georges Labica - 28.03.08 </i><br /><br />A nossa época é banhada pela violência. Nós próprios banhamo-nos na violência. A própria palavra é a mais entontecedora dos nossos discursos e dos nossos escritos. Nós denunciamos as violências. Nós acusamos as violências. Nós nos defendemos de ser violentos. Nós queixamo-nos das violências. «A violência deixa-me doente e portanto ela é da ordem natural do mundo»[1] . Tal se aplicaria aos indivíduos, de todas as eras e de todas as qualidades, para os grupos, para as nações, para as etnias, para as religiões, para as filosofias e para as ideologias. Não haveria aqui nenhum maniqueísmo, ao contrário, todas as misturas seriam possíveis e audaciosamente praticáveis: num dia, um denuncia, num outro, é-se acusado, um outro ainda, nós nos defendemos; o maldizente pode ser, ao mesmo tempo, o culpado e o protestador; inocenta-se aquele que foi incriminado, enquanto ensombramos aquele que branqueamos anteriormente; invoca-se essa boa-fé e fazemos a nossa própria auto-crítica…<br /><br />A violência mora em todo o lado como se desde o fundo dos tempos fosse aquela que impõe o veredicto do mais forte. A palavra pode ser acusada, como dizemos no tribunal, mas é igualmente o único privilégio do procurador, quando este dispõe e possui os meios da sanção, então ele não entende senão cindir-se. «É aí que vós sereis poderosos ou miseráveis…». Mas de onde vem essa violência e sobre quem ela lança a sua rede? Proteiforme, isto é, com muitas formas, ela é a arte da insídia, sobre a qual se expressam três formas que passaremos a ver.<br /><br />Ela é profusa e mesmo superabundante. Ela engloba tanto as formas clássicas de criminalidade e de delinquência que surgem constantemente nas nossas sociedades de mercantilizações e de desigualdades. Nestas últimas essa forma clássica não é limitada, já que não nos podemos abstrair dos conflitos armados – guerras e massacres, antigos e modernos que continuam sem apelo nem agravo; sobre estes tomemos atenção para além dos aspectos físicos, também os aspectos morais e psicológicos que, por serem menos visíveis, não são de menor gravidade. A violência é também difusa. Ela infiltra todos os segredos da nossa vida social: urbana, rural, escolar, conjugal, carcerária, empresarial, comercial, financeira, institucional, militar, policial, diplomática… Essas maneiras desafiam os recenseamentos: injúrias verbais, ameaças gestuais, perseguições morais, pancadas, agressões, golpes, roubos, vigarices, aversões, violações, sevícias, mutilações, torturas, mortes… Dentro desses diferentes registos surge toda uma gama de comportamentos onde intervêm os indivíduos, os grupos (as associações de gangues), as multidões, os exércitos, os povos; não importa quais os instrumentos ou os objectos que possam servir de pretexto a cometer um acto violento. Por conseguinte, a violência é confusa. Ela é insustentável de definir apenas por essas situações dissemelhantes e muitas vezes contraditórias (quem as decide? [2]), pequenos delitos e crimes de sangue, violências contra pessoas, contra os bens e contra a natureza, violências contra os outros e contra si, violências premeditadas e violências súbitas, violências deliberadas e em legítima defesa, violências de Estado e violências civis, violências humanas e violências naturais, violências legais e ilegalismos, violências conservadoras e violências revolucionárias…<br /><br />Os códigos penais perdem-se na casuística, os tribunais tornam-se o local onde se guardam todos os procedimentos embrulhados e as jurisprudências acumuladas das decisões controversas. Que dizer também da lista sempre incompleta de sistemas políticos, de filosofias e de ideologias, estipendiadas pela sua violência intrínseca, todos esses ismos, como o fascismo, o nazismo, o totalitarismo, o colonialismo, o estalinismo, o maoísmo, o capitalismo, o islamismo, o imperialismo, o racismo, etc. e porque não a própria política em pessoa? Existe um aumento das violências consideradas não apenas como subtracções a toda e qualquer sanção, mas mesmo dignas de elogios e de reconhecimentos: as condecorações dos heróis de guerra medem-se pelo número de mortos que eles conseguiram atingir… pela saúde da pátria. Podemos nós falar então de violências salutares? Sobre a prisão, com o seu mito da reinserção, não. Sobre o colonialismo exportador de civilização, menos ainda. E sobre o pequeno açoite de outros tempos? Paradoxo dos dias de hoje: empanturramo-nos com a primeira, reabilitamos a segunda e prescrevemos a terceira. Restará o desporto, mas sem as anfetaminas e sem a EPO (doping)…<br /><br />Existem portanto violências apreciadas como não violentas. O gesto de um cirurgião perfurando o esterno para extrair um coração não é muito diferente do padre asteca mergulhando o seu manto de obsidiana no altar dos sacrifícios, ou, se não fosse o uso da anestesia eles não estariam assim tão longe um do outro. Em contraste com a crueldade, não se pode aqui evocar a «doce violência»?<br /><br />A violência de hoje é pior do que a do passado? A questão é debatida, mas ela é relativizada no domínio visado, se se remete à criminalidade e às violências físicas ou quando se considera as hecatombes dos conflitos mundiais e das repressões em massa. A estimação global dos últimos 50 anos eleva-se a cerca de 60 milhões de mortos, feridos e enfermos, fazendo do século XX e do século XXI, que ainda mal começou, o século por excelência das matanças em massa. Uma constatação que tende a corroborar esse julgamento, a saber, não há uma guerra que nesse meio século que não seja vista como séria e objecto de estudos específicos, mesmo que ela não figure na maior parte dos dicionários da especialidade. O facto de que as violências são, nas nossas sociedades, melhor conhecidas, graças às declarações e ao depoimento das vítimas (de violações e de incesto, por exemplo), aos inquéritos e às estatísticas oficiais nacionais e internacionais, e, de modo geral, os meios de comunicação social, não muda grande coisa a tal constatação. Pode-se por vezes confortar-se com a multiplicação de especialistas da violência: investigadores nas ciências humanas e sociais, dos psicólogos aos historiadores; corpos de médicos, psiquiatras e analistas, criminólogos, agressólogos, acidentólogos e vitimólogos; forças da polícia; religiosos de todos os tipos e obediências; diversos agentes sociais, assistentes sociais e conselheiros conjugais; astrólogos e outros mágicos. Como grandes testemunhos dessa miséria agravada temos os romances Nord e Rigodon de Céline ou Acácia de Simon.<br /><br />Acrescentemos que os nossos tempos nos têm gratificado com algumas novas más acções: o assédio no trabalho, diferente do assédio sexual, o terrorismo em massa, diferente do simples terror, ao guardarmos da omissão info-com, que condiciona a opinião e domestica as consciências. Por conseguinte, é vão dizer se a violência aumentou, quando ela é já elevadíssima, profusa, difusa e confusa. O que aumenta e a acompanha e multiplica, até à náusea, é o discurso destinada a confundir com os malabarismos político-mediáticos, empregados para nutrir constantemente fantasmas e desejos de segurança. A representação não poderia ser menos inocente. Numa trintena de anos a oferta e a venda ao maior preço apoderou-se dos domínios da morte e do sexo, onde o romance e o cinema são levados aos limites mais extremos, como por exemplo os thrillers onde cenas de crime e de coito são impostas aos guionistas e aos realizadores.<br /><br />A existência (ou a indefinibilidade) da violência, podemos dize-lo, não data de ontem. Ela é co-extensiva com o aparecimento da espécie humana. Ela é, de qualquer modo, congénita e irremediavelmente inscrita na sua natureza sob a forma da pulsão (instinto?) agressiva. Ela fala bem dos nossos longínquos antepassados que tinham a capacidade de se defender num universo hostil que era o seu. É por isso que no neolítico, com o surgimento da civilização, a violência aparece como profundamente nefasta para o corpo social, donde o contrato social fundador tinha por função essencial a colocar na borda, mas incapaz de a eliminar totalmente. Com o fim de evitar a arbitrariedade do direito do mais forte, os políticos viram-se na necessidade de a colocar em segundo plano, deixando-a para os representantes mandatados para tal. Ela é assim medida pelos critérios do permitido e do proibido, do legítimo e do usurpado, do justo e do injusto. Religiões e filosofias, por seu turno, ostracizam esses princípios e colocam-na como legítima para determinados casos: não seria ela necessária, por exemplo, para defender a nação e de conquistar mais um pouco para esta, para impor bons pensamentos e de erradicar os sacrílegos, ateus ou cépticos? A força distingue-se da violência ao ponto de se tornar uma muralha de defesa. A força passa a estar ao serviço do Bem, a violência do lado do Mal, duas categorias que asseguravam a incansável fortuna das teodiceias teológicas e metafísicas. A crença na anarquia e na desordem, o medo concretamente obsessivo da destruição e da morte, das ruínas e do sangue, perfeitamente fundados, eram portadores dos antídotos do Amor, da Fraternidade e da Paz e suscitaram sonhos de empreendimentos bem-intencionados. As doutrinas da não-violência apresentaram-se e afirmaram poder resolver os problemas da violência por meios que a não implicariam e com a ambição de a remeter para o baú. Aí, o inferno e o paraíso – negligenciando a perspectiva do purgatório – transpunham post mortem a violência e a paz. O além não seria melhor do que o aqui: a pena e a recompensa ali nas chamas, aqui os horrores terrenos. Não poderíamos então imaginar a comutação radical duma humanidade reconciliada? Que religião levaria isso a cabo?<br /><br />Em resumo, a violência com um V maiúsculo, não existe. Ela é desencadeada dentro de um puzzle donde não podemos juntar as peças. Não é igualmente verdade que todas as violências sejam equivalentes e apenas por razões jurídicas de estimação do delito e da sanção, do crime e do castigo. Existem grandes e pequenas violências, importantes e derivadas: não podemos colocar no mesmo plano o furto duma mãe para amamentar o seu filho com o mercado de sono – um hotel por exemplo – que acolhe os seus «locatários». Daqui chegamos à conclusão de que o primeiro é punido mais severamente do que o segundo caso; e que falar do roubo de uma residência secundária por jovens delinquentes comparados com as prevaricações, corrupções e benefícios escandalosos de altos responsáveis de fundos públicos? Que é a criminalidade normal, inclusive de sangue, comparada com as actividades das máfias? Na verdade, é certo e sabido que há uma hierarquia que permeia as violências. Citemos o que propunha Hélder da Câmara: «A mãe de todas as violências confunde-se com as injustiças que os países desenvolvidos cometem contra os povos, tendo em vista desenvolver os ricos contra os pobres. Qual é a primeira violência que engendra a reacção dos pobres e dos países subdesenvolvidos, senão uma violência provocada por uma outra muito mais culpável? A terceira das violências é a repressão daqueles que os governos e os países ricos exercem contra aqueles que procuram responder à violência destes últimos. Esta violência dos governos, etc. é injusta porque, para todos os efeitos, ela não pretende suprimir a sua causa mas os seus efeitos. Porque é uma violência ao serviço de uma outra violência, a única ou a primeira que deve ser extirpada, a violência da injustiça». Temos assim três violências: a básica, a reactiva e a repressiva.<br /><br />Depois deste percurso sobre alguns dos tópicos fundamentais da violência imputados à nossa tradição cultural, e que me fizeram abordar a força de vários paradigmas (capítulos I, II e III), faremos uma recensão em duas partes das significações que autorizam uma confrontação histórica (capítulo IV) e sem perder muito tempo com significações demasiado intrincadas (capítulo V) e antinomias (capítulos VII e VIII), concentrar-me-ei, daí em diante, a tentar compreender a correlação entre violência e sofrimento, algo que nos permitirá estabelecer a sequência violência 1/ sofrimento/violência 2. Isto é importante para a compreensão da criminalidade visível e da criminalidade escondida (capítulo VI). Esta distinção, por seu turno, apoia-se numa análise do poder (capítulo IX), enquadrada no que é a violência estrutural ou sistémica, a verdadeira raiz de todas as violências, pelo menos na escala da nossa época (capítulo X). Portanto, é possível formular uma resposta à anatemização sem apelo da violência e também visualizar os meios para combater uma situação que podemos dizer que: «todos os homens nascem livres e iguais em direito, à maioria deles todos» (conclusão).<br /><br />Nessa conclusão, depois de largamente trabalhar no material disponível, do qual não me pude furtar à dupla e enorme dificuldade de afrontar uma literatura colada à expressão e à descrição das formas de violência, o que se confunde com a própria história humana, o que me levou a reduzir e sintetizar os arbitrários divulgados e, para um mesmo período histórico contemporâneo, fazer face de fontes, unicamente bibliográficas, cada dia um pouco mais indomáveis, condenando-me às estreitas fronteiras do meu próprio território. Penso que o meu interesse já relativamente antigo (15, 20, 25 anos?) pelas questões ligadas à violência me autorizam a propor um balanço sob a forma de uma certa Teoria da violência.<br /><br /><i>Notas:<br />[1] Cf. Imre Kertesz, Roman Policier, Arles Actes Sud, 2006, p.44.<br />[2] São mesmo imaginárias e artificiais; por exemplo, repare-se na declaração duma personagem política, depois de travos delirantes: «Dominique de Villepin: «contra os meus próximos existe uma verdadeira violência. Isso é que é o mais doloroso. Farei tudo para os proteger contra essa crueldade» (Paris-Match, Junho de 2006).<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Tradução de João Aguiar </span><br /></i></p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2009/02/morreu-georges-labica-un-humanista.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></div>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-42920848213325886062008-11-28T08:05:00.000-08:002008-11-28T11:12:10.417-08:00CAPITALISMO SEN FRONTEIRAS?Tras a decapitación ideolóxica da clase obreira dos anos 90 a socialdemocracia europea trata de erixirse voceira dunha “nova esquerda” interclasista, eliminando por decreto a loita de clases e dotando ao capital dunha personalidade propia e allea á dialéctica.<br /><br />Desta forma unha serie de intelectuais alleos completamente á realidade na que viven, tratan de resucitar a Kautsky e aos seus secuaces. Para eles despois da segunda gran guerra imperialista, o capitalismo atopou unha grande harmonía pola cal todos os capitalistas nacionais chegan a acordos e coordenacións actuando como unha estrutura superimperialista asoballando aos estados burgueses. Os cidadáns –lembremos que xa non existen as clases- deben reclamar saíndo á rúa coma cándidos cordeiriños que os seus estados estean ao servizo dos cidadáns e non das multinacionais. Benvidos ao capitalismo sen fronteiras.<br /><br />Sen embargo a dura realidade sempre esmaga de maneira contundente a aqueles propagandistas idealistas que obxectivamente actúan como lumes artificiais da burguesía tratando de distraer ao proletario nos carreiros da historia que indubidablemente levaranlles á toma do poder político.<br /><br />Non só coa guerra de Iraq ficou en evidencia que os intereses do capital son dispares e que cada estado burgués defenderá os intereses da súa burguesía. No mesmo estado español podemos ver como se traducen eses conflitos, primeiro coa guerra de adquisición de Endesa e agora coa de Repsol-YPF.<br /><br />O goberno español falou claro: “Queremos que Repsol sexa independente e española” Pero non quedamos en que existe libre competencia, libre entrada e saída de capitais e por suposto que capital non ten patria?<br /><br />Evidentemente a resposta é un claro e rotundo non. Repsol é un dos claros referentes do imperialismo español –lembremos a adquisición de Xacementos Petrolíferos Fiscais, antigua empresa pública argentina- e o estado burgués fará todo o posible por defender os intereses da burguesía española fronte aos intereses da burguesía rusa que trata de fortalecer o sector da explotación e produción enerxética fronte á crise. Dá igual que estean dispostos a pagar un prezo de adquisición moi superior ao chamado “prezo de mercado” que nada ten que ver co valor político que lle dá a burguesía. Cal é a suposta “independencia e españolidade” que defende o goberno español? Acaso os capitalistas españois defenden algo máis que os seus propios intereses? Exactamente igual que os capitalistas rusos que defenden os seus.<br /><br />Coa crise capitalista estes conflitos saen cada vez máis á luz e deixan en evidencia á socialdemocracia reformista cuxo único interese é fortalecer o capitalismo e as ferramentas de explotación que se alimentan co sangue de traballadores de todo o mundo.<br /><br />Hoxe como onte, as ensinanzas do mestre Lenin seguen completamente vixentes, ao igual que as tarefas dos comunistas. O imperialismo, como fase superior do capitalismo éterribelmente destrutivo e daniño para os traballadores de todo o mundo. Pronto virán a solucionar os seus problemas con outra guerra criminal, enfrontando uns povos contra outros. É xa que logo que é unha tarefa primordial o loitar contra o imperialismo e os seus lacaios, transformar os intereses nacional-chovinistas da burguesía e proclamar sen complexos un programa de unidade da clase en defensa dos intereses do proletariado.<br /><br />A consecución de nacións libres e independentes pasa pola destrución dos intereses dos burgueses “independentes e españois”.<br /><br />Fronte á guerra dos imperialistas. ¡¡Guerra de clases!! <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/11/capitalismo-sen-fronteiras.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-48148952253469639432008-11-07T07:32:00.000-08:002008-11-08T12:17:15.442-08:00"7 DE NOVEMBRO É AMANHÁ": Editorial do Avante!<a href="http://www.avante.pt/editorial.asp">7 DE NOVEMBRO É AMANHÁ</a><p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Editorial sobre a Revolução de Outubro no Avante! [PCP]<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style=""> </span>“O significado e as consequências da Revolução de Outubro – traduzidas nos mais importantes avanços civilizacionais alguma vez alcançados pelos trabalhadores e pelos povos – fazem dela o mais relevante acontecimento ocorrido no século XX”<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Comemora-se amanhã o 91º aniversário da Revolução de Outubro, primeiro grande acto de ruptura com o capitalismo e a exploração do homem pelo homem e ponto de partida para a primeira grande tentativa, na história da humanidade, de construção de uma sociedade nova, liberta de todas as formas de opressão e de exploração.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O significado e as consequências da Revolução de Outubro – traduzidas nos mais importantes avanços civilizacionais alguma vez alcançados pelos trabalhadores e pelos povos – fazem dela o mais relevante acontecimento ocorrido no século XX.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A União Soviética, nascida da Revolução, foi o primeiro país do mundo a pôr em prática todo um vasto conjunto de direitos humanos, como o direito ao trabalho, o horário das oito horas, as férias pagas, a igualdade entre homens e mulheres, o direito à saúde, à segurança social, ao ensino, à cultura, à infância, à velhice, enfim os direitos a que todo o ser humano, pelo simples facto de existir, tem direito – muitos dos quais se estenderam progressivamente a milhões de trabalhadores de outros países que os conquistaram através da luta, estimulada, ela própria, pelo exemplo da Revolução de Outubro.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">É significativo que hoje – 91 anos depois de Outubro e quase vinte após o fim da URSS - essas conquistas constituam os alvos prioritários da ofensiva do capitalismo internacional contra os trabalhadores e constituam linhas essenciais da política do Governo PS/Sócrates, visíveis designadamente no famigerado Código do Trabalho.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Assinalando o 7 de Novembro, é indispensável sublinhar o papel decisivo desempenhado pela URSS enquanto protagonista principal da resistência à ambição nazi-fascista de domínio do mundo – ambição derrotada essencialmente pelo povo soviético e pelo seu Exército Vermelho, à custa de mais de vinte milhões de mortos: homens, mulheres e jovens que morreram pela liberdade de toda a humanidade, pela democracia e pela paz no mundo; que morreram a defender a Vida.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">E é igualmente imperioso sublinhar o papel da URSS na luta libertadora dos povos e na liquidação do colonialismo, bem como na solidariedade activa ao combate contra todas as ditaduras fascistas, sustentadas pelo imperialismo norte-americano – e recordar que, no caso de Portugal, enquanto o regime fascista contou, até ao seu último dia de vida, com o apoio dos EUA e das democracias burguesas europeias, os resistentes antifascistas contaram sempre com o apoio fraterno e solidário da URSS e dos restantes países socialistas – da mesma forma que a Revolução de Abril foi, desde o seu primeiro dia de vida, um alvo dos ataques dos que haviam apoiado o fascismo e contou, desde o seu primeiro dia de vida, com o apoio dos que haviam ajudado a derrotá-lo.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">E é significativo que o nosso País esteja, hoje, por efeito de 32 anos de política de direita, totalmente nas mãos dessas potências que apoiaram o fascismo e combateram Abril.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Lembrar a Revolução de Outubro, impõe necessariamente ter em conta essa tragédia para toda a humanidade que foi a derrota do socialismo e a destruição da URSS.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A análise profunda e rigorosa das causas dessa derrota, dando continuidade à reflexão colectiva do PCP desde o XIII e XIV Congressos, apresenta-se como questão crucial e é, naturalmente, tema em debate no processo preparatório do XVIII Congresso.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Trata-se, ao fim e ao cabo, de analisar como foi construído e como foi destruído o socialismo na União Soviética e de, assim, ficarmos em melhores condições para prosseguir a luta pelo socialismo com reforçada confiança e para mobilizarmos as massas para esse objectivo – demonstrando que, ao contrário do que propalam os fazedores da revisão contra-revolucionária da história das revoluções, o que é negativo não é essa primeira grande tentativa de construir uma sociedade socialista: o que é negativo é a derrota dessa tentativa. Facto que emerge, de forma inequívoca, se olharmos as consequências dessa derrota: em comparação com o tempo em que existia a URSS, o mundo é hoje menos livre, menos democrático, menos justo, menos solidário, menos pacífico.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O objectivo imperialista de domínio do mundo tem conduzido a trágicos recuos civilizacionais: acentuação da exploração dos trabalhadores; aumento da pobreza e da fome; empobrecimento crescente da democracia; limitações crescentes das liberdades fundamentais; ataques brutais à soberania e à independência dos povos conduzindo a novas formas de colonialismo e a guerras de ocupação à custa de centenas e centenas de milhares de vidas humanas. Tudo isto camuflado por uma intensa ofensiva ideológica de diabolização do comunismo e de </span></p> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">santificação do capitalismo.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Mas ao contrário do que apregoam esses cangalheiros frustrados, o comunismo não morreu e o desaparecimento da URSS não foi o fim da história: como a luta dos trabalhadores e dos povos mostra, a Revolução de Outubro, iniciando a época da passagem do capitalismo ao socialismo, confirmou a inevitabilidade histórica da derrota do primeiro e da vitória do segundo.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">É nessa perspectiva que os comunistas portugueses prosseguem a sua luta e continuam a afirmar que o projecto de sociedade que é seu objectivo maior tem as suas raízes essenciais nos valores, nos princípios, nos êxitos da Revolução de Outubro, cujos ensinamentos constituem uma referência de todos os dias – na luta contra a política de direita e por uma alternativa de esquerda, tendo sempre no horizonte o socialismo e o comunismo.<o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">E venceremos.</span></p> <p style="text-align: left;font-family:georgia;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><o:p></o:p></span></p> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left; font-family: georgia;"> </div> <div style="text-align: left;"> <span style="font-size:100%;"><span style=";font-family:georgia;font-size:12;" ><span style="font-size:100%;">Este texto foi publicado em Avante nº 1823 de 6 de Novembro de 2008 </span></span></span><span style="font-size:100%;"><span style=";font-family:georgia;font-size:12;" ><span style="font-size:100%;"><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/11/hoxe-o-aniversario-da-grande-revolucin.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></span></span></span><br /><span style="font-size:100%;"><span style=";font-family:georgia;font-size:12;" ><br /></span><br /></span></div>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-91978985414359705492008-10-08T13:48:00.000-07:002008-10-12T15:49:43.645-07:00ANTE A CRISE FINANCIEIRA O ESTADO É O GARANTE DO CAPITALISMO<p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold">O Estado: Garante do capitalismo</p><p class="MsoNormal">[Agustín Mariño-Iniciativa Comunista]</p><p class="MsoNormal">Se a recesión serve para limpar a economía, non terá máis importancia</p><p class="MsoNormal">P. Solbes, ministro de economía.</p><p class="MsoNormal">Con semellante descaro o ministro de economía español exercía a súa función como correa transmisora entre o estado e os intereses da ideoloxía dominante. Non é de estrañar que os representantes do estado traten de vender aos traballadores que os procesos de concentración de capital, a formación de monopolios e a continua crise do capitalismo é algo do máis normal, que non lles ten que preocupar, aceptando submisos e despreocupados o seu papel asignado polo vello mundo.</p><p class="MsoNormal">E efectivamente para a burguesía –única clase representada polo estado- non terá máis importancia, porque esa é a dinámica do capital, porque mentres as empresas menos preparadas se derruban, os grandes monopolios cómense os seus restos e son apoiadas polo estado fortalecéndose e facendo valer a súa hexemonía.</p><p class="MsoNormal">Sen embargo esta mesma realidade é moi diferente para os traballadores que se ven desprovistos das vantaxes ilusorias que o capitalismo prometera garantir. Talvez o ministro tería que engadir “os traballadores non deben preocuparse por nada, xa que nada é o que posúen” e é que a ficticia propiedade da vivenda non terá ningún valor cando a crise hipotecaría toque fondo e millóns de traballadores se vexan obrigádos a vender os seus fogares para afrontar o pagamento das súas débedas como ocorreu en EEUU (2007). E é que a “confianza”, ou o que é o mesmo, a submisión á explotación, a fe cega no capitalismo é o único combustibel que permite seguir andando á maquinaria capitalista contra os intereses obxectivos da historia.</p><p class="MsoNormal">Que pasará cando os bancos comecen a aplicar restricións á retirada de diñeiro aos traballadores debido á falta de liquidez? Como explicarán a xeneralizada suba de prezos dos bens de consumo? A quen atribuirán o continuo ascenso do número de parados? Canto tardarán en pedir abaratar os despedimentos como única medida para xerar emprego? Quen sairá a dar a noticia de que os fondos de garantía social dos traballadores non dan máis de si?</p><p class="MsoNormal">Non é de estranar que a España, xunto ao resto de países europeus e os EEUU interveñan as súas bolsas emprestando millóns de euros expropiados aos traballadores ás mesmas entidades financeiras que agora se ven afogadas pola súa propia desconfianza interna. Os que reaccionaron tarde, coma Rusia, tiveron que pechar os seus centros de especulación diante das incribeis quedas dos valores. Que trema a escaseza de alimentos, que chegou a escaseza de liquidez.</p><p class="MsoNormal">E é que os traballadores entraron nunha espiral diabólica. Co aumento da taxa de morosidade os bancos vóltanse máis remisos a prestar diñeiro, as grandes industrias vense desprovistas de préstamos ao non poder cumprir coas novas condicións e non son quen de contratar máis traballo. Milleiros de traballadores atópanse sen emprego e son incapaces de afrontar as súas débedas, o que pode facer cair ás entidades bancarias. A mensaxe é clara: Diante do derrubamento de traballadores e financeiras, o Estado ten que salvar ás financeiras.</p><p class="MsoNormal"><strong>Orixe da crise financeira:</strong></p><p class="MsoNormal">A orixe da actual crise financeira podémola situar nos anos dominados por uns tipos de interese bajísimos como fórmula máxica do capitalismo para garantir o seu crecemento “ilimitado”. Malia que a propaganda ideolóxica rezase o contrario, os capitalistas de todo o mundo decataranse do seu erro, e de maneira planificada coordinaron unha lenta e progresiva suba dos tipos de interese para tratar de frear a dinámica de endebedamento xerada ao tempo que incidían en políticas belicistas e de expansión de mercados.</p><p class="MsoNormal">Non entanto a caótica expansión capitalista é incontrolabel e fronte a súas “medidas de choque” atopabase todo un armazón do que se chamou “hipotecas de alto risco” que a través dun sistema de compra-venda de débedas, diluía esta no máis profundo do sistema financeiro.</p><p class="MsoNormal">Unha vez diagnosticada a doenza o goberno dos EEUU aproba no 2007 a primeira axuda económica tras anos sen intervención estatal. Sen embargo a intervención é insuficiente e os capitalismos emerxentes, enriquecidos debido ao aumento dos prezos das materias primas e dos bens de consumo, acoden como aves de rapina a esnaquizar e repartirse as mellores pezas feridas de morte.</p><p class="MsoNormal">É entón cando o capital nacional ten que cambiar de estratexia e mobiliza toda a forza do estado para garantir a supervivencia do monopolio financeiro como protección do exterior. Aquí é onde entran todas as medidas que inundan os periódicos os últimos días co silencio cómplice dos que defenderon de maneira extremista o libre mercado, ou mellor dito, a libre explotación e o libre saqueo internacional.</p><p class="MsoNormal"><strong>Que nos ha ensinou a historia do papel do estado e da formación de monopolios?</strong></p><p class="MsoNormal">O estado xorde como escenificación dos intereses contrapostos de clase. Garante da propiedade privada, a súa función é a de impoñer os criterios da clase dominante á clase dominada. É xa que logo que o estado desde o seu nacemento é a maior ferramenta de control e represión da burguesía para os traballadores permitindo manter a explotación a través da coacción ideolóxica e física a calquera nivel desde que sexa necesario.</p><p class="MsoNormal">É xa que logo, que xa desde tempos antediluvianos, para abrir calquera ruta comercial, primeiro marchaban as tropas militares e logo as civís. O papel do estado capitalista cambiou pouco. Os soldados británicos abríanse paso en África por diante das vías do ferrocarril ao igual que hoxe fano en Iraq ou Afganistán os soldados norteamericanos e europeus, a única diferenza é que xa non teñen o mal gusto de nomear a Iraq como Rodesia. Que Haití non poida facer fronte ás súas débedas non é un gran problema desde o punto de vista da coacción militar, que non o fagan os EEUU, Rusia ou as potencias europeas xa aconteceu na Alemaña de 1932.</p><p class="MsoNormal">O estado “nacional” defende os intereses da súa burguesía “nacional” que aspira nada máis e nada menos que á súa supremacía total como clase hexemónica. Non é de estranar polo tanto que todo desembocase no xurdimento do imperialismo declarando ao colonialismo como obsoleto. A cada vez máis estreita colaboración entre a burguesía nacional e o estado imperialista deu lugar ao desenvolvemento do capital financeiro e á formación de novos monopolios hexemónicos xerando unha simbiose aínda maior co estado até que un e outro se fan practicamente indistinguibeis dando lugar á cara máis terribel do capitalismo: O fascismo.</p><p class="MsoNormal">Hai que salientar o importantísimo papel dos chamados partidos socialdemócratas para xestionar os procesos de confrontación monopolística e upando ao fascismo ao poder. Un grande revolucionario definiu á socialdemocracia como “a facción moderada do fascismo” e os feitos déronlle la razón cando en 1932 e en adiante a socialdemocracia alemá dispuxo alfombra vermella á chegada de Hitler ao poder.</p><p class="MsoNormal"><strong>A historia demostrounos tres importantes leccións:</strong></p><p class="MsoNormal">A encomiabel labor ao servizo da burguesía do estado capitalista.</p><p class="MsoNormal">A inevitabel formación do capital financeiro monopolístico e a trasformación fascista do estado.</p><p class="MsoNormal">A tendencia invariable de favor á burguesía por parte da socialdemocracia.</p><p class="MsoNormal"><strong>Paralelismos actuais:</strong></p><p class="MsoNormal">Semella que o cenario internacional non é nada prometedor se nos atemos ás ensinanzas da historia. Atopámonos nun proceso de concentración do capital financeiro., os estados capitalistas desenvolvidos pugnan cos estados capitalistas emerxentes xerándose unha serie de contradicións inter-imperialistas tentando de gañar posicións para a futura pelexa polo novo reparto da torta mundial.</p><p class="MsoNormal">Pola súa vez, as conquistas históricas dos traballadores foron arrincadas unha a unha, mentres que paralelamente se desenvolvía o aparello represivo máis impresionante da historia amparado por unha imposición ideolóxica do pensamento dominante. Como colofón, parece que os herdeiros da mesma internacional socialista que lle bateu palmas ao nazismo mentres encerraban aos comunistas, son os encargados de xestionar a barbarie capitalista a escala global.</p><p class="MsoNormal"><strong>O capitalismo é crise, a única solución: SOCIALISMO.</strong></p><p class="MsoNormal">E é que o capitalismo tivo que ir sempre a remolque dos logros acadados polo socialismo. O “estado de benestar”, como concesión temporal á clase obreira, foi ideado para facer fronte ao benestar social e material garantido polos estados socialistas aos seus traballadores. Non é de estrañar que esas concesións vaian desmantelándose unha a unha segundo a burguesía garantía a súa dominación ideolóxica fronte ao socialismo.</p><p class="MsoNormal">É curioso como os economistas burgueses actuais din que a variable que máis pode “desequilibrar” a economía é a inflación. O que non din e calan estes pregoeiros do capitalismo é que o único sistema capaz de controlar a inflación demostrado pola humanidade foi o socialismo. Por suposto cando era unha evidencia para o mundo o control dos prezos e o progresivo ascenso de benestar material dos traballadores socialistas, o control da inflación non era importante para os economistas burgueses.</p><p class="MsoNormal">Outro dos seus marabillosos “antes e despois” o atopamos na cuestión do paro. Mentres que antes da caída do campo socialista o desemprego cero era “teoricamente alcanzabel” se se equilibraba a oferta e a demanda. A existencia de paro debíase a que os salarios eran moi altos segundo os capitalistas. De repente sacáronse da nada a figura do “desemprego friccional” e sorpresa! por cuestións inexplicabeis –ou mellor dito, ben explicadas por Carlos Marx- as economías contaban cun mínimo “tope” de parados que varía segundo gosto e goce do que lles conveña a estes aprendices de Goebbels. O que nunca dirán é que a humanidade tamén coñeceu estados de obreiros e campesiños onde o traballo convertera en dereito e responsabilidade, non só no “privilexio” de ser explotado fronte á miseria absoluta de nin sequera selo.</p><p class="MsoNormal">Se o caos capitalista está planificado para maximizar o maior benestar da minoría, só a harmonía do socialismo pode garantir o benestar obxectivo da maioría da poboación.</p><p class="MsoNormal">Hoxe máis que nunca, a tarefa dos traballadores non debe ser a de asistir impávidos a que a socialdemocracia regale todo o noso esforzo ás grandes empresas. Fronte á ofensiva capitalista existe o lexítimo dereito á defensa socialista, a recuperar o diñeiro dos expropiadores, a converter ao explotado en home libre e ao represor en reprimido.</p><p class="MsoNormal"><strong>Socialismo ou barbarie!, Venceremos!</strong> <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/10/crise-financieira-estado-o-garante-do.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-4055843520189589082008-10-02T14:01:00.000-07:002008-10-06T12:40:45.557-07:00CRISE FINANCIEIRA: CONCENTRACIÓN DE CAPITAL E MISERIA PARA A HUMANIDADE<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW-fmB0Csp0KJakBP-rWacqg0eev1SsDYUgCUyFEdA4BGh7L8Fsv8D_CHKpu13m8C7Xa9U_McJHHU4YWXsIkhr3xehecRnRxFbmTzDRSRc-cWHCo1esPNzyQClPSkurlOGLZq_3LAJTYg/s1600-h/crise.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhW-fmB0Csp0KJakBP-rWacqg0eev1SsDYUgCUyFEdA4BGh7L8Fsv8D_CHKpu13m8C7Xa9U_McJHHU4YWXsIkhr3xehecRnRxFbmTzDRSRc-cWHCo1esPNzyQClPSkurlOGLZq_3LAJTYg/s200/crise.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5253046842670991602" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">Denny Ortuño [Aporrea-Boltxe]</span><br /><br />A crise financeira que enfronta o sistema capitalista está inundando as máis diversas áreas da vida social, económica e política, deixando como consecuencia fame e miseria para a inmensa maioría da povoación mundial co seu efecto lóxico de protestos sociais polo dereito á vida; e doutra banda, a máis brutal concentración de capitais e riquezas para os sostedores do actual réxime imperial de consorcios capitalistas coa consecuente obriga do recrudecimiento dos métodos de represión, explotación e control para manter os gaños empresariais e de dominación política no mundo.<br />A crise non trata a todos por igual, ese monstro de mil cabezas non morde - por agora – a man do que o alimentou, porén esnaquiza con crueza aos traballadores.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">A cara oculta do capitalismo.</span><br /><br />O sistema capitalista xera gaños non só como modo industrial de produción, pois tamén obtén estes no casino financeiro do capital, léase Bolsa de Valores. En Norteamérica, Wall Street recicla esa parte do traballo que non se paga no salario, esa plusvalía xógase, aumentándoa en moitos casos ou perdéndoa noutros, mais sempre xerando as mesmas consecuencias para o traballador: maior explotación e miseria independentemente da sorte do apostador.<br />En Wall Street alóxase o índice industrial Dow Jones, un indicador do valor das accións das supercorporacions que cotizan na Bolsa de Valores de Nova Yorke. Este índice reflicte o valor de mercado das 30 compañías trasnacionais máis importantes e máis recoñecidas nos Estados Unidos e o mundo, dun universo de 10 mil empresas que cotizan no mercado de valores neoiorquino.<br />Os consorcios que cotizan neste índice son os donos invisibeis da economía mundial, os que impoñen presidentes, alianzas, políticas e estratexias mundiais; noutras palabras os mega explotadores do ser humano, os sustentadores do traballo asalariado, os controladores do comercio e finanzas nos países e os grandes e únicos beneficiarios das riquezas do planeta.<br />Estímase que a economía especulativa é 10 veces superior á dimensión que ten a economía real produtora de bens e servizos.<br />As trinta megaempresas imperialistas que controlan o sistema económico produtivo mundial e que conforman o Dow Jones son:<br /><span style="font-weight: bold;">3M Company</span> (industria de aplicacións tecnolóxicas), <span style="font-weight: bold;">Alcoa</span> (aluminio), <span style="font-weight: bold;">Altria Group</span> (comida, bebida e tabaco), <span style="font-weight: bold;">American International Group</span> (seguros e finanzas), <span style="font-weight: bold;">American Express</span> (tarxetas de creto),<span style="font-weight: bold;"> AT & T</span> (telecomunicacións), <span style="font-weight: bold;">Boeing Co</span> (aviación e armamentista) , <span style="font-weight: bold;">Caterpillar</span> (maquinaria e equipos), <span style="font-weight: bold;">Citigroup</span> (finanzas), <span style="font-weight: bold;">Coca Cola</span> (refrescos e auga), <span style="font-weight: bold;">Dupont</span> (química), <span style="font-weight: bold;">Exxon Mobi</span>l (petroleira) , <span style="font-weight: bold;">Xeral Electric</span> (electricidade, transporte motores, avión, etc.), <span style="font-weight: bold;">General Motors</span> (automotriz), <span style="font-weight: bold;">Hewlett Packard </span>(informática), <span style="font-weight: bold;">Home Depot</span> (construción), <span style="font-weight: bold;">Honeywell</span> (servizos espaciais, enxeñería, electrónica), <span style="font-weight: bold;">IBM</span> (computación), <span style="font-weight: bold;">Intel Corporation</span> (informática), <span style="font-weight: bold;">Johnson & Johnson</span> (química e produtos médicos), <span style="font-weight: bold;">JP Morgan Chase</span> (Finanzas), <span style="font-weight: bold;">McDonalds</span> (alimentos), <span style="font-weight: bold;">Merck & Co</span> (farmacéutica), <span style="font-weight: bold;">Microsoft</span> (computación), <span style="font-weight: bold;">Pfizer Inc</span> (farmacéutica), <span style="font-weight: bold;">Procter & Gamble</span> (farmacéutica), <span style="font-weight: bold;">United Technologies</span> (conglomerado industrial), <span style="font-weight: bold;">Verizon</span> (telecomunicacións), <span style="font-weight: bold;">Wal-Mart Stores</span> (cadea detallista), <span style="font-weight: bold;">Walt Disney</span> (industria do entretemento).<br />Non é esaxerado dicir que controlan a economía e o destino do planeta. A apertura económica imposta nas décadas dos oitenta e noventa, xunto ás privatizacións e libre mercado a todos os países latinoamericanos, eliminou os controis estatais, as leis financeiras e as lexislacións laborais co fin de facilitar o saqueo de capitais e riquezas nacionais en complicidade con gobernos lacaios que actuaban e actúan como auténticos “cabalos de Troya” do imperio.<br />O desprazamento das súas operacións realízase en sectores como manufactura, ensambladura e maquía, mentres nos seus países de orixe se adican a áreas como investigación, desenvolvemento, deseño, distribución e comercialización; os gaños son o resultado da pillaxe de man de obra e recursos naturais, que logo utilizan para xerar unha segunda fonte de mega-ganancias a través da especulación financeira en EEUU e os países centrais do sistema capitalista.<br />Estas transnacionais móvense baixo a bandeira usamericana e están protexidas polo poderío militar do imperio: a máis mínima sospeita de “inseguridade” no seu contorno (países coa desgraza de aloxar no seu chan a estes explotadores), é causa suficiente para executar invasións, reordenamientos políticos e territoriais, que suxeiten a estes de pés e de mans á explotación capitalista.<br /><br /><span style="font-weight: bold;">A crise: acordo entre ladróns. Protección e monopolios.</span><br /><br />Estamos observando como o capitalismo corporativo se protexe a si mesmo e como non perde oportunidade para devorar os capitais dispersos en asociacións ineficaces e concentralos en beneficio exclusivo da mesma burguesía.<br />Nun estudo do Instituto de Investigacións Económicas (IIE), da UNAM sinala que, 200 empresas trasnacionais de diversos países industrializados, sobre todo de Estados Unidos, concentran 40 por cento do Produto Interno Bruto (PIB) mundial, mais entre a Unión Europea (UE), Estados Unidos e Xapón contabilizaban o 71 por cento do PIB mundial no 2007, malia dispoñer só do 15 por cento da povoación. Este é o alicerce que contribuiu a profundar a desigualdade e pobreza no mundo.<br /><br />Os primeiros indicios de "crise" empurrou a estas corporacións a converter as súas accións en diñeiro en efectivo (antano convertían dólares, hoxe adequiren euros que son depositados en bancos da comunidade europea), ou migrando a rubros mais proveitosos para o capital por exemplo: petróleo e ouro; o que ocasionou o derrubo da bolsa neoiorquina e xunto a ela a todos os mercados bolsistas "globalizados".<br /><br />Iniciada a crise, o Banco Central europeu e a Reserva Federal de EEUU saíron a soster o sistema financeiro emborcando máis de 350.000 millóns de dólares.<br />O movemento de capitais diríxese a “resgatar” non aos seres humanos que día a día quedan na miseria ou morren de fame, senón a apontoar os vellos cimentos do edificio capitalista: resgatar empresas que erraron na ruleta dos beneficios financeiros. Só abonda revisar as noticias:<br />- Bush propón a inxección de 700.000 millóns de dólares no sector financeiro a cal será votada na Cámara de Representantes e no Senado.<br />- En Europa, as autoridades británicas anunciaron a nacionalización do banco británico Bradford and Bingley. (AFP)<br />- Northern Rock, Alliance & Leicester e HBOS, engullida polo seu rival Lloyds TSB. (AFP)<br />- Os gobernos de Bélgica, Holanda e Luxemburgo anunciaron tamén a nacionalización parcial da entidade bancaria e aseguradora Fortis coa achega de 11.200 millóns de euros. (AFP)<br />- En Dinamarca, o banco Roskilde foi adquirido por tres institucións financeiras, mentres que Vestjysk Bank fíxose cargo de Bonus Bank e fusionarase con outra institución rexional. (AFP)<br />- A Reserva Federal de EE.UU. prestará a AIG (American International Group) ata US$85 millardos en fondos de emerxencia a cambio dunha participación accionaria do 79.9 por cento e un control efectivo da compañía.<br />- Os gobernos belga e francés tamén se comprometeron a axudar ao banco franco-belga Dexia, mentres que en Alemaña o banco Hypo Real Estate (HRE) salvouse da quebra no último minuto ao conseguir unha liña de crédito dun consorcio de bancos compatriotas. (AFP)<br />- Os bancos centrais de Australia e Xapón inxectaron este luns máis fondos de emerxencia nos mercados monetarios a curto prazo. O Banco Central Europeu anunciou a apertura dun período de préstamo extraordinario de 38 días para proporcionar liquidez aos bancos da Eurozona nun momento en que as condicións de préstamo no mercado interbancario endurecéronse. (AFP)<br /><br /><span style="font-weight: bold;">Os traballadores pagamos coa nosa existencia os erros dos capitalistas.</span><br /><br />A crise financeira está adosada a un proceso de recesión e inflación (estanflación: coincidencia no tempo dun estancamento do crecemento unido a un crecemento da inflación), que está impactando gravemente os empregos, os prezos dos alimentos e no custo da vida de millóns de persoas no mundo. Porén bancos e empresas multinacionais, sobre todo petroleiras, están a rexistar ganancias descomunais que son superiores ao orzamento e ao PIB de moitos países do mundo.<br />Vexamos os datos:<br />Este proceso que aínda non se lle ve o final, elevou o número de desempregados. A OIT prevé para 2008 un alza de cinco millóns no número de persoas sen traballo no mundo, incrementando en 195 millóns os parados; pola súa banda a UE terá un aumento de 600.000 persoas desempregadas e EE.UU. anota en 2,865 millóns a cifra de desempregados que están recibendo subsidios, dato que se incrementa semanalmente con 22.000 novas persoas sen emprego.<br />A cantidade de persoas subalimentadas pasou de 850 millóns a 925 millóns, como consecuencia da escalada do prezo dos alimentos no período 2007-2008, segundo informou a Organización das nacións Unidas para a Agricultura e a Alimentación (FAO).<br />O senegalés Jacques Diouf Director Xeral da FAO, detallou que o índice de prezos alimentarios dese organismo rexistrou entre 2005 e 2006 un aumento do 12%, do 24% no 2007 e de perto do 50% entre xaneiro e xullo do presente ano.<br />Numerosos despachos dos medios de comunicación informaron acerca do enorme chouto no prezo do arroz, que aumento de 75% en dous meses, e trigo, cun incremento de 130% durante o último ano, e como os prezos mundiais do arroz subiron 10% nun día.<br />O director xerente do FMI, Dominique Strauss-Kahn, estimou que o custo total da crise financeira mundial podería aumentar a 1.3 billóns de dólares, de estimacións previos de ao redor de 1 billón. E a cantos millóns de persoas afectará exactamente a crise? Cales serán as cifras exactas de desemprego, miseria e morte?<br />É evidente que o prezo para o mantemento do capitalismo, págase coa vida dos traballadores e desposeídos do mundo e que a superación deste estado de cousas, pasa por transformar de raíz toda a estrutura sobre a cal está montado o actual réxime de explotación e opresión humana.<br />Os nosos países deben implantar e estender a política de seguridade alimentaria - actualmente en desenvolvemento en Venezuela -, a fin de poder facer fronte coa produción masiva de alimentos o sustento das xigantescas poboacións que padecen fame.<br />O Banco do Sur debe ser o ente que apoie economicamente, as políticas de fortalecemento de intercambio comercial e de produción agroalimentaria, dentro e fóra do continente. O modelo desarrollista industrial e mineiro afastounos dunha actividade vital para a supervivencia do ser humano: a produción de alimentos; o que traeu como consecuencia incapacidade agro produtiva e unha excesiva dependencia das importacións de produtos alimenticios industriais.<br />Está claro que o capitalismo só ofrece explotación e opresión en momentos de bonanza, e miseria e morte en tempos de crise, só o socialismo coloca ao ser humano no lugar que lle corresponde, facendo mais racional e humana toda a actividade produtiva e de intercambio en beneficio da humanidade toda e non dos capitalistas e explotadores de sempre. <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/10/crise-financieira-concentracin-de.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-6525826469034901552008-08-03T10:00:00.000-07:002008-08-16T12:10:23.335-07:00A AMAZONIA:OBXECTIVO DO IMPERIO<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu_NJjfoA7BsbK_TFcjWLT22g6mGEniJUNHCSSR1a7itvjvxqH5vHnHaZt77iL9h2yV9psGKZj3waxVyyfxQwc_YZBAvX7mse5c3_DfospFsS5yuKKe_8Ki0Jliuu69sep79ANKaSnlpw/s1600-h/amazonia.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiu_NJjfoA7BsbK_TFcjWLT22g6mGEniJUNHCSSR1a7itvjvxqH5vHnHaZt77iL9h2yV9psGKZj3waxVyyfxQwc_YZBAvX7mse5c3_DfospFsS5yuKKe_8Ki0Jliuu69sep79ANKaSnlpw/s200/amazonia.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5235161791650461810" border="0" /></a><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><a href="http://altermundo.org/portal/content/view/1667/430/">Aloisio Leal [MAB - UFPA-Universidade Federal do Pará]</a></span> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Os Estados Unidos hipocritamente se colocam como "defensores dos direitos humanos e do meio ambiente", argumentando para o mundo que sua luta é contra o narcotráfico e pelo bem-estar de seus cidadãos, enquanto desenvolvem sua política imperialista com a finalidade de assumir o controle direto dos recursos existentes na região amazônica</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Os Estados Unidos hipocritamente se colocam como "defensores dos direitos humanos e do meio ambiente", argumentando para o mundo que sua luta é contra o narcotráfico e pelo bem-estar de seus cidadãos, enquanto desenvolvem sua política imperialista com a finalidade de assumir o controle direto dos recursos existentes na região amazônica e outras áreas de interesse estratégico, além de consolidar sua posição política e militar.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Como em outras épocas, o pretexto para os ianques é o de menos. Para desenvolver sua política imperialista, substituem o tema da "subversão comunista" –mascarada no passado sob a forma da "doutrina de segurança nacional"– por outras renovadas e igualmente falsas palavras de ordem, como "a defesa do meio ambiente", o "combate ao terrorismo", o "combate ao narcotráfico" e "à migração ilegal".</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Assim, o império norte-americano, totalmente alheio a critérios diplomáticos, policiais ou de interesse comum, - para não falar de soberania, dignidade e autodeterminação dos povos - decide sua política de ingerência utilizando como pretexto a luta contra o narcotráfico.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Por isso, as prioridades e a informação internacional sobre a paz na Colômbia, não têm surgido tanto dos diálogos nem dos fatos de paz, –fruto do esforço da maioria dos colombianos– mas sim do império norte-americano devido ao mal chamado Plano Colômbia, que é um plano de guerra, um atentado contra o processo de busca de uma saída diferente à guerra para o conflito econômico, político e social que vivemos.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Este Plano Colômbia, elaborado por assessores ianques, está destinado fundamentalmente a melhorar a capacidade de combate das forças militares na repressão estatal do protesto social dos trabalhadores. É uma aliança estratégica com a que EUA pretende regular, mediante seu intervencionismo militar e econômico, os termos de uma solução interna, acordos com o FMI e créditos do Banco Mundial, para reforçar o modelo neoliberal globalizante impulsionado por Andrés Pastrana. Sua fachada – mais na moda - é lutar contra o narcotráfico.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Além da luta contra-insurgente na Colômbia, outro objetivo estratégico dos ianques, é controlar a bacia do rio Amazonas, que inclui parte da Colômbia, Brasil, Peru, Venezuela, Equador, Bolívia, Guiana e Suriname, convertendo-a em espólio de guerra. Tal espólio de guerra é um dos ecossistemas mais ricos e diversos da Terra, com aproximadamente 7.160.000 km2. É considerada no meio científico como o território onde está o futuro da humanidade; cobiçada pelos impérios do mundo, pois tem grandes reservas de água, madeiras, flora, hidrocarbonetos e minerais.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A bacia amazônica é depositária da maior extensão de florestas tropicais do planeta e de uma grande variedade biológica de ecossistemas, espécies e recursos genéticos. Tem aproximadamente um milhão e meio de espécies conhecidas e calcula-se que esse número pode chagar a mais de 10 milhões. Um inventário parcial indica a presença de 50.000 espécies de mamíferos; 20.000 de répteis, anfíbios e artrópodes; 90.000 plantas inferiores; 270.000 planas superiores e 55.000 microorganismos.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O rio Amazonas e seus mais de 7.000 afluentes possuem uma vazão de seis trilhões de metros cúbicos de água por segundo. É a região que mais fornece oxigeno e capta a maior quantidade de monóxido de carbono. Por isso é conhecida como o pulmão da humanidade. Existem na Amazônia mais de 370 povos de diferentes culturas indígenas. É um direito legítimo dos países que compartem a região amazônica, transformar essa rica diversidade em desenvolvimento e bem-estar.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O mundo desenvolvido deve garantir a preservação desta riqueza natural, patrimônio da humanidade e fonte de vida de milhões de espécies, particularmente da espécie humana, através das chamadas compensações ambientais. É uma região frágil e de alta vulnerabilidade pelas características de sua biodiversidade. Qualquer intervenção afetará a regulação do clima e as reservas biológicas. Nunca na história, nenhuma dessas considerações tem detido a voracidade dos Impérios, seu interesse sempre está por cima dos interesses da humanidade. Esse é o argumento do que os ianques chamam a bendita "Segurança Nacional".</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Nesta ordem de idéias, aquele que dominar a exploração da Amazônia, obterá uma posição privilegiada como potência. Enquanto não seja dominada por alguma delas, continuará a se alimentar o subterfúgio da preservação ambiental, que obviamente, poderá ser utilizado de maneira ambígua e contraditória. Será que, para os Impérios, realmente interessa o médio ambiente e o bem-estar dos povos?</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A Amazônia colombiana tem 406.000 km2, equivalente a 35,56% do território nacional e a quase o 6% da totalidade da região amazônica.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O assunto e tão relevante que, utilizando a costumeira tática do "convencimento", já se realizaram exercícios militares na região. As "Operações de mantimento da paz, Sul-99", patrocinadas pelo Comando Sul do Exército dos Estados Unidos, teria sido o quinto ensaio realizado na América do Sul, sendo que os custos atingiram a cifra de dois milhões e meio de dólares pagos exclusivamente pelos EUA. Em tais "Operações" participaram 490 efetivos militares e civis procedentes da Argentina, Bolívia, Equador, Brasil, Paraguai, Peru, Uruguai e Venezuela.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O plano da operação centrou-se na república fictícia de Tarial, mergulhada numa guerra civil entre três grupos em disputa. O plano de pacificação incluía no final a realização de eleições. Nesse exercício, a "força multinacional de paz" localizada em pontos estratégicos tenta evitar a continuidade dos enfrentamentos, dá assistência aos refugiados num país vizinho e planifica sua repatriação. Fica evidente a semelhança entre a situação do país imaginário e a realidade colombiana. Tudo isto no é mera coincidência.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A complexa situação colombiana é o pretexto para desenvolver uma forma de intervenção no território amazônico. A "ajuda" para financiar o Plano Colômbia forma parte de essa intervenção.</span></p> <span style="font-family:georgia;">As riquezas naturais e a localização geo-estratégica são objetivos do Império norte-americano e o seu verdadeiro interesse. A Amazônia é apenas um dos objetivos, pois existem outras regiões da Colômbia na mira deste Império. Por exemplo, a encosta da Cordilheira Oriental, que é uma imensa reserva de hidrocarbonetos; a região de Urabá, rica em todo tipo de minerais e biodiversidade, e também a região de Guajira, onde existem reservas de carvão.<br /><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/08/amazoniaobxectivo-do-imperio.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a><br /></span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-80884902537676557562008-07-04T03:54:00.000-07:002008-07-14T04:50:40.967-07:00COMUNICADO DO C.C PARTIDO COMUNISTA PORTUGUÊS<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfpeKpkqPcr1uivNiYyHtLDh8Ye8TaQrKkErOmp6bkX3rAJOMTGxpzIdFjBM4GsywBOE-W7gmsNFoq3bniCPSemso-nPJ5avfNGBTAyRVZ1bHqqqam6H0bIWcWAWA0ZSX1KYjlDwQWeKs/s1600-h/pcp.gif"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfpeKpkqPcr1uivNiYyHtLDh8Ye8TaQrKkErOmp6bkX3rAJOMTGxpzIdFjBM4GsywBOE-W7gmsNFoq3bniCPSemso-nPJ5avfNGBTAyRVZ1bHqqqam6H0bIWcWAWA0ZSX1KYjlDwQWeKs/s200/pcp.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5222821652520338082" border="0"></a>O Comité Central do PCP, na sua reunião de 29 e 30 de Junho, analisou aspectos da situação política nacional, em particular o agravamento da situação económica e social e a ofensiva do Governo PS dirigido por José Sócrates contra os direitos dos trabalhadores, bem como o desenvolvimento da luta de massas e de oposição à política de direita; apreciou o significado da vitória do Não no referendo sobre o Tratado de Lisboa realizado na Irlanda; avaliou a concretização do conjunto de orientações e linhas de trabalho com vista ao reforço da organização do Partido e à intervenção e iniciativa políticas. O Comité Central do PCP procedeu ainda a uma apreciação à primeira fase do debate preparatório do XVIII Congresso, definiu as orientações para o prosseguimento dos trabalhos preparatórios do Congresso e aprovou o Regulamento da sua fase preparatória. <p class="MsoNormal">1.</p> <p class="MsoNormal">O agravamento da situação económica e social e a luta por uma política alternativa</p> <p class="MsoNormal">1. O País vive uma situação de brutal agravamento das condições de vida dos trabalhadores e da generalidade da população, ainda mais acelerada pela escalada dos preços dos combustíveis e de bens alimentares. O aumento do custo de vida, associado ao continuado aumento das taxas de juro, está a traduzir-se numa crescente perda do poder de compra e numa acentuada desvalorização dos salários e pensões, na asfixia e ruína de milhares de pequenas e médias empresas, no aumento das desigualdades sociais e da pobreza.</p> <p class="MsoNormal">A opulência dos lucros que os grandes grupos económicos e financeiros continuam a acumular, contrasta de forma chocante com as crescentes dificuldades que atingem a generalidade da população.</p> <p class="MsoNormal">Neste contexto assume ainda maior gravidade a continuada ofensiva do Governo PS e do grande patronato contra os direitos dos trabalhadores e as suas estruturas representativas. Numa situação marcada por um elevado desemprego, a precariedade e a baixa generalizada do poder de compra, o Governo quer facultar novos mecanismos para o aumento da exploração com a revisão para pior do Código do Trabalho em articulação com a alteração à legislação laboral na Administração Pública.</p> <p class="MsoNormal">Esta revisão do Código do Trabalho que o Governo do PS, e o grande patronato com a cumplicidade da UGT, acordaram em sede de concertação social constituiria, a ser concretizado, um retrocesso social para os trabalhadores e um factor de comprometimento do desenvolvimento do País.</p> <p class="MsoNormal">De facto, o texto agora aprovado visa: facilitar os despedimentos, tornando-os mais fáceis, rápidos, baratos e sem riscos para o patronato; desregulamentar os horários de trabalho (favorecendo o alargamento de horas extraordinárias sem o respectivo pagamento); criar mecanismos que conduzam à redução de salários e remunerações; subverter o Direito do Trabalho consagrando a eliminação do princípio do tratamento mais favorável ao trabalhador; preconizar a destruição da contratação colectiva eliminando direitos fundamentais dos trabalhadores. O acordo agora subscrito, a pretexto do combate à precariedade, quando de facto a legaliza, abre uma nova área de transferência de verbas da segurança social para a acumulação dos lucros do capital e ataca a liberdade de organização e acção sindical.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central do PCP denuncia a farsa negocial de todo este processo e a intenção do Governo de pretender reduzir a vinte dias o período de discussão pública e reafirma a sua exigência de que essa discussão seja feita por um mínimo de 30 dias não coincidentes com os meses de Verão.</p> <p class="MsoNormal">O PCP reafirma a necessidade e a possibilidade de, com a luta dos trabalhadores, derrotar os objectivos do Governo e salienta a importância do projecto de lei apresentado pelo Grupo Parlamentar do PCP para alterar os aspectos negativos do Código do Trabalho.</p> <p class="MsoNormal">2. O PCP avalia com profunda preocupação os perigos e ameaças para o País da conjuntura económica e social. Aos problemas que os três anos de política de direita do Governo do PS agudizaram – desigualdades sociais e regionais, brutal redução do mercado interno e do poder de compra dos portugueses, um crescimento económico anémico, aumento de desemprego, encerramento de numerosas empresas, milhares de pequenas empresas em risco de falência – acrescentam-se os impactos da crise financeira internacional desencadeada nos EUA, com o seu efeito de arrastamento e as repercussões especulativas no petróleo, bens agro-alimentares e outras matérias primas que criaram uma situação de excepcional gravidade.</p> <p class="MsoNormal">3. O Comité Central sublinha três aspectos que, pelo seu carácter excepcional, exigem a adopção urgente de medidas extraordinárias para os enfrentar.</p> <p class="MsoNormal">– As enormes dificuldades que milhões de portugueses enfrentam, particularmente os reformados com baixas pensões e reformas, a imensa maioria dos trabalhadores e muitos pequenos empresários. Milhares de agregados familiares (nomeadamente da faixa etária até aos 40 anos), com um elevado nível de endividamento, de precariedade, com membros desempregados, reduzido poder de compra decorrente da política de baixos salários, enfrentam estados de ruptura económica e situações de grande desespero face à brutal subida dos preços bens alimentares e serviços essenciais como os transportes, a saúde e a educação, e muito particularmente os custos com a habitação de todos os que recorreram a empréstimos bancários para a adquirir.</p> <p class="MsoNormal">– A profunda desigualdade e injustiça, com que se fazem sentir os impactos das debilidades económicas do País e da conjuntura internacional. Enquanto a generalidade dos portugueses aperta o cinto, multiplica as horas de trabalho em actividades profissionais diversas e reduz despesas essenciais das famílias, cortando despesas com a alimentação, a saúde e educação dos filhos, férias e fruição cultural, os grandes grupos económicos e financeiros obtém vultuosos lucros e acumulam gigantescos patrimónios mobiliários e imobiliários, e os seus accionistas e conselhos de administração exibem, com chocante despudor, consumos de luxo e sinais de riqueza provando que as dificuldades não são para todos.</p> <p class="MsoNormal">– A atitude conivente do Governo PS perante os acontecimentos que desde o 1º semestre de 2008 estavam em marcha no plano internacional com o desencadear da crise do subprime nos EUA, e particularmente face à subida em flecha do preço do petróleo desde o início do ano. Refugiado num discurso de um País imune à crise, por virtude das suas políticas e marcado pela arrogância, o Governo, cego pela sujeição aos interesses dos grandes grupos económicos e amarrado aos dogmas centrais da política de direita e do neoliberalismo — obsessão pelo défice, total liberdade de acção para os grupos monopolistas, aceitação subserviente da política cambial e monetária do Banco Central Europeu (BCE) — não tomou as medidas extraordinárias que a situação extraordinária reclamava e exigia, assumindo-se assim como o principal responsável pela situação vivida no nosso País.</p> <p class="MsoNormal">4. O Comité Central sublinha que no actual quadro se impõem como inadiáveis a adopção de políticas e soluções que visem: a defesa do sector produtivo e o aumento da produção nacional; enfrentar os projectos de alteração para pior do Código do Trabalho e eliminar os aspectos negativos que o integram; enfrentar as alterações da legislação laboral na Administração Pública; combater a precariedade; romper com a actual política orçamental e promover o investimento público e o desenvolvimento de políticas sociais; estimular a actividade económica e defender o mercado interno, designadamente com a baixa do IVA para os 19%.</p> <p class="MsoNormal">A par destes objectivos e propostas que contribuam para inverter o rumo da actual política o Comité Central do PCP reafirma ao País, aos trabalhadores e ao povo a actualidade de sete medidas urgentes que, face ao agravamento exponencial das dificuldades, mobilizem vontades e determinação que permitam dar resposta imediata aos problemas mais sentidos:</p> <p class="MsoNormal">O aumento geral dos salários, designadamente do salário mínimo nacional, que inclua um aumento intercalar para os trabalhadores da Administração Pública, correspondente à recuperação da perda de poder de compra ocorrida este ano; o aumento extraordinário das pensões de modo a que as mais baixas progridam em 2008 pelo menos 4% e as intermédias acompanhem o aumento previsível da inflação; a alteração dos critérios para a atribuição do subsídio de desemprego no sentido de reverter a restrição imposta pelo Governo, que leva a que a maioria dos desempregados não tenham acesso ao respectivo subsídio; a aplicação de medidas com vista à diminuição dos preços dos combustíveis, designadamente com a criação de um imposto sobre os lucros especulativos das petrolíferas, e de apoio a importantes sectores económicos especialmente penalizados por estes aumentos; a garantia do congelamento dos preços dos títulos de transporte, para além dos passes sociais, através da concretização da utilização do gasóleo profissional; a estabelecimento de um preço máximo para 2008 num conjunto de bens essenciais básicos alimentares e de higiene; a contenção do aumento do custo dos empréstimos actualmente existentes à habitação através da orientação accionista do Estado para a Caixa Geral de Depósitos no sentido de praticar uma margem adicional (spread) máxima de 0,5 pontos percentuais nos empréstimos à habitação, com o consequente efeito de arrastamento no mercado.</p> <p class="MsoNormal">5. O Comité Central do PCP destaca a forma subserviente, face ao grande capital e aos ditames da União Europeia, como o Governo PS reagiu: à subida especulativa do preço dos combustíveis e ao aumento de preço inflacionário dos bens alimentares e ao aumento das taxas de juro. Em qualquer dos casos o Governo limita-se a justificar a situação e sob o fraudulento argumento de não querer pôr todos os contribuintes a pagar a crise, protege os lucros das petrolíferas e grandes empresas agro-alimentares e de distribuição e adopta uma atitude de desresponsabilização política face às orientações do BCE (que o propósito de um novo aumento das taxas de juro nos próximos dias evidencia).</p> <p class="MsoNormal">É particularmente significativa a situação no preço dos combustíveis onde, perante a cumplicidade do Governo, se tem assistido a uma acção especulativa com profundas consequências nas condições de vida das populações e na actividade económica e produtiva, num quadro em que as principais empresas petrolíferas continuam a apresentar elevadas taxas de lucro, de que são exemplo os 175 milhões de euros obtidos pela GALP no primeiro trimestres de 2008.</p> <p class="MsoNormal">Em matéria da subida exponencial dos preços de bens alimentares, agravada pela situação estrutural a que a agricultura, a pecuária e as pescas portuguesas foram conduzidas em resultado das políticas de sucessivos governos e da Política Agrícola Comum (PAC) e da Política Comum de Pescas (PCP), o Governo não só nega a realidade da situação (designadamente a perda de rendimento dos agricultores), como não toma as medidas urgentes que a produção agrícola e de pescas portuguesas exigem. Aparentando opor-se à nova reforma da PAC que a União Europeia pôs em marcha, para multiplicar e reforçar as políticas que estão na base dos problemas agro-alimentares que o País e o Mundo enfrentam, o Governo prossegue e acentua de facto no plano interno essas políticas.</p> <p class="MsoNormal">As crises que se fazem sentir nos sectores da energia e da produção alimentar assumem um grau muito elevado em Portugal. As políticas de direita de sucessivos governos, nomeadamente as privatizações e liberalizações de empresas e mercados de bens essenciais, a destruição da Reforma Agrária e o abandono da produção nacional, a hipoteca da soberania e da capacidade de resposta própria do País, ao arrepio do que o PCP sempre defendeu, extremaram as fragilidades estruturais do País, bem evidentes na elevada dependência energética da factura petrolífera e do significativo défice agro-alimentar de Portugal.</p> <p class="MsoNormal">6. O Comité Central do PCP realça a importância e significado das acções de luta contra a política do actual Governo destaca em particular, pela sua dimensão, combatividade e significado, as acções de protesto nacional realizadas pela CGTP-IN em 5 e 28 de Junho que uniram no protesto centenas de milhares de trabalhadores. O Comité Central sublinha a expressiva luta dos trabalhadores da Administração Pública (com destaque para os professores, administração central e local e enfermeiros) e de numerosas empresas e sectores, a manifestação nacional de jovens trabalhadores de 28 de Março e as comemorações populares do 25 de Abril e do 1.º de Maio..</p> <p class="MsoNormal">As acções de luta na agricultura, nas pescas, no sector de transporte de mercadorias e reboques, os protestos das comissões de utentes em defesa de serviços públicos, contra a introdução de portagens ou o aumento dos combustíveis (com destaque para o Buzinão Nacional de 17 de Junho), a acção em defesa da dignificação da função militar, as lutas dos estudantes, dos reformados e dos imigrantes são testemunho da amplitude e diversidade do movimento de protesto e condenação das políticas do Governo do PS.</p> <p class="MsoNormal">Este período fica marcado por uma intensa, e das mais expressivas dos últimos anos, vaga de protesto e de luta contra a política de direita em que os trabalhadores e as suas organizações de classe – com relevo para a grande central sindical dos trabalhadores portugueses CGTP-IN – assumiram um papel central.</p> <p class="MsoNormal">7. Mais de três anos passados, confirma-se que a política do actual Governo se tem constituído como um factor de retrocesso do País e desestabilização, de agravamento da situação económica e de acentuação das desigualdades e injustiças sociais, de redução da soberania nacional e de submissão aos interesses das grandes potências e do capital estrangeiro.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central do PCP salienta e valoriza a importância da moção de censura ao Governo do PS apresentada pelo Partido na Assembleia da República, assumindo também no plano parlamentar uma firme condenação de uma política contrária aos interesses dos trabalhadores e do País, dando expressão à vasta frente de luta e descontentamento que percorre o País e afirmou a exigência de ruptura com a política de direita.</p> <p class="MsoNormal"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal">8. O Comité Central do PCP chama a atenção para as manobras que visam alimentar falsas alternativas e animar soluções politicamente inconsequentes que, para além de contribuírem para preservar a política de direita, são susceptíveis de ampliar a desilusão e dificultar uma verdadeira alternativa assente na ruptura com a política de direita.</p> <p class="MsoNormal">A operação em curso para credibilizar o PSD como alternativa constitui um exercício de mistificação destinado a branquear as responsabilidades governativas do PSD e a assegurar a continuidade da política de direita. A tentativa de apresentar o PSD como a «oposição» ao PS, alimentada na base da ideia do confronto entre Manuela Ferreira Leite e José Sócrates, destinada a construir um clima de bipolarização política e eleitoralmente artificial, insere-se numa estratégia mais vasta de favorecimento de soluções de mera alternância. Inseparável de um quadro marcado pela «convergência estratégica» assente nos partidos do bloco central e a que o Presidente da República não é alheio, esta operação visa iludir a plena identificação de objectivos entre PS e PSD. A moção apresentada pela actual líder do PSD ao congresso do seu partido é uma clara confissão dessa identidade e uma admissão antecipada de colaboração e suporte dessa política no futuro próximo.</p> <p class="MsoNormal">A iniciativa que juntou BE e Manuel Alegre é, sejam quais forem os projectos e desenvolvimentos ulteriores, reflexo directo da inquietação suscitada pela reconhecida possibilidade de alargamento da influência do PCP face ao crescente descontentamento e luta populares. É também uma iniciativa sectária que, falsamente apresentada como «da esquerda», se baseia numa concepção de exclusão do PCP, visando ao mesmo tempo acusá-lo, hipocritamente de isolacionismo. Esta acção, desprovida de um propósito claro de ruptura com a política de direita, é parte de um processo que, para além da afirmação de projectos pessoais e de grupo, visa capitalizar o descontentamento que a luta tem ampliado e dar espaço a soluções inconsequentes que objectivamente não só não comprometem a política de direita, como favorecem o PS e as suas cíclicas manobras de branqueamento de responsabilidades.</p> <p class="MsoNormal">9. O Comité Central regista a persistência de propósitos que põem em causa liberdades e atacam a democracia política.</p> <p class="MsoNormal">A derrota de uma nova tentativa de adulteração da lei eleitoral para as autarquias – ditada pelas contradições que o enraizado carácter democrático do actual sistema de constituição e funcionamento do Poder Local cria face a projectos de empobrecimento da sua colegialidade e pluralismo – não significa o abandono definitivo dos projectos que, em particular PS e PSD, prosseguem para subverter as leis eleitorais e a sua proporcionalidade e limitar a democracia política.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central do PCP sublinha uma vez mais o carácter antidemocrático da Leis dos Partidos e do respectivo financiamento.</p> <p class="MsoNormal">A rejeição das propostas de alterações apresentadas pelo PCP à Lei dos Partidos confirma a intenção de fazer desta legislação um instrumento para impor uma intolerável ingerência e limitação à soberania de decisão sobre as formas de organização e funcionamento do PCP.</p> <p class="MsoNormal">O CC do PCP não pode deixar de acompanhar com inquietação a deliberada intervenção ditada por uma ilegítima arbitrariedade e abuso do poder que, a propósito da fiscalização das contas do Partido, visa não a natural verificação da sua legalidade mas uma acção que, assente na desconfiança, se assume crescentemente com um carácter persecutório contra o PCP e em particular contra a mais importante iniciativa política e cultural do País – a Festa do Avante!.</p> <p class="MsoNormal">1o. O Comité Central do PCP sublinha a importância decisiva do reforço do Partido e da sua influência política e eleitoral como condição essencial para uma mudança de política e a concretização de uma política alternativa. O PCP reafirma o seu propósito de sempre, de convergência e leal cooperação com todos os que estão empenhados num projecto claro de ruptura com a política de direita.</p> <p class="MsoNormal">2<br /></p><p class="MsoNormal">A vitória do Não na Irlanda – Uma derrota para o projecto neoliberal, federalista e militarista da União Europeia</p> <p class="MsoNormal">1. O Comité Central do PCP destaca, pelo seu enorme significado e importância política, a vitória do NÃO na Irlanda no referendo (constitucionalmente obrigatório) ao agora denominado «Tratado de Lisboa» e que consubstancia uma derrota para o projecto de aprofundamento do neoliberalismo, do federalismo e do militarismo que as grandes potências e os grandes grupos económicos e financeiros teimam em prosseguir.</p> <p class="MsoNormal">A rejeição do Tratado pelo povo irlandês constitui um sério revés para o grande capital europeu e as forças políticas que o representam, tão mais significativo quanto foi alcançada sob uma intensa ingerência, pressões e chantagem por parte dos principais lideres da União Europeia. As reacções da maioria dos governos dos países e das instituições supranacionais da União Europeia ao NÃO do povo irlandês e as manobras que estão em curso para salvar e impor um Tratado política e juridicamente morto, evidenciam o carácter antidemocrático do processo de integração capitalista na Europa e ajudam a clarificar a verdadeira razão porque os governos de todos os outros países se recusaram a recorrer à consulta dos respectivos povos pela via do referendo..</p> <p class="MsoNormal">2. O resultado do referendo na Irlanda constitui também uma significativa derrota para aqueles que no nosso País, como o PS e o PSD, tudo fizeram, ao contrário do que haviam assumido como compromisso, para impedir o debate em torno do Tratado e retirar ao povo português o direito de se pronunciar. O Comité Central manifesta a sua preocupação pelas declarações do Presidente da República, a propósito do NÃO da Irlanda, de desprezo pela consulta popular a tratados internacionais. Para o primeiro-ministro José Sócrates e o seu Governo — que amarrou a presidência portuguesa do Conselho da União Europeia às exigências das grandes potências e assumiu uma inadmissível postura de abdicação de soberania, nomeadamente com a entrega da competência da gestão dos recursos biológicos marinhos nacionais à UE, e com a perda acrescida de capacidade institucional de Portugal nos órgãos da União Europeia — o NÃO irlandês representa uma significativa derrota política.</p> <p class="MsoNormal">O NÃO da Irlanda constitui também uma importante vitória dos que, como o PCP, não só não se conformaram com a inevitabilidade da entrada em vigor do Tratado, como mantiveram viva na sua luta as acções destinadas à denúncia, junto dos trabalhadores e do povo, do seu conteúdo e consequências.</p> <p class="MsoNormal">3. O Comité Central do PCP saúda o povo da Irlanda pelo inestimável contributo que deu para travar o Tratado e denunciar o perigoso caminho que este encerra, e valoriza a tomada de posição comum de partidos comunistas e outras forças de esquerda e progressistas de países da União Europeia sobre o resultado do referendo na Irlanda. Com a rejeição do Tratado abriram-se novas perspectivas e melhores condições para prosseguir a luta contra a ofensiva do grande capital que visa atingir e liquidar direitos laborais e sociais, como o horário de trabalho, em que a directiva para o prolongamento do tempo de trabalho até às 65 horas semanais configura uma tremenda regressão civilizacional.</p> <p class="MsoNormal">4. O Comité Central valoriza as lutas da classe operária e de outras camadas sociais que por toda a Europa lutam contra a exploração, pelo direito ao trabalho e por melhores condições de vida e sublinha a necessidade de se reforçar a solidariedade anti-imperialista e a luta pela paz. A Cimeira União Europeia/EUA, no quadro da visita de Bush à Europa, em fim de mandato e totalmente desprestigiado, significa o reforço da cooperação transatlântica assente no militarismo como confirma a anunciada entrada da França na estrutura militar da NATO. É mais um sinal da perigosa escalada de militarização que acompanha com gravidade crescente, os picos da crise económica e social do capitalismo. O PCP considera igualmente grave a recente aprovação pelo Parlamento Europeu da «Directiva do Retorno» que visa a expulsão dos imigrantes e que implementa medidas de cariz securitário, repressivo e criminalizador da imigração e dos imigrantes, apontando a necessidade de a combater.</p> <p class="MsoNormal">3.</p> <p class="MsoNormal">Reforçar o Partido e a iniciativa política</p> <p class="MsoNormal">1. O Comité Central salienta, numa situação particularmente difícil para os trabalhadores e o povo português, a acção realizada pelo Partido nos últimos meses que deu uma contribuição decisiva na resistência e combate à política de direita, concretizou uma notável intervenção política, alargou a sua influência, avançou no reforço da organização partidária e deu inicio à preparação do XVIII Congresso.</p> <p class="MsoNormal">O PCP prosseguindo uma fase iniciada pela Marcha «Liberdade e Democracia», em que se inserem as comemorações do 87.º aniversário do Partido, e do 160.º aniversário do Manifesto do Partido Comunista, concretizou as campanhas «Basta de injustiças: mudar de política para uma vida melhor», «Código do Trabalho: Basta de exploração», «Não ao Tratado da União Europeia» e a «Jornada contra o aumento do custo de vida» sendo, ainda, de destacar as marchas de protesto e reclamação realizadas por várias organizações do Partido, os Encontros Nacionais sobre Educação e sobre Direitos das Mulheres e a intensa actividade da JCP..</p> <p class="MsoNormal">O contributo para o desenvolvimento da acção de massas, o fortalecimento dos movimentos unitários e o desenvolvimento de uma forte acção política, tiveram expressão na Assembleia da República com especial destaque na apresentação da Moção de Censura à política e ao Governo do PS, das medidas urgentes para dar resposta à situação actual e das propostas de alteração ao Código do Trabalho.</p> <p class="MsoNormal">Acompanhando e sentindo os problemas e dificuldades dos trabalhadores e do povo, resistindo e estimulando a resistência, lutando e estimulando a luta, enfrentando a arrogância e a prepotência patronal e governamental, propondo e afirmando a alternativa, o PCP com uma inabalável confiança no futuro confirma-se como a grande força da liberdade e da democracia, a verdadeira oposição à política e ao Governo PS, oposição nas palavras e na acção, força da ruptura com a política de direita, partido portador das propostas e do projecto alternativo e de futuro que Portugal precisa.</p> <p class="MsoNormal">2. O Comité Central apela às organizações e militantes para uma forte participação na preparação do XVIII Congresso, articulada com o prosseguimento da aplicação das linhas definidas para o reforço da organização partidária e uma intervenção política que responda às grandes questões com que os trabalhadores, o povo e o País estão confrontados.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central sublinha a importância – no plano das medidas de reforço da organização partidária apontadas para 2008: da intensificação do trabalho para o fortalecimento da organização e intervenção nas empresas e locais de trabalho, aumentando o número de membros do partido aí organizados; da responsabilização e formação de quadros; da dinamização das organizações de base e concretização de assembleias das organizações; do alargamento da recolha de fundos, em particular das quotizações dos militantes; da intensificação e alargamento do trabalho de informação e propaganda; do recrutamento de novos militantes e da sua integração e responsabilização partidária.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central destaca a importância do empenhamento na luta contra o projecto da alteração para pior do Código do Trabalho e da legislação laboral da Administração Pública; contra a precariedade; pelo aumento dos salários e pensões; na defesa dos serviços públicos, em particular do Serviço Nacional de Saúde; no combate ao aumento do custo de vida; na exigência da concretização das medidas extraordinárias propostas pelo PCP.</p> <p class="MsoNormal">Tendo em conta estes objectivos, o Comité Central apela aos militantes e organizações do Partido para que durante o mês de Julho se empenhem numa acção nacional de contacto com os trabalhadores e as populações, ampliando o esclarecimento e a mobilização contra a política de direita. Uma acção em que está incluída a realização dia 8 de Julho da Sessão Pública dirigida a gerações mais jovens de trabalhadores, designadamente de agregados familiares até aos 40 anos, hoje confrontados com baixos salários, precariedade, aumento das taxas de juro e dificuldades no apoio à família.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central reafirma a necessidade de prosseguir e alargar o trabalho político unitário, fortalecer os contactos e o diálogo com democratas e independentes e dar maior projecção política ao numeroso campo de democratas que participam no quadro da Coligação Democrática Unitária (CDU).</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central, numa fase em que se iniciam as jornadas de trabalho e se intensifica a promoção da Festa do Avante! e a venda da EP, salienta a importância da Festa que se realiza em 5, 6 e 7 de Setembro, e a realização da Festa da Alegria em Braga a 19 e 20 de Julho.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central sublinha a importância da batalha política e eleitoral que a realização das eleições regionais nos Açores constitui e apela a uma acção combativa e determinada dos militantes do Partido e dos activistas da CDU para assegurar na região o reforço da CDU e a indispensável presença do PCP na Assembleia Legislativa Regional.</p> <p class="MsoNormal">4.</p> <p class="MsoNormal">XVIII Congresso do PCP – Por Abril, Pelo Socialismo, um Partido mais forte</p> <p class="MsoNormal">1. O Comité Central abordou matérias relativas à preparação do XVIII Congresso, que se irá realizar nos dias 29 e 30 de Novembro e 1 de Dezembro do corrente ano, no Campo Pequeno em Lisboa.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central fez o balanço da 1.ª fase preparatória, e tomou conhecimento do resultado do debate e das questões levantadas em mais de 800 reuniões e plenários de organismos e organizações, contribuindo com um significativo conjunto de opiniões e contributos que, confirmando os objectivos apontados pelo CC, são um valioso material para a reflexão e elaboração das teses a apresentar ao XVIII Congresso.</p> <p class="MsoNormal">O debate preparatório da primeira fase confirmou que o Programa e os Estatutos do Partido em vigor mantêm no essencial actualidade e validade, pelo que decide não apresentar propostas de alteração a estes documentos.</p> <p class="MsoNormal">2. O Comité Central considera que a proposta do novo Comité Central a eleger pelo Congresso deverá manter as mesmas características do actual, nomeadamente no que se refere às suas competências e dimensão, a qual poderá ter alguma redução.</p> <p class="MsoNormal">Quanto à sua composição, no quadro da renovação e rejuvenescimento, a lista do novo Comité Central, reflectindo a identidade, natureza e princípios do Partido, deverá manter uma larga maioria de operários e empregados com uma forte componente operária. Deverá também ser assegurada a participação de quadros do Partido – funcionários e não funcionários – responsáveis por grandes organizações e sectores de actividade partidária, vindos directamente das empresas e locais de trabalho, e outros quadros integrantes de movimentos de massas com destacada intervenção e diversidade de conhecimentos em importantes área da vida social, económica, cultural, técnica, intelectual e científica, bem como reforçada a participação de mulheres e jovens.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central considera, em conformidade com a prática do Partido, ser indispensável proceder à mais ampla auscultação das organizações e organismos onde se inserem os quadros que sejam considerados para integrar a proposta que o Comité Central apresentará ao Congresso, assim como à informação aos respectivos organismos de camaradas do actual CC que não integrem a proposta do futuro Comité Central.</p> <p class="MsoNormal">3. O Comité Central aprovou o Regulamento para o debate no Partido e a eleição de delegados. O debate do Projecto de Teses apresentado pelo Comité Central, inicia-se após a sua publicação no Avante!, em finais de Setembro, estabelecendo o Regulamento da fase preparatória o dia 15 de Novembro como data limita para a entrega de propostas de alteração e emendas. As assembleias plenárias para eleição dos delegados deverão estar concluídas até dia 20 de Novembro.</p> <p class="MsoNormal"><!--[if !supportEmptyParas]--> <!--[endif]--><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal">4. O Comité Central considerou que a imprensa partidária – o Avante! e O Militante – deverá ter um papel activo na divulgação, promoção e estímulo à participação no debate preparatório, dar conta das iniciativas levadas a cabo pelas organizações e abrir nas páginas do Avante! um espaço próprio segundo normas a definir pelos organismos executivos.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central decidiu que sejam convidados a assistir aos trabalhos do Congresso, militantes do Partido, partidos, organizações sociais, instituições, personalidades portuguesas e partidos comunistas, movimentos e organizações revolucionárias e progressistas de vários países.</p> <p class="MsoNormal">5. O Comité Central exorta todos os militantes para uma empenhada intervenção na preparação do XVIII Congresso e reafirma a necessidade da articulação deste trabalho com o reforço do Partido e a activa intervenção ditada pelas exigentes tarefas políticas que a situação do País reclama.</p> <p class="MsoNormal">O Comité Central do PCP apela à activa participação dos membros do Partido para que, inseridos no esforço colectivo para encontrar as melhores respostas para o reforço do PCP e a afirmação do seu ideal e projecto, contribuam com as suas experiências, conhecimento e reflexão própria para o enriquecimento e a dinamização dos trabalhos preparatórios do XVIII Congresso.</p> <p class="MsoNormal">29 e 30 de Junho de 2008 <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/07/comunicado-do-ct-central-do-pcp-encol.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-24353343219303809152008-06-26T13:37:00.000-07:002008-06-30T09:19:07.769-07:00A CLASE TRABALLADORA FRONTE AO IMPERIALISMO<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvKjwiz04SWH3X1qmt2Wxd99K6ACr_XU30u8Jq4ou_KuN8c-e2xZaiitoLszU968Eq1AlF958T1Ch5z08TPfc_fwaJyH_a8Hl3FGoEm1rAfTuAsVEHOCC4QGhyphenhyphenkjTsf3Rniqn7ftA2T2k/s1600-h/komintern.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjvKjwiz04SWH3X1qmt2Wxd99K6ACr_XU30u8Jq4ou_KuN8c-e2xZaiitoLszU968Eq1AlF958T1Ch5z08TPfc_fwaJyH_a8Hl3FGoEm1rAfTuAsVEHOCC4QGhyphenhyphenkjTsf3Rniqn7ftA2T2k/s200/komintern.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5217405499584496450" border="0" /></a><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-family:georgia;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><strong><span style="color: rgb(204, 204, 204);">*Umberto Martins</span> </strong></span></span></span><span style="color: rgb(204, 204, 204);font-family:arial;" ><span style="font-family:georgia;">[</span>Vermelho]</span><p class="MsoNormal">A teoria e a experiência históricas indicam que o comportamento das classes sociais frente ao imperialismo não é homogêneo. Em geral, nos países mais pobres, a classe trabalhadora do campo e da cidade manifesta uma oposição mais resoluta e radical frente ao imperialismo, ao passo que os capitalistas de um modo geral tendem à conciliação de interesses, aos acordos e à capitulação.</p> <p class="MsoNormal">Como podemos definir o imperialismo?</p> <p class="MsoNormal">Creio que, de acordo com as concepções formuladas pelo líder da revolução russa, V. I. Lênin, podemos definir o imperialismo como:</p> <p class="MsoNormal">- Um sistema de relações sociais entre as nações, estabelecido em âmbito internacional (nos planos econômico, político, militar e ideológico), cujo fundamento é a exploração dos povos e nações mais pobres e atrasados pelas potências capitalistas, imposta através de normas comerciais e financeiras, quando não por meio do poder militar, como se vê, hoje, no Iraque e Afeganistão;</p> <p class="MsoNormal">- Uma fase particular do capitalismo, que amadureceu no alvorecer do século 20 e sobrevive até os nossos dias;</p> <p class="MsoNormal">- O resultado histórico concreto e necessário do processo de acumulação, expansão, concentração e centralização do capital, que extrapolou as fronteiras nacionais, resultando na formação das grandes empresas e evoluiundo para as modernas transnacionais.</p> <p class="MsoNormal">Capitalismo globalizado</p> <p class="MsoNormal">O imperialismo é a expansão do capitalismo desde os centros mais desenvolvidos (Europa, EUA e Japão) para a periferia na Ásia, América Latina e África, num processo praticamente concluído durante o século passado. É o capitalismo internacionalizado ou globalizado.</p> <p class="MsoNormal">É importante sublinhar que a expansão imperialista do capital, que não raro implica em anexações e guerras, ocorre principalmente através da exportação de capitais.</p> <p class="MsoNormal">Capitalismo monopolista</p> <p class="MsoNormal">O imperialismo significou a superação do capitalismo concorrencial pelo capitalismo monopolista, a substituição de um capitalismo dominado por pequenas e médias empresas por um capitalismo liderado por grandes empresas. Todavia, o imperialismo não aboliu as fronteiras nacionais, não acabou com a concorrência entre os monopólios e acirrou as contradições entre as potências pela conquista de mercados e partilha de áreas de influência nos países submetidos ao seu domínio. O imperialismo não é a expressão apenas de uma orientação política e não se transformou em “império” ou em ultra-imperialismo, como imaginaram alguns analistas.</p> <p class="MsoNormal">Como um produto final da expansão do capitalismo, o imperialismo significa a progressiva abolição de fronteiras à exploração da força de trabalho pelo capital e à expansão da empresa capitalista. Ao se expandir, o capital não só ampliou o universo físico ou territorial da exploração do trabalho pelo capital. Também elevou a taxa de exploração da força de trabalho (ou a taxa de mais-valia), visto que o valor dos salários pagos na periferia do sistema é bem inferior ao praticado nos centros, fenômeno que não se explica apenas pelo diferencial de produtividade entre as nações.</p> <p class="MsoNormal">Nações e classes</p> <p class="MsoNormal">Podemos verificar, por conseqüência, que existe uma identidade entre a exploração imperialista das nações e a exploração da classe trabalhadora pelos capitalistas. Em essência, a exploração imperialista, estabelecida pelos monopólios e pelos Estados imperialistas, é a exploração capitalista ampliada à escala mundial.</p> <p class="MsoNormal">Isto não significa que a classe trabalhadora seja a única classe afetada pelo imperialismo, cujos efeitos oprimem um conjunto bem mais amplo da sociedade, incluindo parcelas expressivas das classes dominantes. Mas, certamente indica que a classe trabalhadora é a principal força interessada na luta conta a espoliação imperialista.</p> <p class="MsoNormal">Conduta classista</p> <p class="MsoNormal">A teoria e a experiência históricas indicam que o comportamento das classes sociais frente ao imperialismo não é homogêneo. Em geral, nos países mais pobres, a classe trabalhadora do campo e da cidade manifesta uma oposição mais resoluta e radical frente ao imperialismo, ao passo que os capitalistas de um modo geral tendem à conciliação de interesses, aos acordos e à capitulação.</p> <p class="MsoNormal">Na América Latina esta diferença de comportamento político transparece claramente no posicionamento das classes sociais frente ao neoliberalismo. O neoliberalismo é uma política concebida para satisfazer os interesses do capital financeiro internacional, embalada numa ideologia falsa, que teve e em geral tem duas conseqüências principais: amplia a espoliação das nações mais pobres pelas potências capitalistas e eleva ou busca elevar a taxa de exploração da força de trabalho pelos capitalistas em todo o mundo, inclusive na Europa, nos Estados Unidos e no Japão.</p> <p class="MsoNormal">Índios e camponeses</p> <p class="MsoNormal">Em aliança com governos locais reacionários, o imperialismo praticou e pratica em larga medida a opressão étnica dos povos indígenas e se vale de todo tipo de discriminação para obter vantagens e submeter as nações mais pobres. Cumpre também realçar a espoliação dos camponeses.</p> <p class="MsoNormal">Quem atua no movimento sindical conhece bem o caráter reacionário e o alcance da ofensiva do capital contra o trabalho embutida nas políticas neoliberais. Por esta razão, entre outras, o comportamento da classe trabalhadora, dos povos indígenas e do campesinato em relação ao neoliberalismo na América Latina (das organizações sociais associadas aos interesses do trabalho) foi de combate e crescente resistência, apesar das divergências e da ação da direita neoliberal nos chamados movimentos sociais.</p> <p class="MsoNormal">Associação de interesses</p> <p class="MsoNormal">A conduta das burguesias nacionais não foi a mesma. O imperialismo exerce seu domínio em parceria com forças locais. As burguesias nacionais da periferia costumam associar seus interesses e seu destino aos do capital financeiro internacional. Assim, o neoliberalismo tornou-se hegemônico e foi aplicado por intermédio de uma aliança política do imperialismo, em especial os EUA, com as classes dominantes locais.</p> <p class="MsoNormal">Tal aliança foi encarnada e personificada em figuras como Augusto Pinochet no Chile, Carlos Menem na Argentina, Carlos André Peres na Venezuela ou Fernando Henrique Cardoso no Brasil. Todos esses líderes da direita neoliberal praticaram uma política de submissão aos EUA, ao FMI e ao Banco Mundial, privatizando, liberalizando e desnacionalizando a economia, bem como empreendendo uma dura ofensiva contra as conquistas e os direitos arrancados pela classe trabalhadora ao longo de mais de um século de lutas.</p> <p class="MsoNormal">Depreciação do trabalho</p> <p class="MsoNormal">Os interesses do imperialismo e das burguesias locais convergem precisamente no objetivo comum de depreciar a força de trabalho; reduzir o valor dos salários e aposentadorias; precarizar os contratos; redimensionar a ação do Estado, com políticas públicas, incluindo a política econômica, orientadas no sentido de saciar a ganância de uma oligarquia financeira, nacional e estrangeira, em detrimento dos interesses populares e nacionais.</p> <p class="MsoNormal">O neoliberalismo reforçou os laços de dominação imperialista, agravando os problemas econômicos e sociais decorrentes da crise da dívida externa, deflagrada em 1882 pela moratória mexicana. Seus nefastos efeitos despertaram a revolta dos povos, o que se desdobra em mudanças positivas e promissoras no cenário político da nossa América Latina.</p> <p class="MsoNormal">Interesses entrelaçados</p> <p class="MsoNormal">O entrelaçamento da questão nacional, que se traduz na necessidade de encontrar um caminho soberano para o desenvolvimento dos países periféricos, com a luta da classe trabalhadora contra a exploração capitalista ficou evidente na revolução bolivariana liderada por Hugo Chávez na Venezuela. .<br /><!--[endif]--><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal">Chávez combatia o neoliberalismo e tinha por objetivo um projeto alternativo, não completamente delineado, porém soberano diante das potências capitalistas e que buscava satisfazer interesses populares negligenciados e violentados pelas elites burguesas e os latifundiários da Venezuela ao longo dos anos.</p> <p class="MsoNormal">Luta de classes</p> <p class="MsoNormal">Ao tentar levar adiante o seu programa de governo, que contemplava a reforma agrária e outras bandeiras populares, o presidente venezuelano se deparou com uma feroz reação da direita e do imperialismo, que culminou no golpe de 2002 e, naquele ano, numa prolongada paralisação do ramo petrolífero que colocou em xeque a produção e distribuição de energia no país.</p> <p class="MsoNormal">A conduta das forças reacionárias acirrou a luta de classes na Venezuela e Hugo Chávez parece ter percebido que não poderia avançar na direção de um projeto de desenvolvimento soberano, alternativo ao neoliberalismo, sem antes vencer a resistência enérgica e radical dos grandes capitalistas e latifundiários, associados aos EUA, à mudança do status quo.</p> <p class="MsoNormal">Socialismo</p> <p class="MsoNormal">Daí a radicalização da revolução bolivariana, que passa a adquirir um caráter proletário mais pronunciado e proclama o objetivo mais ousado e avançado da nossa época: o socialismo do século 21, resgatando uma perspectiva que muitos consideravam definitivamente perdida, inclusive nos círculos de esquerda. O socialismo, por definição, é o sistema social fundado nos interesses da classe trabalhadora em oposição ao capitalismo, que é o sistema imposto e usufruído pelos capitalistas.</p> <p class="MsoNormal">A classe trabalhadora é, hoje em dia, a principal força social interessada e engajada na conquista de uma efetiva soberania econômica e política para as nações latino-americanas, na luta pelo desenvolvimento com justiça social, pelo cancelamento das dívidas externas dos países mais pobres, contra as privatizações, contra a degradação social e ambiental.</p> <p class="MsoNormal">Desenvolvimento nacional</p> <p class="MsoNormal">Tendo em vista a identidade entre os interesses da classe trabalhadora e os interesses nacionais dos povos que habitam nossa América Latina podemos imaginar o papel proeminente que o movimento sindical pode e deve desempenhar na luta por mudanças sociais, que hoje conta em diferentes países com o respaldo dos governos.</p> <p class="MsoNormal">O fracasso político do neoliberalismo coloca na ordem do dia a necessidade de elaborar e implementar novas estratégias e modelos de desenvolvimento nacional. A classe trabalhadora e os sindicatos não podem ficar alheios ao debate sobre os novos rumos que devem ser abertos, não estão alienados da questão do desenvolvimento nacional, que naturalmente tem suas particularidades locais.</p> <p class="MsoNormal">O modelo neoliberal de desenvolvimento, que na verdade foi uma negação em termos de desenvolvimento, teve como um dos seus principais fundamentos a depreciação da força de trabalho. Em oposição a esta orientação reacionária, o movimento sindical deve levantar a bandeira do desenvolvimento nacional com soberania e valorização do trabalho.</p> <p class="MsoNormal">Ao contrário do pensamento neoliberal, a valorização do trabalho deve ser concebida e percebida não apenas como um objetivo, mas igualmente como uma fonte do desenvolvimento, um estímulo ao crescimento das forças produtivas através do fortalecimento dos mercados internos, assim como da elevação da qualidade e da produtividade do trabalho. Os interesses da classe trabalhadora e dos povos não se opõem ao desenvolvimento nacional dos países mais pobres.</p> <p class="MsoNormal">Bandeiras desenvolvimentistas</p> <p class="MsoNormal">As bandeiras do trabalho devem ser levantadas como bandeiras do desenvolvimento com soberania, igualdade e justiça. A redução da jornada de trabalho sem redução de salários, por exemplo, além de reduzir o nível de desemprego tende a aumentar a massa salarial, fortalecer o mercado interno e elevar a qualidade e a produtividade do trabalho. Seus efeitos favorecem o crescimento das forças produtivas e não o contrário, como supõe o patronato e os ideólogos burgueses.</p> <p class="MsoNormal">Parece evidente que a evolução das nações latino-americanas na direção de novos modelos de desenvolvimento, alternativos ao neoliberalismo e em oposição ao imperialismo, compreende em primeiro plano a luta contra a Alca e os planos dos EUA para o continente americano, com destaque para os acordos bilaterais de livre comércio.</p> <p class="MsoNormal">Solidariedade</p> <p class="MsoNormal">As organizações ligadas à classe trabalhadora sempre estiveram na linha de frente das batalhas contra a Alca e os TLCs e também têm respaldado as iniciativas dos governos progressistas que visam uma integração política e econômica dos países latino-americanos fora da esfera de influência de Washington, incluindo a Alba e o Mercosul.</p> <p class="MsoNormal">É indispensável lutar para conferir aos esforços de integração um caráter social e um espírito de solidariedade maior. É essencial que a classe trabalhadora tenha um protagonismo mais relevante nas lutas nacionais e no movimento de mudanças que já está em curso.</p> <p class="MsoNormal">Integração das lutas</p> <p class="MsoNormal">Isto nos remete à necessidade de integração das lutas e dos movimentos sociais. O Encontro Sindical Nossa América, realizado nos dias 5 a de maio em Quito (Equador), foi um passo importante nesta direção. O desafio é grande, dadas as imensas dificuldades com que as organizações populares e o sindicalismo, em especial, se defrontam hoje. Mas, é preciso enfrentá-lo.</p> <p class="MsoNormal">O imperialismo vem sofrendo derrotas políticas significativas. A hegemonia de Washington está em crise, enfraquecida pelo parasitismo econômico e pelo desenvolvimento desigual, que conforme notava Lênin constituem duas leis implacáveis do desenvolvimento das nações sob o imperialismo. A queda do dólar, a valorização do euro e a ascensão da China são sintomas e reflexos da atuação dessas duas leis que promovem a decadência dos EUA. A compreensão desses dois conceitos é indispensável para entender um pouco do que se passa na chamada economia internacional.</p> <p class="MsoNormal">Parasitismo</p> <p class="MsoNormal">O parasitismo se manifesta, entre outras formas, através do consumismo desenfreado da sociedade estadunidense, sobretudo das famílias mais ricas, fenômeno refletido no gigantesco déficit comercial, que ultrapassou 800 bilhões de dólares em 2007; na maior divida externa do planeta, estimada em cerca de 12 trilhões de dólares e numa necessidade de financiamento externo que requer a atração de mais de dois bilhões de dólares do exterior diariamente ou a emissão inflacionária das verdinhas.</p> <p class="MsoNormal">A outra face do parasitismo é uma taxa de poupança próxima de zero. Tio Sam come, veste e vive à custa alheia. Transformou-se num velho gigante obeso e ineficiente. Sem gerar poupança interna, o capitalismo estadunidense se reproduz à base dos investimentos estrangeiros, provenientes principalmente da China, Japão e União Européia.</p> <p class="MsoNormal">Baixa acumulação</p> <p class="MsoNormal">Esta situação indica uma taxa de acumulação de capitais interna bem inferior às verificadas no interior das potências rivais e expõe a crescente dependência e vulnerabilidade da maior economia do mundo. Se os governos e empresários estrangeiros decidirem não mais financiar o parasitismo ianque, o país vai mergulhar na estagnação, terá de reduzir drasticamente o consumo e poupar mais. Um ajuste interno nesta direção, similar ao realizado no Brasil durante a crise da dívida externa, pode ser precipitado pela decomposição do padrão dólar.</p> <p class="MsoNormal">É interessante apreciar a interação do parasitismo e da decadência do império com a evolução econômica das outras potências, no curso do desenvolvimento desigual das nações. Ao longo do tempo, o déficit comercial norte-americano, recorrente desde 1971, corroeu a competitividade da indústria doméstica, enquanto estimulava o crescimento da produção em outros países, notadamente na Ásia, onde se destaca a expansão extraordinária das exportações chinesas.</p> <p class="MsoNormal">Ascensão e queda</p> <p class="MsoNormal">Assim, o parasitismo e a decadência dos EUA funcionam como uma contrapartida necessária da ascensão da China, da Alemanha e do Japão. Muitos economistas já notaram que o déficit comercial que o centro do imperialismo mundial vem acumulando despreocupadamente ao longo das últimas décadas é a via preferencial para a realização do capital asiático e europeu.</p> <p class="MsoNormal">A expansão imperialista do capital japonês e alemão, assim como a ascensão da China, não seriam viáveis (pelo menos nos moldes da atual “globalização”) sem as condições econômicas criadas pelo irrefreável parasitismo da sociedade norte-americana, com seu apetite insaciável por mercadorias importadas e o vício inebriante de viver além dos próprios meios que produz. Ascensão, de um lado, e queda do outro são parte de um mesmo movimento histórico.</p> <p class="MsoNormal">Contradição bizarra</p> <p class="MsoNormal">Refletindo o parasitismo, o consumo já responde por mais de 70% do PIB nos EUA e chegou a crescer inclusive na recessão de 2001, enquanto a produção interna declinava. A contradição bizarra entre consumo e produção, neste caso, se explica pelo aumento das importações e, conseqüentemente, do passivo e da dívida externa, que acentuaram a decomposição do padrão dólar. Em função do consumo e das importações excessivas, já se disse que a economia estadunidense é movida a cartão de credito.</p> <p class="MsoNormal">Em certo sentido isto é verdade, mas longe de representar um progresso ou uma tendência natural do desenvolvimento e das economias mais maduras (como sugerem os ideólogos capitalistas), trata-se de uma aberração, um sinal de decadência e parasitismo A expansão do credito estimulou a invenção de novas modalidades de investimentos financeiros, a especulação e a irresponsabilidade da banca internacional. Certamente a crise financeira atual tem muito a ver com isto.</p> <p class="MsoNormal">Desenvolvimento desigual</p> <p class="MsoNormal">Como já foi dito, o parasitismo anda de mãos dadas com o desenvolvimento desigual. O entrelaçamento desses fenômenos torna irresistível a decomposição do império. No passado, o parasitismo americano alimentou a expansão imperialista do Japão e da Alemanha. Atualmente, ajuda a ascensão da China, que tem um sentido histórico distinto.</p> <p class="MsoNormal">Interligada à crise dos EUA observa-se a emergência e o aguçamento de problemas e contradições que ampliam a crise do capitalismo internacional. É o caso da nova crise do petróleo, do aumento dos preços dos alimentos e do desemprego em massa que acompanha a expansão capitalista e a crescente concentração da renda entre as nações e no interior destas entre as diferentes classes sociais. As potências européias patinam no baixo crescimento e o Japão ainda padece os efeitos da estagnação dos anos 1990.<br /><!--[endif]--><o:p></o:p></p> <p class="MsoNormal">Ascensão da China</p> <p class="MsoNormal">O capitalismo não parou de crescer e se expandir, porém o desenvolvimento desigual, que hoje favorece principalmente a China e os países ditos emergentes da Ásia e da América Latina, está alterando o equilíbrio de forças entre as nações e promovendo de forma objetiva, independente da vontade dos imperialistas, transformações de vulto no cenário econômico e diplomático mundial, criando uma conjuntura promissora que pode favorecer as forças progressistas e antiimperialistas.</p> <p class="MsoNormal">É no rastro histórico da decadência dos EUA que cresce o movimento pela emancipação dos povos da América Latina. Mesmo a ALCA perdeu força em função do declínio estadunidense. Aí também se compreende a ascensão da China, que embora desperte contradições em certos ramos da indústria latino-americanas (especialmente no México e Brasil), é substancialmente diferente da expansão imperialista das potências capitalistas.</p> <p class="MsoNormal">Contraponto ao imperialismo</p> <p class="MsoNormal">A China pratica um modelo de desenvolvimento que seus dirigentes denominam de “socialismo de mercado”. Há décadas cresce de forma ininterrupta e ainda não conheceu as crises cíclicas típicas do capitalismo. O governo comunista incrementa com sucesso o crescimento das forças produtivas com uma orientação diferente do neoliberalismo, como sugere a nova legislação trabalhista aprovada em outubro do ano passado. É também solidário com Cuba, com a Venezuela e outros governos progressistas da nossa região, constituindo um contrapeso importantíssimo ao imperialismo estadunidense.</p> <p class="MsoNormal">Embora em crise, o imperialismo não está morto e reage com violência para recompor sua hegemonia. Acontecimentos recentes, dos quais cabe destacar a violação do território equatoriano pela Colômbia e as iniciativas separatistas na Bolívia, indicam que o imperialismo, em aliança com as forças conservadoras locais, procura criar condições para a contra ofensiva. Os golpes de abril (em 2002 na Venezuela) e a tradição intervencionista dos EUA revelam até onde os imperialistas querem e podem chegar neste sentido.</p> <p class="MsoNormal">Luta pela paz</p> <p class="MsoNormal">É conveniente lembrar que o capitalismo, em sua fase imperialista, ao contrário do capitalismo concorrencial, não promove o livre comércio e muito menos relações harmoniosas entre as nações. É francamente hostil à paz, favorece o protecionismo cínico das grandes potências, objetiva tão somente a maximização dos lucros das transnacionais e conduz inapelavelmente à guerra.</p> <p class="MsoNormal">As duas guerras mundiais podem e devem ser debitadas na conta do imperialismo. O pós guerra não foi um período muito pacífico e hoje vemos recrudescer claramente o caráter belicista do sistema, com os conflitos infames movido pelos EUA e outras potências capitalistas contra os povos do Iraque e Afeganistão, que já resultaram em milhões de mortos e refugiados. Sabemos, por aqui, o quanto o governo Bush aposta na divisão e na guerra. Podemos estar certos de que enquanto viver sob o imperialismo, a humanidade não conhecerá a paz. A luta conseqüente pela paz mundial, que ganha maior relevância com o declínio americano, é, em essência, uma luta antiimperialista.</p> <p class="MsoNormal">Consciência de classe</p> <p class="MsoNormal">O neoliberalismo também não foi definitivamente derrotado. É necessário ampliar a mobilização e conscientização das massas trabalhadoras para lutar, ao lado de outras forças progressistas, por dois objetivos interligados: derrotar a reação neoliberal e impulsionar ações transformadoras. A luta no plano ideológico, pela conquista dos corações e mentes da classe trabalhadora e elevação da consciência social, não é coisa simples ou fácil, principalmente quando temos em mente a força e influência da mídia capitalista, que joga no sentido oposto.</p> <p class="MsoNormal">Os trabalhadores e trabalhadoras, incluindo camponeses e indígenas, devem assumir a direção da luta pela conquista da efetiva soberania, contra o imperialismo e o neoliberalismo, luta que tem caráter nacional e deve envolver outros setores da sociedade, mobilizar a juventude, as mulheres, os negros, os homossexuais, refutando todas as formas de preconceito e discriminação, usados pelo capitalismo para dividir os povos, aumentar o grau de exploração e maximizar os lucros.</p> <p class="MsoNormal">Protagonismo</p> <p class="MsoNormal">Não só o movimento sindical, mas as organizações e os movimentos sociais de uma forma geral, os ambientalistas, os patriotas, organizações governamentais e governamentais, precisam ser engajados nesta luta.</p> <p class="MsoNormal">O processo de mudanças só avançará e consolidará o seu sentido progressista, abrindo caminho à valorização do trabalho e ao socialismo do século 21, se lograrmos elevar o protagonismo da classe trabalhadora e das amplas massas oprimidas nas lutas políticas nacionais e no conjunto da América Latina. Eis o grande desafio do movimento sindical e dos partidos e organizações progressistas.</p><span style="color: rgb(204, 204, 204); font-family: georgia;font-size:100%;" ><span style="color: rgb(255, 0, 0);"><span style="color: rgb(0, 0, 0);"><strong style="color: rgb(204, 204, 204);">*Umberto Martins</strong><span style="color: rgb(204, 204, 204);">,</span> <span style="color: rgb(204, 204, 204);">Jornalista, membro da Secretaria Sindical Nacional do PCdoB.</span></span></span></span><p style="color: rgb(204, 204, 204);" class="MsoNormal">[Artigo tirado do sitio web brasileiro ‘Vermelho’-Brasil]</p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/clase-traballadora-fronte-ao.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-85518122990413165792008-06-18T10:26:00.000-07:002008-06-20T13:10:35.764-07:00O TRANSPORTE POR ESTRADA, O CORPORATIVISMO CAPITALISTA E A FOLGA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQnNolxN17kaYFiFc0_q-iPy4Ohb3DQ1B1BwuSzjg7gVspJ4Dl92nmja21JNwWnQjQSYnu8Ghdbsq5mZIA21YlHBHNCElPbNnrGjJshRij-3a442D_XxxJc1A0XKZe-oevh-2rDelAc20/s1600-h/RODOVIARIOlastscan.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQnNolxN17kaYFiFc0_q-iPy4Ohb3DQ1B1BwuSzjg7gVspJ4Dl92nmja21JNwWnQjQSYnu8Ghdbsq5mZIA21YlHBHNCElPbNnrGjJshRij-3a442D_XxxJc1A0XKZe-oevh-2rDelAc20/s200/RODOVIARIOlastscan.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214019645220209010" border="0" /></a><span style="font-size:100%;">Transporte por estrada: corporativismo capitalista e a folga como arma e non dereito </span><p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >José Iglesias Fernández</span><span style="font-size:100%;"><br />[Economista]</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">"Teño certa memoria que me magoa… Canta traxedia sobre esta terra!".<br />Víctor Heredia</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A folga nas súas orixes</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Que é a folga? Dicía Lenin que “a folga é a paralización total da produción e das operacións de diferente índole que desenvolven unha ou varias empresas capitalistas, como consecuencia de declararse os traballadores en paro, é dicir, de negarse a cumprir coa súa xornada d e traballo […] Cada avance acadado polos traballadores, tanto nas súas loitas por reivindicacións inmediatas, como na loita política de toda a clase obreira contra toda a clase burguesa, tivo na folga unha forma de loita principalísima […] En todos os países europeus e en América, os obreiros séntense impotentes cando actúan individualmente; só poden opoñer resistencia aos patróns se están unidos, ben declarándose en folga, ben ameazando con ela” <sup>1</sup>. Hoxe, ao igual que onte, só o rescate da folga como arma de loita da clase obreira, permitirá aos traballadores avanzar reivindicativa e politicamente contra o capitalismo.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Eleanor, a filla menor de K. Marx, defendía e propagaba a necesidade de que a clase obreira se organizase, pero sempre sostendo que “todos os centos de folgas grandes e pequenas chegan a unha mesma conclusión (…) a de que o sindicalismo e as folgas, por si sos, non emanciparán á clase traballadora (…) cuxa liberdade económica só poderá ser conseguida a través do dominio do poder político no interese da súa propia clase”. Polo tanto, xa advertimos ao lector como primeira afirmación, que a folga como arma de loita contra o capitalismo, non está en cuestión. É máis, sen este instrumento de loita, a clase obreira en particular, e a cidadanía en xeral, teríao moi difícil para facer oír as súas reivindicacións.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_5Q1Lz15XsT7OxOuvot9YzT1nXXnPqBvZLDGJir8OmleG-XMVdmN5gBjWCpVQcAAUKP68IP4C4ZtU4mKAsBGSowzxo4UhWN9znT-VvCxAIC1strHy3qvm8o94kGuTYxuWLNzCi-KfJH0/s1600-h/CAMIONPAISAXE.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 159px; height: 119px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_5Q1Lz15XsT7OxOuvot9YzT1nXXnPqBvZLDGJir8OmleG-XMVdmN5gBjWCpVQcAAUKP68IP4C4ZtU4mKAsBGSowzxo4UhWN9znT-VvCxAIC1strHy3qvm8o94kGuTYxuWLNzCi-KfJH0/s200/CAMIONPAISAXE.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214022174428326834" border="0" /></a></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Outra interpretación amplía o contido desta definición, explicando como “a folga ten que entenderse tamén como expresión de protesta colectiva, a cual existiu desde sempre e a mesma é anterior á súa regulación, polo que a súa existencia é independente de que se cumpra ou non cos requisitos establecidos pola lei, nin tampouco debe adscribirse soamente ao campo laboral, pois [este novo concepto] admitiría folgas de estudantes, de reclusos de penitenciarías ou de cidadáns en xeral nos casos de protestas de orixe político. Desta forma, a folga ten que ser entendida como unha manifestación colectiva “mediante a cual un grupo, por acordo voluntario ou por imposición, se abstén de cumprir co seu deber, a fin de influír sobre suxeitos que fican afectados con esa abstención” <sup>2</sup>. A protesta, utilizada neste sentido tan amplo, pasou de ser a folga obreira contra os patróns para converterse nunha manifestación de desacordo colectivo, frecuentemente expresado contra o Estado e os diversos poderes públicos que o conforman. <sup>3</sup><sup> <o:p></o:p></sup></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Agora ben, coa chegada da revolución industrial, hai dous dereitos que os traballadores comezan a reivindicar con maior énfase: o dereito de asociarse como forma derivada do dereito de expresión, así como o dereito de folga. A maioría dos Estados foron aceptando lenta mais paulatinamente, estes dereitos. A concesión dos mesmos aos traballadores sería aproveitado polo Estado para reafirmar a defensa constitucional dos dereitos dos empresarios, ao tempo que para desenvolver medios para ter controlada xuridicamente á clase traballadora. Como veremos despois, a concesión destes dereitos á clase traballadora terá como consecuencia a limitación da capacidade de loita dos propios traballadores. É curioso comprobar como a propia Organización Internacional do Traballo (CIT) tamén os santificaría no seu propios Estatutos, sen caer na conta das limitacións que contiñan as leis que rexerían os regulamentos das organizacións patronais e obreiras: os traballadores e os empregadores, sen ningunha distinción e sen autorización previa, teñen o dereito de constituír as organizacións que estimen convenientes, así como o de afiliarse a estas organizacións, coa soa condición de observar os estatutos das mesmas <sup>4</sup>. A legalización da folga destruíu o poder obreiro ao que se consideraba como o cuarto estado <sup>5</sup>. Como instrumento da loita de clases, hai que despoxar á folga do encorsetamiento legal que lle impón a orde xurídica burguesa.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A folga como arma a empregar na loita de clases e non como dereito a reivindicar</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">“A legalidade mata a folga e deixa aos traballadores desarmados diante do patrón. Esta afirmación, que nace do balance da experiencia histórica dos traballadores asalariados, divulgámola con insistencia na nosa propaganda e seguirémolo a facer. Por exemplo, durante o ano 2001 hai algúns conflitos obreiros que confirman, igual que onte, esta afirmación. Vimos as folgas dos traballadores de PDVSA e SIDOR [empresas venezolanas], nas que se vén notando a alianza traidora entre patróns e sindicalistas, que veñen vendendo a postergación das discusións dos Contratos Colectivos a cambio de bonos fraccionados. O obxectivo foi claro: baixar os custos de produción para a empresa. En SIDOR, o sindicato (SUTISS) aceptou 2.100.000 bolívares por traballador (pagable en 3 partes), a metade de cuxo importe a empresa cubrirao cos salarios que non cancelou durante a «folga» e o resto co conxunto de aforros en insumos e servizos. Coa «folga» o sindicato botoulle unha «axudiña» ao patrón. E o obxectivo principal, o motivo que deu orixe ao conflito, non se acadou: non se iniciou de contado a discusión do Contrato Colectivo, senón que se postergou por un ano” <sup>6</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Como asinalaba Lenin, “as folgas só poden ter éxito cando os obreiros posúen a suficiente conciencia colectiva, e cando saben elixir o momento para declaralas” e apresentar as súas outras reivindicacións á patronal: [salarios, horarios e quendas, xornada laboral, condicións de traballo, dereitos a disfrutar permanentemente dentro das fábricas e no resto dos ámbitos sociais: pensións, educación e sanidade pública, asistencia social, etc.]. Agora ben, cando as asociacións obreiras comezaron a reivindicar e conseguiron que a folga se convertese nun máis dos dereitos laborais, tivese rango de lei, é nese momento que a folga perdeu todo o seu poder como arma de loita para converterse nun elemento de regulación e control capitalista das reivindicacións obreiras. Comprobemos estas afirmacións no real Decreto-lei 17/1977, de 4 de marzo, sobre Relacións de Traballo <sup>7</sup>: </span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">Desde o momento que os empresarios e os gobernos coñecen as datas anticipadamente e poden limitar a participación obreira, uns e outros poden prepararse para contrarrestar os efectos negativos do factor sorpresa que beneficiaba aos traballadores. Cando a folga se declare en empresas encargadas da prestación de calquera xénero de servizos públicos ou de recoñecida e inaprazabel necesidade e concorran circunstancias de especial gravidade, a autoridade gobernativa poderá acordar as medidas necesarias para asegurar o funcionamento dos servizos. O Goberno, así mesmo, poderá adoptar a tales fins as medidas de intervención axeitadas. (Art. 4) O acordo de declaración de folga haberá de ser comunicado ao empresario ou empresarios afectados e á autoridade laboral polos representantes dos traballadores. (Art. 3.3)</span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Os obreiros convértense en policías ao servizo da empresa cando o propio propietario é o encargado da designación dos traballadores que deban efectuar ditos servizos. Pola súa vez, ao comité de folga se lle responzabiliza de garantir durante a mesma a prestación dos servizos necesarios para a seguridade das persoas e das cousas, mantemento das locais, maquinaria, instalacións, materias primas e calquera outra atención que fose precisa para a ulterior prosecución das tarefas da empresa. (Art. 6.7)</span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Sen embargo, os empresarios poderán pechar a empresa cando lles conveña xa que as condicións que expón a lei son tan sujetivas que lles deixan toda a marxe de manobra para facelo. Son eles quen teñen o poder de decidir se se senten en perigo de violencia, ou de que poida haber unha ocupación de algures na fábrica, ou que se poden dar irregularidades na produción. (Art. 12.1)</span><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqh9HiRC38F2FSnNbNe73F_LvJA73Kar9Ah04s6v7afdxMn3vICf0Jqabdgw4NZb9k0pjG64kJO7QuWYgFMDxzGrZjkpzMUFrzQP3QBOLZshCi_-6PZSPHRa3ieLmaEbvhFROHafxMr54/s1600-h/MAISCAMIONS.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 163px; height: 121px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqh9HiRC38F2FSnNbNe73F_LvJA73Kar9Ah04s6v7afdxMn3vICf0Jqabdgw4NZb9k0pjG64kJO7QuWYgFMDxzGrZjkpzMUFrzQP3QBOLZshCi_-6PZSPHRa3ieLmaEbvhFROHafxMr54/s200/MAISCAMIONS.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214019833371494306" border="0" /></a></span></li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por parte do Estado, este asegúrase a súa intervención e control da</span><span style="font-size:100%;"> folga ao establecer que:</span><span style="font-size:100%;"> Cando a folga se declare en empresas encargadas da prestación de calquera xénero de servizos públicos ou de recoñecida e inaprazabel necesidade e concorran circunstancias de especial gravidade, a autoridade gobernativa poderá acordar as medidas necesarias para asegurar o funcionamento dos servizos. O Goberno, así mesmo, poderá adoptar a tales fins as medidas de intervención axeitadas. (Art. 10</span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">Máis recortes regulados á libre expresión de folga aparecen na lei: As folgas rotatorias, as efectuadas polos traballadores que presten servizos en sectores estratéxicos coa finalidade de interromper o proceso produtivo, as de celo ou regulamento e, en xeral, calquera forma de alteración colectiva no réxime de traballo distinta á folga, consideraranse actos ilícitos ou abusivos. (Art. 7.2) A folga é ilegal: Cando teña por obxecto alterar, dentro do seu período de vixencia, o pactado nun convenio colectivo ou o establecido por laudo. Cando se produza contravindo o disposto no presente Decreto-Lei, ou o expresamente pactado en convenio colectivo para a solución de conflitos. (Art. 11)</span></li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Á parte das sancións que menciona o Real Decreto-lei 17/1977, de 4 de marzo, sobre Relacións de Traballo aos que incumpran as súas regulacións, até onde podemos chegar na transformación social amparándonos nestes dereitos burgueses, que impoñen tantas limitacións ás loitas obreiras? Marx asinalaba como “as folgas eran unha das formas máis comúns do movemento pola emancipación”. Agora ben, engadía unha forte observación sobre a súa potencialidade: “En moitos casos, os homes non necesitan máis axuda que esa; [non van máis lonxe. Por iso] a Asociación Internacional non ten interese nas folgas, aínda que as apoie baixo certas condicións. Porque con elas, é posibel que [os traballadores algunha vez] gañen desde un punto de vista pecuniario, pero tamén poden perder facilmente” <sup>8</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">En resumo, o dereito de folga <sup>9</sup> está redactado, tutelado e controlado desde a orde burguesa, desde as leis que protexen a estrutura produtiva capitalista. Pouca ou ningunha marxe deixan para as loitas que han de transformar o capitalismo nunha sociedade sen clases. A folga ten que voltar a recuperar ese contido de instrumento de clase que tiña na súa orixe <sup>10</sup> e que se aplicaba antes de ser domesticada, convertida nun dereito burgués de expresión.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O corporativismo como unha expresión institucionalizada da lóxica do capitalismo</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O corporativismo ten as súas raíces nas famosas organizacións gremiais, nadas supostamente para defender os intereses dos seus asociados, pero actuando tamén como baluartes contra toda posibilidade de entrar libremente a aprender aquelas artes e oficios que controlaban os xerarcas dos gremios.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">§ “Para os membros do gremio, o desenvolvemento das profesións, a súa aprendizaxe e, en xeral, a transmisión de súas saberes, organízase consonte regulamentos de estrito cumprimento, de modo que a formación do aprendiz estaba ordenada por un contrato privado e este ficaba ao coidado particular das mestres do taller. Os regulamentos mantivéronse durante séculos cinguidos ao marco laboral e xurídico das organizacións gremiais, existentes durante todo o período preindustrial. Os contratos afectan a todos os aspectos profesionais, laborais, produtivos, sociais e xurídicos de cada oficio ou agrupación gremial, para a mellor defensa dos intereses dos Mestres, oficiais e aprendices, estruturando normativamente as relacións de dependencia entre uns e outros, os seus cargos e xerarquías, así como a proxección social dos agremiados” <sup>11</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Como podemos ver, as relacións entre os membros dos gremios eran xerárquicas, verticais, estamentais, carentes de toda democracia e xestión horizontal, moi lonxe de reflectir e loitar por unha sociedade sen clases. Constituíron a base económica, sociolóxica e política do que uns chamarían a revolución industrial, e outros considerariamos como as sementes do sistema capitalista.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A diferenza do corporativismo gremial clásico, o corporativismo capitalista é unha doutrina incorporada polos Estados de corte ditatorial, pero que perdura nos Estados democráticos, a través de organizacións sindicais, empresariais, laborais, profesionais, produtivas e de consumo, etc. Unha definición do corporativismo moderno podería ser:</span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">“O propósito máis importante dunha corporación é o de xerar beneficios. Para xerar o máximo beneficio, o óptimo é ter un monopolio protexido polo Estado. A maioría das corporacións, cando acadan un certo tamaño, intentan: facer lobby, subornar políticos ou influír na opinión pública a través de medios que dependen delas para subsistir, debido a grandes contratos de avisaxe” <sup>12</sup>.</span> </li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Esta influencia no aparello estatal permitiralles controlar todas</span><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh2egtcko5Xw3yCPWKKodsmyXLjk2m6oT2VEMzLTmPYqdaZIrjw4dyc6tmOT2QvhEYiOCazSsF1FbEaKh-Irf4N4p2cT-bztwChmReC3El7K1s6TOow-pHue33gcDqmfMtvbgpsfbv9BI/s1600-h/FLOTACAMIONS.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhh2egtcko5Xw3yCPWKKodsmyXLjk2m6oT2VEMzLTmPYqdaZIrjw4dyc6tmOT2QvhEYiOCazSsF1FbEaKh-Irf4N4p2cT-bztwChmReC3El7K1s6TOow-pHue33gcDqmfMtvbgpsfbv9BI/s200/FLOTACAMIONS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214020080393539122" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"> aqueloutras pequenas empresas que, en momentos coxunturais, sexan funcionais para o sector. As políticas corporativistas deseñadas e aplicadas polo Estado para favorecer ás empresas, deben distinguirse das prácticas corporativas utilizadas e defendidas polas sociedades anónimas e asociacións de profesionais características dos sistemas capitalistas modernos mencionados anteriormente. Restos negativos destes comportamentos corporativistas atopámolos nos actuais colexios de avogados, arquitectos, economistas, enxeñeiros, médicos, notarios, xuíces, farmacéuticos, etc. Outras formas de corporativismo tamén as atopamos nas reivindicacións das asociacións e agrupacións de pequenas patronais tales como as de agricultores e gandeiros, mariñeiros, transportistas, taxistas, autores e artistas <sup>13</sup>, e un longo etcétera.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Estes grupos de pequenos propietarios <sup>14</sup>, cando se manifestan (aos medios lles agrada tratalos de folguistas), atacan aos gobernos alegando que as súas políticas económicas están máis orientadas a beneficiar ao gran capital, o cal non deixa de ter razón, máis que ao pequeno capital e os intereses corporativos profesionais que eles representan. Esta pequena burguesía patronal ou profesional reclama dos gobernos todo tipo de axudas, cando ela mesma resinte de pagar, co grande capital, calquera clase ou tipo de imposto. Reclama axudas do Estado, diñeiro público financiado esencialmente cos impostos dos contribuíntes non propietarios, sen ela querer achegar ao erario estatal como calquera outro cidadán. Estas asociacións de pequenos empresarios e profesionais, cando se manifestan, ou fan folga, é para reclamar do Estado prebendas e privilexios para os seus respectivos membros; sen xamais propoñer, e menos facer unha folga contra o sistema capitalista, ao que non cuestionan. Un exemplo atopamolo en que “a maior parte da flota pesqueira voltou onte a faenar, despois de que a Federación Nacional de Confrarías de Mariñeiros dese por acabado o paro "puntual" que convocou o pasado luns en sinal de protesta pola alza do prezo do gasóleo. A asociación, que representa a 225 organizacións de mariñeiros de todo o Estado, adoptou esta decisión nunha reunión extraordinaria dos seus órganos de goberno, despois de que o secretario xeral do Mar, Juan Carlos Martín Fragueiro, ofrecese ao sector pesqueiro 19 millóns de euros en concepto de axudas de mínimos” <sup>15</sup>. Outro exemplo do corporativismo capitalista atopámolo en “a pelexa entre o Goberno arxentino e os produtores agropecuarios que se resisten a pagar maiores impostos ás exportacións de soia e outros produtos transxénicos: [estes paros] non só sumen ao país na parálise con centos de estradas cortadas, o desabastecimiento en ciernes e a inflación que roe os petos dos consumidores. A violencia ameaza con agudizar unha crise que perdeu as canles de negociación. Días atrás, a presidenta Cristina F. de Kirchner irrompeu para anunciar que parte da renda agraria que o Estado capta e desexa ampliar como un gravame chamado "retencións" sería destinado a construír hospitais, estradas e vivendas populares” <sup>16</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Estas asociacións que reciben nas súas reclamacións diñeiro do contribuinte, sen embargo, prefiren tirar os tomates, a froita e outros produtos agrícolas, queimar as abelás, ou como agora os leiteiros, que prefiren tirar o leite diariamente antes que depositala nalgún lugar para que os contribuíntes que financian as axudas públicas puidesen beneficiarse destas mercancías.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A insolidariedade destas asociacións corporativistas é patente. A súa avaricia non ten límites. E, a río revolto, son moitas as grandes empresas que queren sacar xugo dos gobernos, reclamando ás autoridades medidas de regulación de emprego para deixar de pagar días ou horas perdidas durante as manifestacións aos seus traballadores. “As grandes empresas paralizadas durante dous ou tres días por falta de subministracións pretenden aforrarse as nóminas de milleiros de traballadores e trasladar os custos ás arcas públicas mediante despedimentos temporais […] A medida que as fábricas ian recuperando lentamente o ritmo habitual de produción, sucedíanse os anuncios de expedientes de regulación de emprego para suspender os contratos dos traballadores durante os días de inactividade forzosa […] O caso con máis afectados é o de Seat, que onte presentou a solicitude no departamento de Treball para despedir a 8.806 operarios durante uns tres días que se poden ampliar ata que se consiga a plena normalización produtiva. Durante eses días, os traballadores afectados percibirían a prestación de desemprego, que ascende ao 70% do soldo […] Na planta de Ford en Almussafes (Valencia), UXT mostrouse disposta a apoiar a suspensión de 3.000 contratos se a empresa complementa a prestación de desemprego para que os afectados non perdan salario. O departamento de Treball tamén rexistrou onte a solicitude de Sharp de enviar temporalmente ao paro a 387 empregados da fábrica de televisores que ten en Sant Cugat del Vallès. Ademais, os sindicatos indicaron que Fonda tamén se expoñía un expediente. A lista de empresas que pretenden traspasar ás arcas públicas o custo do parón é especialmente ampla en Aragón, onde 32 compañías solicitaron a aprobación de regulacións. Ademais, Puleva, Bridgestone, Saica e Campofrío tamén prevén suspender contratos. Sen embargo, outras compañías recorreron á flexibilidade interna. Derbi, que deixou de producir 200 motocicletas, espera que as medidas internas permitan recuperar as 750 horas de traballo perdidas. Yamaha e Robert Bosch tamén descartaron a regulación de emprego. As patronais CEOE e Pimec recriminaron onte ao Goberno que non actuase con máis firmeza desde o primeiro día do paro dos transportistas para evitar que os piquetes bloqueasen o tráfico de mercadurías” <sup>17</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Outras empresas que se beneficiaron destas manifestacións dos transportistas son as empresas adicadas ao comercio que practicamente aproveitaron a conxuntura para subir os prezos coa escusa da falta de subministracións. Os consumidores quéixanse da suba repentina do polo, a carne e outros produtos, así como eles mesmos contribuíron ás subidas dos prezos debido a que moitos deles intentaron acaparar produtos alimenticios diante do medo á escaseza dos mesmos nos super, os mercados e as tendas pequenas de barrio.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pero, sen dúbida, as empresas que máis se benefician desde unha análise global do capitalismo son as corporacións produtoras do cru, as adicadas ao refinado do cru e as distribuidoras do petróleo. A suba do prezo do petróleo explica parte deste incremento, xa que nun ano duplicou a súa cotización, ao pasar de 68 a 137 dólares o barril de Brent A escalada de prezos ten dous grandes xustificacións: por un lado o aumento da demanda de cru nos países emerxentes e por outro a especulación nos mercados de futuros, que é ondese fixan os prezos das materias primas. O propio regulador do mercado de futuros estadounidense recoñece que existen lagoas xurídicas que poden estar aproveitando os investidores para especular. Algúns expertos calculan que o prezo do petróleo está un 50% sobrevalorado por culpa desa falta de control nos mercados. Aproveito estes datos para dicir que estou de acordo con </span><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >Cobas</span><span style="font-size:100%;"> cando sinala que:</span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">“Máis alá do problema das reservas mundiais do petróleo, é algo recoñecido que entre o 30% e o 50% dos prezos vixentes débese á actual especulación, iso sen contar a enorme carga de impostos indirectos que os gobernos inclúen no prezo. En lugar de gravar ás grandes fortunas e os beneficios marca das multinacionais do petróleo, [eu engadiría así como gravar os soldos desproporcionados dos directivos das grandes empresas e os beneficios das multinacionais e sector financeiro] os gobernos impoñen as cargas fiscais ás consumidores, que acabamos cargando con todo” <sup>18</sup>. </span></li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Polo tanto, deberíamos ser moi coidadosos á hora de posicionarnos a favor ou en contra da folga do transporte, xa que a mesma non é nada máis que unha loita entre uns empresarios que controlan un dos recursos enerxéticos e base de moitas das primeiras materias contra o resto de empresarios que existen na cadea de produción e distribución mundial. Os cidadáns somos só as victimas: tanto na produción en calidade de explotados, como no consumo, en situación de envelenados.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Algunhas constantes do capitalismo que debemos lembrar<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS93td-JnEH6Vvq4_p6pcwyeIA1WZoHXOf6g7Pa5L9O9zCGAyyGIMN9VYNjMtApVxF26lY8xKoFLP-vK0xJSX5fMaZE1DwlBeHML15Sf9WE7fXsoDELk5s8Z5NIj7JspsYqMBl7LegvMs/s1600-h/RODAS_CAMIONS.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgS93td-JnEH6Vvq4_p6pcwyeIA1WZoHXOf6g7Pa5L9O9zCGAyyGIMN9VYNjMtApVxF26lY8xKoFLP-vK0xJSX5fMaZE1DwlBeHML15Sf9WE7fXsoDELk5s8Z5NIj7JspsYqMBl7LegvMs/s200/RODAS_CAMIONS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214020802318250562" border="0" /></a></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Cando algún sector do capitalismo se perturba (produción, distribución, intercambio ou consumo) creando unha recesión/crise, o sistema aproveita a ocasión para recompoñerse limpando do mesmo todo aquilo que lle resulta estrano ou innecesario para reconstruír unha nova etapa. Este é o caso da recesión na construción, onde sobraban máis de 240.000 empresas inmobiliarias adicadas á venda de inmobeis; pola súa vez deixa en paro a traballadores das empresas auxiliares e despide a miles de traballadores do seu propio sector, e todos eles farán repercutir a súa falta de ingresos na caída da demanda doutras mercancías. O mesmo ocorre no caso do transporte por estrada, onde poden sobrar outras 200.000 empresas, constituídas esencialmente por traballadores autónomos, moitos dos cales se converteron en transportistas por mor da expulsión destes obreiros doutros sectores produtivos en recesión ou por deslocalizacions das empresas multinacionais <sup>19</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Na medida que o cru, ou o sistema financeiro, producen estes desaxustes nas economías, algún comentarista sinala como EE UU ten na súa man trabar o alza destes prezos, pois a banca internacional xa actuou intentando deter o descontrol producido polo sistema hipotecario mundial. Cunha maior vixilancia sobre o mercado de futuros, o uso das reservas estratéxicas e propiciar a suba do dólar sería medidas moi útiles e eficaces para ter controlados os prezos do petróleo. Pero Bush non se decide, ou hai intereses económicos que lle impiden tomalas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pola súa vez, a idea de incrementar os beneficios, eliminando o sistema de stocks, que permitía ás empresas continuar coa produción en tempos de desabastecimiento e evitar paros no cadro de persoal, substituíuno polo sistema de just in time, no que fica á mercé de calquera rotura no sistema de abastecimento, tan patentemente demostrado polos paros actuais no transporte. O sistema produtivo terá que tomar nota e ver se lle compensa corrixir esta contradición entre custos e incertezas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O sistema, vítima da súa propia lóxica, tampouco se ve capaz de introducir un sistema de control e regulación de prezos do petróleo, así como doutras mercancías cando se dan as folgas, control que, con ou sen folgas/paros corporativos, atenuaría o impacto que teñen nos índices de inflación.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Finalmente ficaría unha outra cuestión, que nos levaría a preguntar por que o sistema non estima as perdas que van supoñer para moitos sectores da economía o non atender as reclamacións dos sectores afectados antes de iniciar unha folga? </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Polo tanto, repetimos, coidado con esquecernos do papel que xogan os intereses corporativistas na análise sistémico do capitalismo. As debilidades e contradicións do sistema non han de ser motivo da nosa preocupación, como tampouco a alianza que van atopando entre grupos de traballadores, que se van incorporando á defensa do sistema mediante a subsunción dos intereses corporativistas.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A folga corporativa do transporte: defensa de intereses empresariais ou loita contra o sistema capitalista</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Doia a quen doia, podemos deducir e concluír, polas peticións de todas as patronais do sector, grandes e pequenas, así como polas axudas concedidas polas diferentes Administracións ás mesmas, que a folga corporativa do trasporte non é máis que a utilización, diriamos que lexítima e legal, para defender uns intereses exclusivamente corporativistas, e que polo tanto, pouco ou nada teñen que ver co interese xeral ou ben común da sociedade.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">É certo que, nestes paros, temos que distinguir e separar as grandes empresas do transporte, que controlan e dominan o sector, impoñendo condicións, horarios e tarifas ás máis pequenas, e incluso reciben as maiores prebendas do Estado, daqueles traballadores convertidos en autónomos e metidos a transportistas, “moitas veces procedentes de expedientes de regulación de emprego, que coa indemnización se compraron o camión” <sup>20</sup>. É certo que este dato non debemos esquecelo, pero en ningún dos seus dous sentidos:</span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">Un, repetimos moitas veces que, no capitalismo, o Estado axudará ás grandes empresas a permitir “comerse todo o pastel a costa de apertar as caravillas aos seus asalariados; moitos dos cales participaron na folga, xa que sabían que sen tarifa mínima van ser eles os que pagan a crise” <sup>21</sup>. É dicir, Marx xa sinalaba esta contradición entre as grandes e as pequenas empresas, de xeito que tería que chegar o momento en que unhas e outras se enfrontasen, e, as máis pequenas elixisen con que clase terían que aliarse: a burguesa ou o proletariado</span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Dous, o outro aspecto que debemos lembrar é que cando non teñen un conflito intraclase, entre eles como grandes e pequenos empresarios, é o comportamento corporativo o que conxuntamente exercen sobre a sociedade. Neste sentido, a alianza da clase antes comentada aparece ben determinada e consolidada a favor dos seus intereses, sen que en ningún momento pensen no ben da sociedade, ou dos outros traballadores <sup>22</sup>. </span></li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Deixando o tema das contradicións /alianzas, volvamos ao feito actual da folga / manifestación para constatar algúns datos e acordos nas negociacións:</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Disparidade de criterios na mesa negociadora. Mentres que os membros de Fenadismer acusaban ao Goberno de non ofrecer ningún tipo de medidas aceptabeis e mantiñan a convocatoria de paro, os da Confederación Española de Transporte de Mercancías (CETM), indicaron que había algunhas ofertas que se tiñan que estudar e voltáronse a mostrar contrarios aos paros.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh79gJ2b8TycTYAshq-JHJSnHvp8Jd8iqPpQfhveYj7yRHOZFJcno98KBQtTM6eqnk9m8cuEBUjZO1J6Drn2_i7xF7Nv2SPdwhgYaLvKHJIhSf5lNYzvXRCSXnwlSlZMLa-8dMT4-0yitA/s1600-h/NONGASOIL.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh79gJ2b8TycTYAshq-JHJSnHvp8Jd8iqPpQfhveYj7yRHOZFJcno98KBQtTM6eqnk9m8cuEBUjZO1J6Drn2_i7xF7Nv2SPdwhgYaLvKHJIhSf5lNYzvXRCSXnwlSlZMLa-8dMT4-0yitA/s200/NONGASOIL.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214023669747071026" border="0" /></a>Entre as propostas que realizaron os representantes da Administración atópanse a redución das cargas sociais, permitindo o aprazamento de pagamento de cotas correspondentes a un ano ata o ano seguinte. Así como a redución da tarifa de cotización nun 4% (3 linear e 1 variable). Tamén se falou do proxecto da Directiva Comunitaria sobre o elevamento da fiscalidade sobre os carburantes, que se atopa en estudo no ámbito europeu, e ofreceuse a bonificación do 50 por cento do imposto de Actividades Económicas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Estas medidas, Fenadismer considéraas escasas e insuficientes porque non resolven o principal problema que sofren os transportistas do sector na actualidade, que é a imposibilidade de repercutir nos seus prezos os incrementos continuados do prezo do gasóleo. Fenadismer propón revisar a fiscalidade que soporta o carburante de uso profesional. E esta asociación insiste na necesidade de revisar a fiscalidade que soporta o carburante de uso profesional, xa que na actualidade o transporte por estrada é o único sector que non conta cun verdadeiro gasóleo profesional.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >Órgaos oficiais, organizacións e primeiros acordos</span><span style="font-size:100%;">. O Ministerio de Fomento, como interlocutor do Goberno cos transportistas, conseguiu onte unha primeira victoria no conflito do gasóleo ao lograr que o 80% dos transportistas e os seus clientes, os cargadores, acadasen un preacordo para actualizar os prezos en función do custo do carburante. Ademais, a asociación maioritaria CETM xulgou "un primeiro avance" a batería de 15 medidas que o Executivo puxo sobre a mesa para aliviar as dificultades do sector. A Generalitat, pola súa banda, tamén se comprometeu onte a impulsar medidas para axudar aos transportistas. Todo iso non foi suficiente para acabar coas protestas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Organizacións minoritarias como Fenadismer e Confedetrans (que representan o 20% restante do sector) decidiron manter os paros e cualificaron as propostas de "inútiles". Para estas asociacións, acadar que o Goberno fixe unhas tarifas mínimas obrigatorias dos servizos é unha demanda irrenunciabel.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Se algo quixo deixar claro onte o Goberno é a súa vontade de negociar co sector. Mais o Executivo tamén quixo remachar outra cuestión. Pódese negociar sobre case todo, menos sobre fixar unhas tarifas mínimas porque, segundo o Goberno, "é un aspecto imposibel". Fenadismer argumenta que a lei de ordenación do transporte terrestre ( nos artigos 18 e 19) habilita ao Goberno a fixar "tarifas obrigatorias ou de referencia" cando "o sistema económico xeral o xustifíque". Non obstante, o presidente da Comisión Nacional da Competencia, Luis Berenguer, xulgou a fixación de prezos mínimos como "un paso atrás, contra a defensa da competencia" e a CNC "está preparada para actuar".</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Deixando este aspecto a un lado, as propostas que o Goberno puxo onte sobre a mesa acometen boa parte das demandas do colectivo. Cos transportistas de mercadurias reuníronse representantes dos ministerios de Fomento, de Economía e Facenda e de Traballo.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Na Seguridade Social, o Goberno ofrece aprazar o pagamento das cotizacións un ano; reducir o 4% as cotas empresariais; reconsiderar as doenzas profesionais e aumentar os fondos para prejubilacions. Facenda ofreceu bonificar o 50% do IAE das empresas, reducir o imposto sobre as primas de seguros, axilizar a devolución do IVE e melloras "técnicas" nos módulos do IRPF. Calquera rebaixa no imposto sobre carburantes vése "imposibel" xa que España sitúase no nivel mínimo de Europa.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O secretario de Mobilitat da Generalitat, Manel Nadal, comprometeuse onte a impulsar medidas nas cuestións que competen ao Govern, segundo confirmaron fontes da Conselleria de Política Territorial.Os temas que competen á Generalitat afectan ao céntimo sanitario, un fondo complementario para prejubilacions e un plan estratéxico para o transporte por estrada.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Organizacións, reivindicacións pendentes e desacordos. Fenadismer, Confedetrans, Antic e a chamada Plataforma para a Defensa do Transporte insisten en que non cederán un chisco nas súas reivindicacións, basicamente a esixencia ao Goberno que estableza por lei unha táboa de prezos mínimos. As patronais que continúan en paro consideraron nas súas asembleas insuficientes as 56 medidas fiscais comprometidas polo Ministerio de Fomento co resto do sector. Fenadismer cifrounas nun beneficio de 163 euros por transportista.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A asociación decidiu onte continuar co paro tras non sumarse ao acordo subscrito entre o resto de patronais do sector e as asociacións de cargadores. Porén, esta mañá tanto Fenadismer como o resto de organizacións de transportistas de mercancías representadas no Comité Nacional do Transporte (CNT) reemprenderon as negociacións con representantes do Goberno no Ministerio de Fomento co fin de deseñar un pacote de medidas que compensen ao sector polo alza do combustible.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O custo económico e social da folga ou a irracionalidade do capitalismo. “Os até onte transportistas en folga -que cifraron en 2.713 millóns de euros o custo sufrido polo sector no último ano pola suba do gasóleo- censuraron duramente a intervención do Executivo neste conflito: «Actuou de forma irresponsabel ao pretender pechar en falso» a crise, «tratou de criminalizar a todo un colectivo de transportistas, aos que pretendeu apoñer toda a responsabilidade dos actos violentos illados» e «conseguiu atoar a ferida sangrante deste sector, mais non curala, e antes ou despois voltará a abrirse».</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Non podería o sistema capitalista adiantarse á declaración de folga corporativa e introducir un mecanismo de avaliación e mediación que estimase este custo e o adicase a financiar as peticións dos, neste caso transportistas, noutras as daqueles traballadores que expoñen as reivindicacións? Se temos en conta a irracionalidade do sistema, esta pregunta non ten sentido. Mais vexamos o volume das perdas que estiman os sectores da actividade económica afectados por estas manifestacións. Algúns datos, todos aproximados e moi subxectivos, indican que: </span></p> <ul><li><span style="font-size:100%;">O presidente de CEOE, Gerardo Díaz Ferrán, recoñeceu onte que as perdas causadas polo parón, que finalizou temporalmente onte, son “moi importantes”, aínda que difíciles de cuantificar. Afirmación coa que coincidiu o presidente da Federación Nacional de Traballadores Autónomos (ATA), Lorenzo Amor. Sen embargo, algúns sectores si calcularon o choque que lles acarrexou o conflito. As cadeas de supermercados rexistraron perdas por valor de 130 millóns como consecuencia do paro, segundo os datos da Asociación Española de Distribuidores, Autoservicios e Supermercados (Asedas).</span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Outro dos sectores que sufriu severas perdas é o hortofroitícola. A Federación Española de Asociacións de Produtores (Fepex) cifrou o mércores o custo en 35 millóns de euros, xa que o campo viuse na obriga de parar a recolleita de froita e verdura en plena tempada alta. A Coordinadora de Asociacións de Agricultores e Gandeiros (COAG) está realizando unha estimación do que deixou de ingresar o sector na última semana.<br /></span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Fontes da organización aseguran que Murcia, Andalucía, Extremadura e Aragón son as comunidades máis afectadas, xa que só en Murciase perderon máis de 100 millóns de euros en plena tempada de recolleita de froita de óso (pexego e nectarina), pemento verde, melón e sandía. Moitos destes produtos están destinados á exportación, que se reduciu moi notablemente pola folga.</span></li></ul> <ul><li><span style="font-size:100%;">Tampouco se libraron os produtores de leite, que perderon entre 5 e 6 millóns de euros diarios, nin a industria do motor. Moitas fábricas de automóbiles, que facturan a diario 130 millóns tiveron que parar a súa produción varias xornadas.</span></li></ul> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">En total, as perdas os primeiros días da folga ascenderon a 500 millóns ao día, segundo os cálculos realizados dos expertos, tendo en conta os datos dos colectivos que sufriron un maior impacto do paro –ver EXPANSIÓN do 12 de xuño. A maior parte deses 500 millóns, 250, perdeuse polo bloqueo dos pasos fronteirizos, en especial o da Jonquera (Girona), por onde pasa boa parte das exportacións a Europa.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >Avaliación</span><span style="font-size:100%;">. En todas estas peticións reclamadas polas organizacións patronais relacionadas co transporte e as concesións realizadas por parte das diversas Administracións, só aparecen axudas que unicamente benefician, maioritariamente ás grandes empresas, e un pouco aos pequenos empresarios, do sector privado. Unicamente o céntimo sanitario ten algo que ver cos intereses da sociedade en xeral, unha medida introducida polo goberno de José María Aznar, co obxecto de financiar o “déficit sanitario” das Comunidades Autónomas, pero que incluso os transportistas insisten tamén en non pagar <sup>23</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">En todas elas aparece claro a axuda ao sector do transporte por estrada, unhas en forma de reducións de impostos, outras en forma de bonificacións, todo a conta do resto dos contribuíntes, que poderiamos medir en termos de escaseza de servizos públicos. Agora ben, estes serían os dereitos a percibir, pero cales son as súas obrigas e deberes co resto da sociedade? Porque un grupo que só pensa en termos corporativistas á hora de reclamar, ¿por que o resto da cidadanía ten que pensar en termos de ben común á hora de contribuír con este grupo ou calquera dos outros anteriormente mencionados como corporativistas? Incluso gostaría saber a que sindicatos están afiliados os camioneiros autónomos que menciona e defende </span><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >Cobas</span><span style="font-size:100%;">, así como a que partidos votan, cántas veces se solidarizan con outras loitas obreiras, que opinan do pagamento <a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBbLTKO8-Z5bPCEn4RoFxrCIYeMk9ESs27R3Nl_MmUNgZySsF_o6j05gWfRM-CgC9yUdE5vANuTeNPTR4ecbAA4lpvQKXxXL7n-RCsNkbw3_VM6C1xBBezPEVtf8neB0OMQn5cS-sCNwo/s1600-h/TRASNPORTEadorno.jpg"><img style="margin: 0pt 10px 10px 0pt; float: left; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBbLTKO8-Z5bPCEn4RoFxrCIYeMk9ESs27R3Nl_MmUNgZySsF_o6j05gWfRM-CgC9yUdE5vANuTeNPTR4ecbAA4lpvQKXxXL7n-RCsNkbw3_VM6C1xBBezPEVtf8neB0OMQn5cS-sCNwo/s200/TRASNPORTEadorno.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214021391966287730" border="0" /></a>de impostos dedicados a financiar os bens públicos e todas aquelas políticas con tinturas sociais progresistas. Non teño nada claro cá posición política e social deste colectivo non estea na mesma actitude corporativista que o resto de grandes empresarios e organizacións patronais do sector. Pero o que máis me chama a atención deste sindicato da clase é que, entre as súas esixencias, non figure a nacionalización do transporte por estrada, así como o control e a xestión por parte dos traballadores que se fiquen traballando no mesmo. E postos a reclamar, que o sindicato esqueza tamén de esixir outro modelo de transporte máis economicamente racional, ecoloxicamente sustentabel, e acorde cos intereses de toda a cidadanía <sup>24</sup>. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Finalmente, habería que incluír a dilapidación económica e de malestar social que supón para os cidadáns a falta de planificación, de xeito que recursos e necesidades non fiquen sen encontro. Claro que, e repetimos, pedirlle ao neo capitalismo que modifique, cando todo o deixa á bondade da economía de mercado e a obtención de beneficios privados, a súa lóxica por outra na cal, se aplicase pola planificación indicativa, e con participación cidadá nos seus órganos de xestión e control, é pedirlle peras ao olmo. Hai que continuar berrando, como sinalaba noutro artigo anterior <sup>25</sup>: </span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Cidadáns e cidadás do mundo, deixade de mirar a tele e ás armas!</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Transporte por estrada? Non, grazas!</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Diciamos que unha das características que determina o corporativismo é que cada grupo anda na procura dos seus propios intereses sen importarlle o máis mínimo os do resto da cidadanía, os de toda a sociedade. Nesta folga de transportistas non escoitamos que algunha das reivindicacións tivese en conta os intereses do resto da poboación, polo menos en paridade cos específicos do sector,. Dito doutra maneira, si a estes diferentes grupos de transportistas o Estado lles concedése o que cada un reclamaba, non houbese habido manifestacións. </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sen embargo, hai outros moitos colectivos, especialmente entre os movementos ecoloxistas, que veñen avogando por outro modelo de transporte menos contaminante, menos agresivo coa natureza e a saúde das persoas. Por exemplo, este modelo inicial podería consistir en recuperar o transporte r ferrocarril, un modelo de transporte para toda Europa, sustentabel, nacionalizado e con xestión obreira, no sentido de aforrar petróleo e desbloquear as estradas, e no sentido de incorporar á propiedade pública e á xestión obreira un sector tan estratéxico para os intereses da cidadanía. Outro modelo a nacionalizar e poñer baixo control obreiro é o transporte marítimo, especialmente o de cru e outros produtos altamente perigosos para as persoas e o medio ambiente, por inflamabeis e tóxicos.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sen embargo, repito, os transportistas, como todo colectivo corporativo, unicamente se<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjWh7hKE1iNjp24V-1LPpOLVl-eVfg-jif2Hn2U6I_enJZdBWc81-vkR7SvWPWXKJ0gTbwGOb6dLre-GN2ONpNdLaucfpjPaiL-6xSrnqS4pxUb2LxNMY3VFon2zbkdAEyR_i8UoF2688/s1600-h/images_PROIBIDO_CAMIONS.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjWh7hKE1iNjp24V-1LPpOLVl-eVfg-jif2Hn2U6I_enJZdBWc81-vkR7SvWPWXKJ0gTbwGOb6dLre-GN2ONpNdLaucfpjPaiL-6xSrnqS4pxUb2LxNMY3VFon2zbkdAEyR_i8UoF2688/s200/images_PROIBIDO_CAMIONS.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5214021819852969634" border="0" /></a></span> preocupan dos seus intereses. En ningún momento avogarían por un modelo público, sustentabel e con xestión directamente por parte daquelas persoas que traballan no mesmo sector.</p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Xosé Iglesias Fernández</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:arial;"><span style="font-size:100%;">Barcelona, Xuño do 2008</span><br />................................................................................</p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">1</span></span><span lang="ES-TRAD"> Escrito por Lenin a fins de 1899 e publicado por primeira vez no1924, na revista «Proletársaia Revolutsia». Este texto pode atoparse na Biblioteca Internacional da Esquerda Comunista (BIIC). <i style="">Rescatemos la huelga como arma de lucha de la clase obrera</i>. En <a href="http://www.sinistra.net/lib/upt/gramac/paue/paueodebes.html">http://www.sinistra.net/lib/upt/gramac/paue/paueodebes.html</a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">2</span></span><span lang="ES-TRAD"> Oscar Hernández Álvarez. “Reflexiones sobre las distintas manifestaciones del concepto de huelga” En <i style="">La huelga, un estudio internacional</i>, México, Primeira edición, 1992, p.11</span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-size:10;">3</span></span><span style="font-size:10;"> A chamada folga de transportistas seguramente habería que interpretala neste sentido.<o:p></o:p></span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">4</span></span><span style="" lang="ES-TRAD"> </span><span lang="ES-TRAD">CIT. C87. <i style="">Convenio sobre la libertad sindical y la protección del derecho de sindicación, 1948.</i> En</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD"><a href="http://www.ilo.org/ilolex/cgi-lex/convds.pl?C087">http://www.ilo.org/ilolex/cgi-lex/convds.pl?C087</a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm; color: rgb(192, 192, 192);"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">5</span></span><span lang="ES-TRAD"> O <i style="">cuarto estado</i> era a denominación que facían de sí mesmas as tendencias igualitaria e radical da Revolución francesa, en contraposición ao <i style="">terceiro estado</i> da Francia prerrevolucionaria, fundamentalmente constituido polos estratos burgueses. A clase obreira, <i style="">o cuarto estado</i>, o proletariado, como fenómeno histórico e social terá que<span style=""> </span>reconstruir o seu poder colectivo, entre eles o arma da folga, más alá das profecías que anuncian o fin da súa esencia mesma: o traballo como proceso social constitutivo</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm; color: rgb(192, 192, 192);"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">6</span></span><span lang="ES-TRAD"> BIIC. Traballo citado.</span><span style=""> Artígo 2.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">7</span></span><span lang="ES-TRAD"> No Anexo se pode ler o Decreto na súa totalidade.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">8</span></span><span lang="ES-TRAD"> Entrevista con Carlos Marx, cabeza da Internacional. Por R. Candor.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD"><span style=""> </span>En <a href="http://www.geocities.com/Athens/Agora/5166/11marx.html"><span style="" lang="ES">http://www.geocities.com/Athens/Agora/5166/11marx.html</span></a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">9</span></span><span lang="ES-TRAD"> Un dereitoo da segunda xeración, propio do Estado providencia, da sociedade civil.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">10</span></span><span lang="ES-TRAD"> Durante o período franquista, as folgas realizadas polos traballadores eran consideradas pola ditadura como <i style="">folgass salvaxes</i>.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span></span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">As escolas de arte a través da historia</i>. En <a href="http://www.artediez.es/escuelas/historia/story01.htm"><span style="" lang="ES">http://www.artediez.es/escuelas/historia/story01.htm</span></a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>2</span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">Corporativismo</i>. En<span style=""> </span><a href="http://images.google.es/imgres?imgurl=http://www.dcc.uchile.cl/%7Eccastill/perma/"><span style="" lang="ES">http://images.google.es/imgres?imgurl=http://www.dcc.uchile.cl/~ccastill/perma/</span></a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>3</span></span><span lang="ES-TRAD"> Aquí cabe lembrar o papel que xoga nadefensa dos intereses corporativistas desta xente a Sociedade Xeral de Autores de España. </span><span lang="ES-TRAD" style="font-size:9;">(SGAE).</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>4</span></span><span lang="ES-TRAD"> A pequeña burguesía e as modernas clases medias que fixeron propia a ideoloxía do capitalismo.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>5</span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">El Periódico de Cataluña</i>. 13 xuño do 2008.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>6</span></span><span lang="ES-TRAD"> Os agricultores de Arxentina retoman a folga e os bloqueos”. <i style="">El Periódico de Cataluña</i>.16 xuño do 2008.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>7</span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">El Periódico de Cataluña</i>. En <a href="http://www.elperiodico.com/default.asp?idpublicacio_PK"><span style="" lang="ES">http://www.elperiodico.com/default.asp?idpublicacio_PK</span></a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span>8</span></span><span lang="ES-TRAD"> Cobas. “El Gobierno tiene que ceder a las reivindicaciones de los camioneros autónomos”. En </span></span></p> <p class="Pidepgina"><span style="font-size:85%;"><span lang="ES-TRAD"><a href="http://www.kaosenlared.net/noticia/gobierno-tiene-ceder-reivindicaciones-camioneros-autonomos">http://www.kaosenlared.net:80/noticia/gobierno-tiene-ceder-reivindicaciones-camioneros-autonomos</a> </span><span style=""><o:p></o:p></span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->1<!--[endif]--></span>9</span></span><span lang="ES-TRAD"> Isto debera servir de aviso a moitos traballadores, que deberan rexeitar as propostas de empresas e Administracions, para aceptar as cantidades que lles ofrecen en concepto de indemnización por subsidio de paro, e converterse en emprendedores autónomos.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">2o</span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">En Lucha</i>. “¿Acuerdo en el transporte?”. En <a href="http://www.kaosenlared.net/noticia/acuerdo-en-el-transporte"><span style="" lang="ES">http://www.kaosenlared.net/noticia/acuerdo-en-el-transporte</span></a> </span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">21</span></span><span lang="ES-TRAD"> <i style="">En Lucha</i>. Artígo anterior.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">22</span></span><span lang="ES-TRAD"> Un exemplo deste comportamento corporativista aportabano os agricultores arxentinos. Pero a realidade española está chea de exemplos se nos fijamos nos conflictos planteados polos grupos mencionados: médicos e profesores do sector privado, taxistas e agricultores, etc.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD">23</span></span><span lang="ES-TRAD"> Marcelino Iglesias, presidente de Aragón. Incluso considera que se debían gravar tamén o alcohol e o tabaco, en liña co proposto no seu día polo ministro de Economía e vicepresidente segundo do Goberno, Pedro Solbes.</span></span></p> <p class="Pidepgina" style="text-indent: 0cm;"><span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span lang="ES-TRAD"><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span><span style=""><!--[if !supportFootnotes]-->[1]<!--[endif]--></span></span></span><span lang="ES-TRAD"> José Iglesias Fernández. “Contra a deslocalización, nacionalización e control obreiro”. En <i style="">Delphi: cerrado por ganancias</i>. Baladre / Zambra Cuadernos nº 7. <i style="">Existe unha versión completa en</i> </span></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;"><span style="" lang="ES-TRAD"><a href="http://www.kaosenlared.net/noticia.php?id_noticia=36823"><span style="font-size:10;">http://www.kaosenlared.net/noticia.php?id_noticia=36823</span></a> <o:p></o:p></span></span></p> <span style="font-size:85%;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="">24</span></span><span style=""> José Iglesias Fernández. <i style="">¡A las armas! A qué esperamos cuando el capitalismo nos roba diariamente la vida</i>. En <a href="http://www.kaosenlared.net/noticia/armas-esperamos-cuando-capitalismo-nos-roba-diariamente-vida"><span style="font-size:9;">http://www.kaosenlared.net/noticia/armas-esperamos-cuando-capitalismo-nos-roba-diariamente-vida</span></a> </span></span><p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/o-transporte-por-estrada-o.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-28961487598572009842008-06-15T15:04:00.000-07:002008-06-16T16:11:03.657-07:00DE 2008 A 1947: A REGRESIÓN ÁS 65 HORAS, OU COMO TRABALLAR DE SOL A SOL<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhonWn19i7kRzkVDlG1CePCSs7Nady7lss4xaTozJuo3F8FbCDuR5_EKVphEm_XWuyXyjyQ1rI6urteOP8oceck1fVwxF3EoOKbJt0O5mMbc0CF0CW3pEl7gKhClsCbzlIKLIhlbIjiws0/s1600-h/198-a-chicago_1866.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhonWn19i7kRzkVDlG1CePCSs7Nady7lss4xaTozJuo3F8FbCDuR5_EKVphEm_XWuyXyjyQ1rI6urteOP8oceck1fVwxF3EoOKbJt0O5mMbc0CF0CW3pEl7gKhClsCbzlIKLIhlbIjiws0/s200/198-a-chicago_1866.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5212605900653516802" border="0" /></a><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" >[GZnación]<br /></span> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A xornada laboral, por definición, é o tempo que cada traballador dedica a exercer unha tarefa para a cal foi contratado. Esta cóntase en número de horas e, segundo o contrato que nos vincule a unha empresa, sociedade... incluirá as horas traballadas diaria, mensual ou globalmente se falamos dun contrato por obra. Vintecatro horas ten o día e vintecatro eran, porén, o tope máximo de tempo para os terratenentes, propietarios, señores, etc. para dispor dos seus traballadores ou escravos antes de que o asociacionismo derivou en reivindicación e se articulou un regulamento para limitar o número de horas da xornada laboral.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Asistimos con sorpresa e desacougo, estes días, a unha decisión adoptada pola Unión Europea sobre a posibilidade de aumentar a 65 as horas traballadas semanalmente por un traballador. Posibilidade que, tranquilizan, será optativa pero que vai atomizar aínda máis as relacións entre traballadores facendo máis complexo o asociacionismo e elevando ao grao laboral o individualismo da sociedade.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A decisión, adoptada nunha reunión dos ministros de Traballo dos 27, consegue así unha vella petición do Partido Traballista inglés e das economías máis neoliberais do vello continente. Para a ministra eslovena neste área e presidenta esta quenda do Consello, Marjeta Cotman, o acordo alcanzado "ofrece protección para os traballadores e flexibilidade na ordenación do tempo de traballo".</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A destacar a obviedade: 65 horas semanais entre seis días -os traballistas deixan que non traballemos o domingo de misa- resulta unha xornada de traballo de case 11 horas ao día. A onde nos leva este dato? Pois, alén do cansanzo, á hemeroteca.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Primeira regulación do horario laboral</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A primeira regulación oficial que abarcou unicamente a duración da xornada laboral foi na Conferencia Xeral da Organización Internacional do Traballo no ano 1919. A sede foi Washington, o 29 de outubro, e foi convocada polo propio goberno norteamericano. Rematou a Primeira Guerra Mundial, a Revolución Bolxevique, tivemos unha revolta obreira en Barcelona... e acordaron que traballar era cousa de 8 horas diarias, á razón de 48 horas por semana. Isto é, oito horas ao día de luns a sábado ambos os dous incluídos.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Neste momento, precisamos volver atrás. Imos a mediados do século XIX e estamos en plena efervescencia da Revolución Industrial, unha época que devora man de obra e que precisa incluso de botar man de nenos e vellos para satisfacer as ansias da nova produción capitalista. Nas fábricas de tecido inglesas, as xornadas laborais oscilaban entre as 12 e as 17 horas diarias. Non había ningunha lexislación nin sindicato algún. No traballo, inseguridade, insalubridade, baixas remuneracións.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Houbo loitas obreiras, tamén en Inglaterra, no século XVIII. No ano 1789, por exemplo, e mentres a multitude embriagaba Francia, houbo as primeiras folgas e manifestacións, todas enormemente reprimidas polo Estado. A máis famosa, a protesta de Saint Peters Field, en Manchester, coñecida como a 'matanza de Peterloo', na que morreron 11 persoas esmagadas polos cabalos da Corte. As xornadas de traballo, máis de 13 horas ao día.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Primeiras modificacións laborais</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Das trece horas imos pasar, non ao 2008, senón ao 1833, onde se produciu unha das pequenas modificacións na xornada laboral. Neste ano, establécese por un decreto da Corte no mesmo país que os menores de 9 a 13 anos, parte da poboación activa, só poden traballar 8 horas ao día, polas 12 horas do resto da poboación.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">En 1850 en Inglaterra e parcialmente en USA queda disposta a xornada de 10 horas para todos os obreiros. É neste último país onde o reclamo xeneralizado para que se limite a xornada de traballo a oito horas diarias ten máis forza, a tal punto que para lograr o obxectivo sistematicamente organizábanse folgas e manifestacións. Durante o desenvolvemento dunha delas realizada na cidade de Chicago o primeiro de maio de 1866 prodúcese unha represión durísima e sanguenta. Esa data conmemórase anualmente como o “Día Internacional do Traballo”.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Oito horas, a primeira vez</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A limitación da xornada de traballo foi debatida nas conferencias internacionais realizadas polos gobernos das principais potencias europeas en 1890 en Berlín e Berna en 1905, 1906 e 1913. Calquera decisión adoptada nestes encontros ía ser ignorada co comezo da Primeira Guerra Mundial, que demandou -ou permitiu- unha enorme explotación obreira sobre todo na industria da guerra.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Despois do acordo de Washington, ao que facíamos referencia máis arriba, atopamos outro antecedente importante no Tratado de Versalles, asinado o 28 de xuño de 1919 no Salón dos Espellos do Palacio de Versalles. Neste tratado estableceuse no Art. 427 que "...o traballo non debe ser considerado simplemente como un artigo de comercio...sendo de importancia particular e urxente a adopción dunha xornada de oito horas ou da semana de corenta e oito horas como fin a obter, onde non sexa obtido..."</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">65 horas</span></p> <span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span style="">Onde fica a historia, e o conseguido pola clase obreira? O PSOE, que ostenta o goberno español e que participou neste reunión da Unión Europea, votou con 'abstención' e clamando por un “retroceso dos dereitos dos traballadores”. A normativa, agora, deberá pasar polo Parlamento Lexislativo, que deberá aprobala con maioría cualificada para que saia adiante a posibilidade de volver, como dicimos, ao tan pasado 1847. </span></span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span style=""><br /><br /><span style="font-family:arial;">................................................................................................<br /></span></span></span> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:180%;">Traballar de Sol a Sol</span></p><p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:130%;"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: normal;">Silvia Bermúdez*</span></span><br /></span></p> <p class="MsoNormal">O luns 9 de maio o Consello da UE, a Europa das liberdades, os dereitos sociais e do benestar (falacias), aprobaba despois de catro anos de negociacións, unha Directiva de Tempo de Traballo que (entre outras lindezas) amplía a xornada laboral a 65 horas semanais! Coa covarde abstención, por certo, do Estado español.</p> <p class="MsoNormal">“Na historia da produción capitalista, a regulamentación da xornada laboral revélase como unha loita que se libra ao redor dos límites da xornada; loita librada entre o capitalista universal, é dicir, a clase capitalista, dun lado, e do outro, o obreiro universal, é dicir, a clase obreira” Karl Marx [O Capital, Tomo I, 1867]</p> <p class="MsoNormal">No ano 1884 o Congreso da Federación dos Sindicatos Organizados dos EEUU e Canadá adoptou a importante resolución de exixir a xornada laboral de 8 horas, pondo como data da súa entrada en vigor o 1º de maio de 1886.</p> <p class="MsoNormal">Sucederíanse numerosas folgas, estímase que máis de cinco mil, e mobilizacións, co tráxico resultado de ducias de traballadores e traballadoras mortas baixo os disparos indiscriminados da policía. A represión pretendía atemorizar o proletariado aos seus líderes.</p> <p class="MsoNormal">O 11 de novembro de 1887, os líderes obreiros Parson, Spies, Fischer e máis Engel foron executados polo único delito de dirixir, nos EEUU, a loita obreira pola xornada laboral de 8 horas. O seu compañeiro Lingg xa morrera no cárcere en escuras circunstancias e Fielden e Schwab foran condenados a cadea perpetua.</p> <p class="MsoNormal">Antes da súa execución, Engel sinalou: “en que consiste o meu crime? En que traballei polo estabelecemento dun sistema social onde sexa imposíbel que mentres uns amorean millóns outros caian na degradación e na miseria? Así como a auga e mais o ar son libres para todos, así a terra e as invencións dos homes de ciencia deben ser empregadas en beneficio de todos. As vosas leis están en oposición coas da natureza e mediante elas roubades ás masas o dereito á vida, á liberdade e ao benestar”.</p> <p class="MsoNormal">Finalmente, o 1º Congreso da II Internacional (xullo, 1889) declarou o 1º de maio como Día da Solidariedade Internacional das/os Traballadoras/es, mediante a seguinte resolución: “unha grande manifestación internacional debe organizarse para ter lugar nunha mesma data (…) e demandar simultaneamente ás autoridades limitar a xornada laboral a 8 horas”.</p> <p class="MsoNormal">O luns 9 de maio o Consello da UE, a Europa das liberdades, os dereitos sociais e do benestar (falacias), aprobaba despois de catro anos de negociacións, unha Directiva de Tempo de Traballo que (entre outras lindezas) amplía a xornada laboral a 65 horas semanais! Coa covarde abstención, por certo, do Estado español.</p> <p class="MsoNormal">Si, si, por moito que digan os medios de propaganda (que non de información) e o Sr. Corbacho, o Estado español non votou en contra da citada directiva. Moita palabrería barata para quedar ben de cara á galería, mais o feito foi a súa abstención na votación.</p> <p class="MsoNormal">E para que non teñamos demasiado tempo libre, mediante convenio colectivo ou pacto entre sindicatos e patronal poderase incluso superar ese límite máximo. Ademais, a norma indica que o período de cómputo son os tres meses, o que significa que se podería chegar a unha xornada máxima de 78 horas semanais!</p> <p class="MsoNormal">Por certo, os contratos de menos de 10 semanas de duración non terán limitación ningunha na xornada de traballo.</p> <p class="MsoNormal">A nosa responsabilidade histórica e de clase obríganos a loitar contra esta brutal regresión. Se o capital quere a guerra terá guerra. Non permitiremos que se nos usurpen os nosos dereitos, conqueridos co sacrificio de persoas que unicamente loitaban polo que era de seu.</p><p class="MsoNormal"><span style="font-family:arial;">...........................................................................................................................</span><br /></p><p class="MsoNormal"><span style="" lang="GL">* Silvia Bermúdez Pérez é nada en Vigo, no 1979, licenciada en Dereito (rama económico-empresarial). Tivo un papel destacado no movemento estudantil participando dos CAF e formando parte dos órganos de goberno da Universidade de Vigo. Foi concelleira do BNG no último tramo da lexislatura 2003-2007. Milita na CIG dende o ano 2002, tendo un intenso e activo labor no seo da CIG-Mocidade.</span><span style=""><br />Na rede, mantén o blog persoal <a href="http://galizasubversiva.blogspot.com/">Galiza_subversiva</a>. </span></p> <span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span style=""><span style="font-family:arial;"></span><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/do-2008-ao-1847-regresin-s-65-horas-ou.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></span></span><span style="font-size:100%;"><br /></span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span style=""><br /></span></span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-38618889480298865132008-06-11T08:22:00.000-07:002008-06-13T05:48:15.059-07:00KARL MARX E O NOSO TEMPO (A. Cunhal). Na Revista "O Militante"<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgrIY5QT_XcKA6d8CXuupvLxa0EzPldaj01j6BHQUkqceiGz7ISiLJdTssRDSu9XBI_QKKYdCWRAg6tay5QouFPhHB0I7YCuIOpbDCj8oAD2lrad8mbwMyuSIvl0J_7mMaTVtn4e6aSW0/s1600-h/PCP+flag.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgrIY5QT_XcKA6d8CXuupvLxa0EzPldaj01j6BHQUkqceiGz7ISiLJdTssRDSu9XBI_QKKYdCWRAg6tay5QouFPhHB0I7YCuIOpbDCj8oAD2lrad8mbwMyuSIvl0J_7mMaTVtn4e6aSW0/s200/PCP+flag.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5211019471786625618" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;">Karl Marx - Destacável</span> ("O Militante"-PCP)<br /></span><p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Nunca é demais insistir na célebre máxima de Lénine, «sem teoria revolucionária não há movimento revolucionário». Haverá «movimento» sem dúvida, porque essa é essência da vida e das sociedades. Haverá resistência, indignação, protesto, revolta. Haverá sonho, aspiração, utopia.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Haverá espontaneidade generosa e heróica mas inconsequente. Haverá avanços temporários e reformas mas sem pôr em causa o sistema, sem erradicar as raízes da exploração, da opressão e da guerra. E luta de classes haverá sempre. O que não haverá é movimento consciente apontado à transformação revolucionária da sociedade.</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Como órgão do PCP, partido cuja teoria inspiradora foi fundada por Marx, O Militante não podia deixar de assinalar o 190.º aniversário do nascimento de Marx e o 160.º aniversário do Manifesto do Partido Comunista, «este pequeno livrinho – que no dizer de Lénine – vale por tomos inteiros: ele inspira e anima o proletariado organizado e combatente do mundo civilizado».</span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Com a publicação de um destacável sobre Marx, desdobrado pelas suas edições de Maio e Julho, O Militante procura estimular o estudo de uma obra que, desvendando as leis do</span><span style="font-size:100%;"> desenvolvimento histórico e fundamentando o papel do proletariado como coveiro do capitalismo, deu fundamento científico à luta e ao projecto dos comunistas.</span></p> <span style="font-size:100%;"><span style="font-family:georgia;">Em tempos de violenta (contra)ofensiva do capital contra os trabalhadores e contra os povos, quando ao movimento comunista e revolucionário está imposta uma batalha de vida ou de morte no plano das ideias, mais importante se torna evocar a vida e a obra do genial fundador (com Engels) do comunismo científico e mostrar que, apesar das extraordinárias mudanças que o mundo conheceu, os princípios e as teses centrais do Manifesto mantêm uma impressionante actualidade, 160 anos depois.<br /><br /><span style="font-family:arial;">........................................................................................................................................</span><br /></span></span> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Karl Marx e o nosso tempo<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_WlLKpfm1ogbo4d6KuK7-86SwUrHALYME17KaSuUohB0SWSwcs4X1JiaeC4gRAT9xnIwWBe_fdt6XnoGQ_zOK_gigqr3zLVrGkbw_luzI0QogiJWsUpYtcLv_RVt1rSdAKGZioTzqViM/s1600-h/Alvaro+Cunhal1.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_WlLKpfm1ogbo4d6KuK7-86SwUrHALYME17KaSuUohB0SWSwcs4X1JiaeC4gRAT9xnIwWBe_fdt6XnoGQ_zOK_gigqr3zLVrGkbw_luzI0QogiJWsUpYtcLv_RVt1rSdAKGZioTzqViM/s200/Alvaro+Cunhal1.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5211019887922524226" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;"> </span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">(Álvaro Cunhal</span><span style="font-size:100%;">)</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Extracto da intervenção de Álvaro Cunhal na Conferência Científica Internacional, Berlim (RDA), 13 de Abril de 1983</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">1<br />Com a elaboração dos fundamentos do materialismo dialéctico e do materialismo histórico, com as suas descobertas no domínio da filosofia e da economia, Marx, em estreita colaboração com Engels, deu à classe operária, aos povos, a todas as forças do progresso, um poderoso instrumento de</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">análise e uma arma de luta e combate.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">As causas profundas da evolução da sociedade tornaram-se conhecimentos científicos com as descobertas de Marx sobre o carácter fundamental de base económica, a interacção das infra-estruturas e das superestruturas e o papel da luta de classes.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O desenvolvimento e o carácter transitório do capitalismo e a passagem ao socialismo revelaram-se como inevitabilidades históricas com a descoberta das leis do modo de produção capitalista, designadamente da mais-valia e da acumulação, e do papel da classe operária, força motora da liquidação do capitalismo e da construção de uma sociedade sem exploradores nem explorados.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">E porque, no mundo actual, estão presentes profundas transformações revolucionárias que comprovam as descobertas e as teorias de Marx, pode dizer-se que a própria realidade do mundo em que vivemos constitui uma homenagem objectiva universal ao fundador do socialismo científico.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">2</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pelo caminho descoberto, indicado e iniciado por Marx, os trabalhadores e os povos do mundo alcançaram vitórias de alcance histórico.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sob a direcção de Lénine e do Partido Bolchevique, a Revolução de Outubro foi a primeira grande comprovação e verificação histórica da análise de Marx sobre a evolução do capitalismo, a inevitabilidade da sua destruição e da construção da nova sociedade sob a direcção da classe operária.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O marxismo foi extraordinariamente enriquecido pela experiência da revolução russa, pela criação de um partido de novo tipo e pelo desenvolvimento teórico do marxismo levado a cabo pelo gigantesco trabalho de Lénine, como pensador e como revolucionário, nas novas condições da fase imperialista do capitalismo e das revoluções socialistas triunfantes.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Marxismo e leninismo são inseparáveis. Incessantemente enriquecido pelas novas experiências e pela constante elaboração teórica do movimento revolucionário, o marxismo-leninismo tornou-se o guia para a acção das forças políticas e sociais determinantes da época actual.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">3</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">De Marx e Lénine até aos dias de hoje, transformações profundas se deram</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">no mundo. Criou-se e alarga-se o campo socialista que desempenha papel determinante na revolução mundial. O desenvolvimento do capitalismo, a construção do socialismo e o processo revolucionário mundial revelaram fenómenos novos e imprevistos, irregularidades e originalidades que exigem quotidianamente uma análise aprofundada.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O marxismo-leninismo é a refutação de quaisquer dogmas, de ideias cristalizadas, de fórmulas que ignorem e se sobreponham às situações concretas, da cópia e aplicação mecânica e acrítica de ensinamentos e experiências.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A vida tem mostrado que quem abandone o marxismo-leninismo não ganha novas possibilidade de um trabalho teórico criativo, de uma acção revolucionária inovadora, antes se priva da base fundamental e de um instrumento indispensável para a criatividade da teoria e na acção revolucionária.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Os marxistas-leninistas sabem que a história tem comprovado passo a passo tanto a necessidade de considerar as situações concretas e os novos fenómenos como a realidade de leis da evolução social e a validade universal de grandes experiências históricas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sabem que toda a evolução social progressista do século actual se deu e continua a dar-se no seguimento de um processo histórico em que a Revolução de Outubro e a construção do País dos Sovietes se mantém num papel propulsor.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O avanço teórico e prático só se alcança prosseguindo, desenvolvendo e enriquecendo criativamente o marxismo-leninismo na base dos novos conhecimentos científicos, da análise dos novos fenómenos sociais, da assimilação da experiência internacional acumulada e com a própria experiência, a própria luta e a própria investigação.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O marxismo-leninismo mostra dia a dia na vida a sua dinâmica histórica renovadora.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Contra as previsões daqueles que afirmavam que o marxismo-leninismo estaria envelhecido, esgotado, condenado a um campo geográfico cada vez mais restrito no mundo, os países cada vez mais numerosos que constroem a sociedade do homem libertado da exploração têm no marxismo-leninismo a teoria inspiradora da análise das situações concretas e da busca de soluções adequadas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Constitui uma nova consagração histórica da validade universal das ideias de Marx e Lénine o facto de que forças políticas dirigentes de uma série de países que conquistaram a independência chegaram a três conclusões fundamentais: que não é o desenvolvimento capitalista mas o desenvolvimento socialista que pode assegurar a sua independência; que para a construção do socialismo é necessária uma força política de vanguarda capaz de orientar a construção da nova sociedade; e que só o marxismo-leninismo pode dar a base científica para a análise da situação e para encontrar a solução dos problemas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O marxismo-leninismo ilumina o caminho da luta e da transformação social em todos os continentes. Tendo ganho as massas, tornou-se de facto uma força material na luta dos povos e na transformação do mundo.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">4</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Para um partido da classe operária, para um partido marxista, comemorar o centenário da morte de Karl Marx é pôr em relevo a natureza, o significado, o desenvolvimento, a contribuição para a transformação do mundo da obra do fundador do socialismo científico. É também empenhar as suas capacidades e energias para cumprir as tarefas nacionais e internacionais de acordo com as condições concretas do seu próprio país.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Nós, comunistas portugueses, comemoramos o centenário da morte de Marx com diversas iniciativas. Comemoramo-lo também com a luta que travamos em Portugal sob a inspiração criadora do marxismo-leninismo.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">(...)</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">8</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Nós, comunistas portugueses, assim como defendemos, no nosso próprio país, a unidade de todos os democratas e patriotas, assim defendemos, na esfera internacional, a unidade de todas as forças anti-imperialistas e a participação em iniciativas comuns ou convergentes das mais variadas e vastas forças sociais, políticas e religiosas na luta em defesa da paz mundial.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por isso, é com profunda satisfação que vemos aqui reunidos nesta grande conferência de comemoração do centenário da morte de Karl Marx não apenas partidos comunistas e operários, mas também outras forças progressistas e democráticas, que saudamos amistosamente.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Para os marxistas-leninistas, os deveres internacionais são inseparáveis dos deveres nacionais. É certo que a mais importante contribuição que um partido comunistas pode dar para a luta dos trabalhadores e dos povos dos outros países, para a luta mundial pela democracia, a independência nacional, o socialismo e a paz é conseguir pela sua luta modificações políticas e sociais positivas no seu próprio país. Assim, consideramos que o povo português, a par da luta de massas com os objectivos comuns a todos os povos na defesa</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">da paz, deu também uma contribuição à causa da paz alcançando com a sua luta a demissão do governo reaccionário, que se aprontava para tornar Portugal uma base e um instrumento da política agressiva do imperialismo norte-americano.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Mas a par da acção no plano interno é necessário e urgente reforçar a acção internacional comum com objectivos comuns.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O marxismo nasceu profundamente vinculado a uma visão global da sociedade e do mundo contemporâneo, à descoberta da identidade de interesses e objectivos fundamentais da classe operária de todos os países, à descoberta de um processo mundial conduzindo à liquidação do capitalismo e à construção da sociedade socialista e comunista.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Entre os laços internacionais de solidariedade e cooperação existentes no mundo actual entre forças sociais e políticas muito diversas, sobressaem os laços de solidariedade que têm a sua raiz profunda nos interesses, aspirações,</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">objectivos e missão histórica do proletariado.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por isso nós, comunistas portugueses, defendemos o reforço das relações de</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">solidariedade activa entre os trabalhadores de todos os países.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por isso defendemos a cooperação e a solidariedade recíproca entre as grandes forças de transformação social do mundo contemporâneo: a URSS e outros países socialistas, o movimento operário dos países capitalistas, o movimento de libertação nacional e os países progressistas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por isso procuramos dar e continuaremos a dar a nossa contribuição activa para a unidade dos partidos comunistas e operários na base do marxismo-leninismo e do internacionalismo proletário, assim como para a unidade de todas as forças anti-imperialistas, democráticas e amantes de paz.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">É este o espírito que nos anima ao comparticiparmos nesta grande conferência comemorativa do centenário da morte de Karl Marx.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O PCP tem como base teórica o marxismo-leninismo: concepção materialista e dialéctica do mundo, instrumento científico de análise da realidade e guia para a acção que constantemente se enriquece e se renova dando resposta aos novos fenómenos, situações, processos e tendências de desenvolvimento. Em ligação com a prática e com o incessante progresso dos conhecimentos, esta concepção do mundo é necessariamente criadora e, por isso, contrária à dogmatização assim como à revisão oportunista dos seus princípios e conceitos fundamentais.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">(Estatutos do PCP, Artº. 2º)</span></p><span style="font-size:100%;"><br /></span><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Londres, 5 de Março de 1852</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">«[...] No que me diz respeito, não me cabe o mérito de ter descoberto nem a existência das classes na sociedade moderna nem a sua luta entre si. Muito antes de mim, historiadores burgueses tinham exposto o desenvolvimento histórico desta luta de classes, e economistas burgueses a anatomia económica das mesmas. O que de novo eu fiz, foi: 1. demonstrar que a existência das classes está apenas ligada a determinadas fases de desenvolvimento histórico da produção; 2. que a luta das classes conduz necessariamente à ditadura do proletariado; 3. que esta mesma ditadura só constitui a transição para a superação de todas as classes e para uma sociedade sem classes. [...]»</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Carta de Marx a Joseph Weydemeyer, Obras Escolhidas de Marx e Engels, Tomo I, Edições «Avante!», 1985, pág. 555.</span><span style="font-size:100%;"><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/en-destaque-karl-marx-e-o-noso-tempo.html"> [Voltar ao inicio desta nova]</a></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><br /></span></p> <p class="MsoNormal"><span style=""> </span></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-27632560306923121542008-06-02T15:06:00.000-07:002008-06-02T15:54:24.154-07:00A EXPLOTACIÓN DOS ASALARIADOS É O ÚNICO XEITO QUE TEN O CAPITALISMO PARA SAIR DA CRISE<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaswYLL1pgPhHbppgzW0EI234iJI2DlvjLnPiZ3x4NgfxAIh35szhCARNePukhOO0TWyMJwGUKo5KgaslZqs4r2AQrk11tXe6RbOZb8CfX_0tq4jZL2c6Il8BQZ7mYFOxF-oc2QAW9xo8/s1600-h/explotacion2.JPG"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiaswYLL1pgPhHbppgzW0EI234iJI2DlvjLnPiZ3x4NgfxAIh35szhCARNePukhOO0TWyMJwGUKo5KgaslZqs4r2AQrk11tXe6RbOZb8CfX_0tq4jZL2c6Il8BQZ7mYFOxF-oc2QAW9xo8/s200/explotacion2.JPG" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5207415594390441026" border="0"></a>O AUMENTO DA EXPLOTACIÓN DOS ASALARIADOS É O ÚNICO XEITO QUE TEN O CAPITALISMO PARA SAIR DA CRISE <p class="MsoNormal"><a href="http://izquierdalternativa.blog.com/">Carlos Dafonte<br /></a></p> <p class="MsoNormal">Escoito unhas poucas frases do presidente do goberno Rodríguez, no programa de TVE “59 segundos”. Todo son banalidades pero hai unha que fica gravada na miña memoria pois hai máis dun lustro foi tema de debate entre un grupo de militantes que analizábamos o temas das crises periódicas do capitalismo. O presidente dixo “ a saída da crise será socialdemócrata” e engadiu algo parecido a con amparo ós afectados...Levantou os brazos como si fora a voar e esbozou ese sorriso parecido ó de Toni Leblanc nesa película na que practicaba o timo coñecido como o “tocomocho”.</p> <p class="MsoNormal">Algo temos avanzado; xa recoñece que atopámonos nunha situación de crise, cando hai trinta días negábao. Posiblemente a afirmación do presidente fora a última contribución do señor Tagoas, asesor económico presidencial, con categoría de Secretario de Estado, antes de iniciar a súa etapa como presidente da patronal SEOPAN, onde agrúpanse unhas decenas de entre as maiores empresas da construción, considero uns dos maiores grupos de presión existentes no Estado. Prepara con Rodríguez a aparición televisiva e despois vai concretar as verbas presidenciais, a saída socialdemócrata, dende o cumio dunha das patronais que máis se teñen enriquecido nestes anos e que destaca pola súa intransixencia cos traballadores e controlar un dos sectores produtivos con maior grao de explotación. ¿A quen quere enganar o presidente con semellante afirmación? ¿Como é posible que un presidente que ten como principal asesor económico a unha persoa que vai presidir unha patronal da construción, poda falarnos de pular unha saída socialdemócrata á crise dende o goberno que preside?. Algún inxenuo pódese preguntar como un asesor presidencial que coñece interioridades, proxectos, futuras decisións, etc., pode marchar a presidir un organismo do sistema oligárquico español. ¿Pode haber alguén que pense que o poder político que representan PSOE, PP e os nacionalistas burgueses, é independente do poder económico?¿Xa esquecemos, o acontecido non hai tantos anos, en que a gran banca pagaba a empresas tapadeiras de determinados partidos, cantidades importantes de cartos por informes inexistentes?</p> <p class="MsoNormal">Pero ademais non debemos esquece-lo apoio do PSOE ó tratado de Maastricht, onde se plasmaron as políticas neoliberais e contra os traballadores, que leva adiante a Unión Europea. Tratado onde se admiten como verdades inamovibles, principios ideolóxicos que o son da dereita e onde a tríada PRIVATIZACIÓNS, DESREGULACIÓN E COMPETIVIDADE é a base da globalización que ninguén no PSOE pon en cuestión.</p> <p class="MsoNormal">¿Pensa o presidente Rodríguez que xa esquecemos a campaña do referendo para un Tratado Constitucional Europeo, onde PSOE e PP foron da man para darlle rango constitucional ás políticas neoliberais? ¿Ou que eurodiputados do PSOE como Enrique Barón e Manuel Medina apoiaron publicamente a Directiva Bolkestein que consagra o principio de que as leis laborais son as do país de orixe da empresa?. ¿Ou que nunha U.E. onde máis do 60% das decisións económicas se toman en Bruxelas, hai posibilidades dunha “saída socialdemócrata” á crise?</p> <p class="MsoNormal">¿Pero que é unha saída socialdemócrata á crise?. Hai decenas de anos, as políticas socialdemócratas eran unha alternativa, reformista, pero alternativa, ás políticas do capital. Por medio de reformas do capitalismo poderíase pasar, pensaban eles, a unha nova sociedade a sociedade socialista, incluída a transformación do estado. Os que en tempos foran socialdemócratas en Europa, e tiveron posibilidades de confronta-las súas políticas coas do neoliberalismo, dende finais dos anos sesenta, buscaron a posibilidade de non enfrontarse directamente coas necesidades do capital e “teorizaron” o que se chamou “terceira vía”, un xeito de renderse ó neoliberalismo pero que parecera que non o facían. Os teóricos da terceira vía acolleron as políticas de Toni Blair en Gran Bretaña o chamado “novo laborismo”, e as falcatruadas do Clinton nos EEUU, como a plasmación práctica dun novo xeito de facer política e de interpretar as necesidades da xente. O balanzo final non pode ser máis desolador; a terceira vía non pasou de ser o tatcherismo con outra faciana e o imperialismo de sempre e dicir, políticas neoliberais contra os traballadores e os pobos.</p> <p class="MsoNormal">No estado español non houbo nin intento de enmascarar as políticas neoliberais, aplicáronse e se seguen a aplicar contando co fervor dun poderoso coro de medios informativos, que repite constantemente que se o PSOE foi, e polo tanto é, cuestión discutible, un partido da esquerda, as políticas que implementa tamén o teñen que ser.</p> <p class="MsoNormal">Hoxe sería unha saída socialdemócrata, as solucións propostas por Keynes hai moitos anos, partindo de que nas crises o elemento fundamental e a queda da demanda e esta era resultado da queda investidora e do emprego. Fronte o derrubamento do investimento privado debía se-lo estado quen investise cunha política activa de intervención para loitar contra as recesións, aumentando o gasto público.</p> <p class="MsoNormal">O problema do déficit solucionábase co aumento da demanda non só polo importe investido, pois ese gasto inicial transformado en salarios e bens, xeraba unha nova demanda, o chamado multiplicador keynesiano, sobre outros sectores.</p> <p class="MsoNormal">Ademais o estado sempre aumentaría os ingresos grazas a maior entrada de impostos que xeraba a actividade económica; podíase gravar, tamén, máis ós máis ricos, anulando deste xeito o déficit público inicial.</p> <p class="MsoNormal">Se analizamos as medidas tomadas ata o de agora polo goberno para enfrontarse á desaceleración, ou á “desaceleración acelerada” dos últimos días, búscanse todo tipo de eufemismos para non falar de crise, vemos que teñen máis que ver con poñer o estado ó servizo dos grandes emporios económicos, e dar esmolas, o que facía o franquismo, que con políticas socialdemócratas, imposibles de levar adiante nunha Unión Europea neoliberal. Flexibilidade laboral, rebaixa de salarios ós traballadores, non aumentan nin o monto da inflación, polo tanto rebaixa, e rebaixa tamén dos impostos ós máis ricos, privatizacións de servizos públicos, política de fusións, nestas circunstancias os peixes máis grandes cómense ós máis cativos, e toda unha serie de compensacións ós empresarios, serán os alicerces da saída a crise; a favor dos poderosos e contra os asalariados e dentro dos mesmos contra da clase obreira.</p> <p class="MsoNormal">Non haberá saída socialdemócrata á crise, xa que a xénese da mesma non é unha queda da demanda senón a queda da taxa de ganancia, xerada polas contradicións internas do propio capitalismo. Os grandes emporios económicos non o ían permitir. O que necesitan é un maior exército de reserva, os traballadores atados de pes e mans, polo que con toda seguridade nos atopamos en portas doutra nova reforma laboral</p> <p class="MsoNormal">Que ninguén espere que o capitalismo se derrube a pesares das crises cíclicas que padeza por graves e fondas que sexan; aínda que non tivera tan bos garantes como PSOE e PP, no estado español, a Unión Europea, e como recurso final ó xendarme estadounidense, se os sectores populares non se organizan e empurran, o edificio do capital, aínda con crise no sector do ladrillo, non cae.</p> <p class="MsoNormal">Unhas consideracións finais; estes días púxose en marcha dende os medios de comunicación unha operación de adormecemento dos pobos do estado; a calquera hora do día o PP e o seu próximo congreso, ocupa todos os espazos. Aínda que o voten moitos asalariados é un partido conservador, representante dun sector da oligarquía española que ten amosado o longo dos anos ser un inimigo declarado dos traballadores, polo tanto pouco nos debe interesar o que lle aconteza, e canto peor lle resulten as cousas, mellor para a grande maioría do pobo español. Pola contra o partido do goberno ten próximo o seu congreso, para xullo; escoitei que xa aprobaron a ponéncia política, ¿vímola en algún medio sendo como é o principal responsable das medidas en relación á delicada situación económica na que nos atopamos? ¿Ou non van discutir sobre a situación económica?. Iso si que nos interesa ós asalariados e hai un sospeitoso manto de silencio sobre o tema nos medios.</p> <p class="MsoNormal">O mesmo acontece co declive político e a desaparición institucional da esquerda no estado; non é un feito anecdótico, a grande maioría dos cidadás estamos obxectivamente interesados na información do que pasa na actualidade nos diferentes sectores da esquerda, na perspectiva da súa reconstrución, pero ós propietarios dos medios non o ven do mesmo xeito e tamén o silencio<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJT2IxL7-UG4051MfqtJd3Tmzd_ytIyzqP20_3xkZRzrGHg_3s_sm86tMmR40ntsCwPOgwFBaZ9zeuw2cGsSfYieJ4kjbYPfHpsMR9-qUFthqOpLtz_c8ZCIgd7JOJTJ2N0L7yuWKcbpA/s1600-h/greve_segall_1956.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJT2IxL7-UG4051MfqtJd3Tmzd_ytIyzqP20_3xkZRzrGHg_3s_sm86tMmR40ntsCwPOgwFBaZ9zeuw2cGsSfYieJ4kjbYPfHpsMR9-qUFthqOpLtz_c8ZCIgd7JOJTJ2N0L7yuWKcbpA/s200/greve_segall_1956.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5207415809138805842" border="0"></a> é absoluto. Os poderes fácticos fan todo o posible para que a idea da necesidade da existencia dunha esquerda forte, alternativa ó sistema capitalista, explotador da humanidade, despilfarrador de recursos, non se espalle entre quen máis necesita da existencia da mesma.</p> <p class="MsoNormal">En Galiza no mes de maio de 2008</p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/explotacin-dos-asalariados-o-nico-xeito.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-88267574241709564542008-05-31T07:08:00.000-07:002008-06-01T07:39:46.605-07:00MAIO`68: VOSEDE TIÑA RAZÓN BRECHT, NON SEMPRE SE LOITA TODOS OS DIAS<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_bVabpyJyISjNJxTcTcUkWh1-Iue1iciIc8xmdX4TciE2Sb3wcq902aguv8TqBiqL1tuLH8zEwgwhPIksM6zRCX4SC_cOmWsqZsggdpCX_Mjf4VnNs_Nh9zUsVGFb8vXnVwKgS2YKVJM/s1600-h/may68.gif"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer; width: 155px; height: 170px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_bVabpyJyISjNJxTcTcUkWh1-Iue1iciIc8xmdX4TciE2Sb3wcq902aguv8TqBiqL1tuLH8zEwgwhPIksM6zRCX4SC_cOmWsqZsggdpCX_Mjf4VnNs_Nh9zUsVGFb8vXnVwKgS2YKVJM/s200/may68.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5206919736121150434" border="0"></a>Pedro de la Hoz • La Habana <p class="MsoNormal">Mentiría se digo que foi a simple e pura curiosidade a que me fixo volver os pasos sobre algúns dos protagonistas de Maio do 68. Nun de meus frecuentes viaxes a Alemaña durante a década pasada, fun levado á Rathaus (concello) de Frankfurt do Meno, onde o meu guía, facendo un alto na explicación sobre as características da cidade, sinalou a un home enfundado nun impecabel sobre todo gris que á entrada da edificación era saudado cálidamente por un grupo de banqueiros: “Ese é Daniel Cohn-Bendit”. A súa presenza alí explicábase polo cargo que ocupaba naquel inverno de 1995: adxunto do Alcalde da cidade. Á sazón xa fora escollido eurodeputado polo Partido dos Verdes.</p> <p class="MsoNormal">De Dany "o roxo", ou "vermello", un dos principais animadores da revolta estudiantil da primavera de 1968 que tivo o seu epicentro en París e se estendeu para outros lugares, apenas ficaba ren naquela figura. No 1986, un libro seu deu un rudo portazo aos que pensaron algunha vez no espírito levantisco e contestatario deste político que comezou militando nas filas do anarquismo: <font style="font-style: italic;">"A Revolución e nós que a quixemos tanto"</font> (1986). Alí, con toda desenvoltura, escribiu: "Despois de Praga, despois de Santiago, despois dos caravéis murchos de Portugal, despois dos afogados do mar de China, despois de Camboia e o horror do terrorismo, despois de tantos sufrimentos, tantos fracasos, tantas decepcións, a revolución perdeu a un dos seus fieis. Hoxe en día, a idea mesma de revolución desertou da imaxinación dos nosos contemporáneos. Tivemos que someternos ao formalismo democrático”.</p> <p class="MsoNormal">Esa tristeira confesión non naceu dun momento de debilidade, senón responde substancialmente á ideoloxía oportunista do seu portador. Agora mesmo, en medio da conmemoración dos 40 anos do movemento, o político profesional -tan profesional como pode selo un broker na Bolsa ou unha estrella futbolística -declarou á axencia Europress: “Teriamos que acabar coas comparanzas de fai 40 anos. O 68 xa pasou, fini, passé. Foi xenial para os que o viviron, pero agora xa pasou. Temos outro mundo, outra sociedade. O 68 cambiou o mundo, pero agora hai que se enfrontar ao mundo actual e non volver a vista sempre atrás”.</p> <p class="MsoNormal">O seu caso, a todas loces, non é único. O articulista Andrés Pérez, no xornal español<font style=""> </font>Público, lémbranos como “Maio do 68 foi unha excelente rampla de lanzamento, non só para carreiras profesionais, senón tamén incluso para marcas comerciais: o xornal económico Lles Echos publicou recentemente unha completa reportaxe sobre as marcas e empresas que naceron das cinzas da revolución fracasada: a axencia de viaxes Jet Tours, o deterxente Ariel, o café Jacques Vabre, o queixo camembert Président e as firmas de moda Calvin Klein e Sonia Rykiel son algunhas das firmas fundadas por “sesentayocheros”.</p> <p class="MsoNormal"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA-oOwa8qHs40knJ1eXBCkWYUw7gvajjBtsP6P1EKtwkWMzq8nbfVCfE4_JbHbpAJe4jPtegtfkrDPVZjCyWUW1y0hchjNgoBKGFVi5sBgTbGOUVyVGhox5lVt5ua2Mn_LcUteyJPVZJM/s1600-h/maio68_porvir.p.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjA-oOwa8qHs40knJ1eXBCkWYUw7gvajjBtsP6P1EKtwkWMzq8nbfVCfE4_JbHbpAJe4jPtegtfkrDPVZjCyWUW1y0hchjNgoBKGFVi5sBgTbGOUVyVGhox5lVt5ua2Mn_LcUteyJPVZJM/s200/maio68_porvir.p.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5206920084013501426" border="0"></a>Semella que seguen tendo sentido aqueles versos memorabeis de Bertolt Brecht: "Hai homes que loitan un día e son bos, outros loitan un ano e son mellores, hai quen loita moitos anos e son moi bos, pero están os que loitan toda a vida, e eses son os imprescindibeis”. Coa salvedade de que algúns nin sequera gardan memoria da loita do primeiro día. <a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/06/maio68-vostede-tia-razn-brecht-non.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a></p><p class="MsoNormal"><br /></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-85185627682107761992008-05-23T15:33:00.000-07:002008-05-25T15:43:46.869-07:00A CLASE OBREIRA, O SEU PAPEL E A SÚA MISIÓN ACTUAL<p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal">As tarefas e as experiencias concretas do Partido Comunista na clase obreira e no sindicato <span style="font-weight: normal;">[SEMINARIO COMUNISTA INTERNACIONAL]</span></p> <p class="MsoNormal">Bruxelas, 16 - 18 de maio do 2008</p> <p class="MsoNormal">Conclusións xerais</p> <p class="MsoNormal">Tras un intercambio de experiencias e de ideas e tras discusións sobre a situación actual e os problemas da clase obreira, a súa composición, o seu rol e as súas loitas, os ataques contra os seus dereitos e as súas conquistas, o papel dos sindicatos e as tarefas dos partidos comunistas na clase obreira e os sindicatos, nós, os participantes do 17 Seminario Comunista Internacional reunidos en Bruxelas, chegamos ás seguintes conclusións xerais:</p> <p class="MsoNormal">1. Ao longo dos últimos trinta anos, a clase obreira sufriu cambios significativos no seu número e composición, pero segue mantendo o seu papel histórico de sepultureiro do sistema capitalista.</p> <p class="MsoNormal">O desenvolvemento vertixinoso da informática e das telecomunicacións induciu cambios no proceso de produción. O capital aprovéitao para administrar en tempo real operacións industriais e financeiras mundiais, para introducir sistemas de produción flexibles e para dividir o proceso produtivo nunha rede de subcontratas. Isto aproximou, en moitos campos, o traballo manual e intelectual.</p> <p class="MsoNormal">A reestructuración capitalista tradúcese nunha mobilidade acrecentada da produción cos seus peches de empresas e re-localizacións. A clase obreira tamén se volveu máis móbil e os fluxos migratorios seguen a demanda da forza de traballo dos capitalistas, coa esperanza dos traballadores dun mellor futuro. Sen embargo, o capitalismo monopolista permite os fluxos migratorios unicamente cando son do seu interese, reprimiendo e ilegalizando calquera outro tipo de migración. O traballo precario, o sub-contrato e os contratos de duración determinada, as interinidades e o traballo clandestino xeneralizáronse. Algúns triunfos importantes da clase obreira, como a xornada laboral de oito horas, desmanteláronse polo aumento da xornada de traballo e a xeneralización das horas extras. O fenómeno dos traballadores pobres estase estendendo tamén nos países mais desenvolvidos.</p> <p class="MsoNormal">Ao mesmo tempo, algúns dos principais logros da clase obreira foron destruídos pola mercantilización dos sistemas públicos nos ámbitos do ensino, a saúde e os servizos sociais. A reestructuración capitalista que seguiu á explosión da crise mundial dos anos 70 concentrouse nos servizos públicos e nos bens colectivos. A propiedade pública malvéndese ao sector privado. Aí aplícanse os métodos da administración privada e as condicións de traballo voltaronse máis estresantes. É o caso do persoal dos hospitais, os empregados do servizo postal, o transporte urbano e os ferrocarrís, os educadores, etc. As palabras que se oen non son agora “servizo ao publico” senón “rendibilidade”, non “usuarios” senón “clientes''.</p> <p class="MsoNormal">A victoria da contrarrevolución nos países socialistas de Europa do Este e na Unión Soviética provocou unha agresividade sen límite dos capitalistas e dos gobernos burgueses, que xa non temen ao efecto de “contaxio”. Isto xerou un ataque xeral ás conquistas sociais, un atentado aos dereitos democráticos e sindicais, unha degradación dos estatutos, das condicións de traballo e de vida no mundo enteiro.</p> <p class="MsoNormal">2. Fai xusto 160 anos que Marx e Engels redactaron en Bruxelas o Manifesto do Partido Comunista no que dicían: «A burguesía non só forxou as armas que han de darlle a morte, senón que, ademais, puxo en pé aos homes chamados a manexalas: os obreiros modernos, os proletarios». Engels estudou con coidado a penosa condición da clase obreira en Inglaterra, pero xa albiscaba, a través da miseria, o potencial revolucionario desta clase explotada.</p> <p class="MsoNormal">En cada período do desenvolvemento capitalista as evolucións materiais suscitan teorías que anuncian que o marxismo foi sobrepasado. Ese foi o caso en 1898 cando Bernstein pretendeu que Marx non prevera o nacemento dunha clase media. Ese foi o caso nos anos 20 cando Kautsky xulgaba que había un proletariado suficientemente instruído e experimentado para impoñer a súa vontade pola vía electoral. Ese tamén foi o caso nos anos 60 cando Gorz dicía «adeus ao proletariado». Actualmente, espállase a idea de que a produción material xa non será a fonte principal das ganancias capitalistas. Filósofos como Hardt e Negri falan da desaparición definitiva do proletariado a favor dunha 'multitude', e han atopado eco na nova socialdemocracia á Bertinotti.</p> <p class="MsoNormal">En cada ocasión, trátase dunha ofensiva ideolóxica para poñer en tela de xuízo que na sociedade capitalista hai dúas clases antagónicas, a clase burguesa e a clase obreira. A negación desta contradición leva directamente á conclusión política de que a clase obreira xa non é «a clase verdadeiramente revolucionaria» da cal falaba Marx e que seu rol de vangarda para cambiar a sociedade desapareceu. Así desaparece dun plumazo a necesidade de construír un partido que teña como obxectivo guiar ao proletariado nesta tarefa histórica.</p> <p class="MsoNormal">Esta negación da vía trazada por Marx e Engels (clase de vangarda), despois por Lenin (partido de vangarda) serve para crear ilusións reformistas sobre a transformación pacifica e parlamentaria do capitalismo.</p> <p class="MsoNormal">3. Sen embargo, os eventos recentes demostran unha vez máis que o sistema capitalista mundial é incapaz de manexar as súas contradicións. Mostran tamén que a contradición antagónica entre o capital e o traballo conduce inevitablemente a unha crise de sobreproducción e a unha crise a nivel planetario. Trala explosión da burbulla financeira da débeda do terceiro mundo (1982), trala explosión da burbulla financeira asiática (1997), trala explosión da burbulla financeira da informática (2000), é a burbulla financeira das «subprimes» (ligadas aos préstamos hipotecarios nos Estados Unidos) que xusto acaba de explotar a partir de 2006. Iso ocorreu á sombra dun déficit comercial norteamericano insostible e dun dólar en declive. Todos estes fenómenos coxunturais apuntan a que unha crise severa vai estoupar.</p> <p class="MsoNormal">Isto demostra unha vez máis que a «saúde» do capitalismo mundial é extremadamente fráxil e sóstense artificialmente polas burbullas especulativas. A loita dos monopolios polos mercados e as materias primas, incluídos os produtos agrícolas e os produtos alimentarios, causa un aumento espectacular de prezos, reforzado aínda máis pola especulación. Isto leva a máis empobrecemento das masas traballadoras, o que suscita revoltas por fame e movementos populares en loita por un maior poder adquisitivo no mundo enteiro.</p> <p class="MsoNormal">Todas estas catástrofes sociais serían imposibles se as riquezas da terra fosen posuídas e administradas de maneira colectiva e planificada ao servizo da povoación. O mesmo é válido para as catástrofes climáticas e ecolóxicas que ameazan ao planeta. Un pequeno puñado de monopolios decide segundo os seus xuros e, na carreira pola máxima ganancia, están dispostos a cometer crimes contra a humanidade. Hai máis que nunca unha concentración do poder en mans da oligarquía financeira que desprega súas tentáculos por todo o planeta.</p> <p class="MsoNormal">A internacionalización da produción e os avances tecnolóxicos reforzan os desastres de todo tipo que son causados pola propiedade privada dos medios de produción e de intercambio.</p> <p class="MsoNormal">4. Só a clase obreira, como o demostráron Marx e Engels, ten o interese e a forza para cambiar de fondo a sociedade poñendo así fin á explotación do home polo home. A clase obreira está en evolución permanente pero o seu carácter distintivo non cambia: defínese como o conxunto de traballadores explotados, é dicir, todos aqueles e aquelas que sobreviven coa venda da súa forza de traballo.</p> <p class="MsoNormal">Os criterios citados por Lenin para pertencer á clase obreira seguen sendo válidos: “Un chama clases a vastos grupos de homes que se distinguen polo lugar que ocupan nun sistema historicamente definido de produción social, pola súa relación (a maior parte do tempo fixada e consagrada polas leis) diante dos medios de produción, por seu rol na organización social do traballo, e entón, polos modos de obtención e a importancia da parte das riquezas sociais das que dispoñen. As clases son grupos de homes nos cales un pódese apropiar do traballo do outro, debido ao lugar que ocupa nunha estrutura determinada, a economía social”. (A grande iniciativa).</p> <p class="MsoNormal">Séguese que a clase obreira é máis numerosa que nunca como móstrano as cifras do traballo asalariado.</p> <p class="MsoNormal">Desta clase obreira, só unha parte produce a plusvalía. A súa concentración nos grandes grupos da produción, do transporte e as comunicacións, dálle os medios para bloquear a economía. Se se cre nas estatísticas burguesas, esta capa estaría en vías de desaparición nos países capitalistas avanzados, despois da “terciarización” da economía. Pero estas cifras falsean a realidade: moitos “servizos” eran tomados antes como parte do cerco de produción e quedan intimamente ligados á produción.</p> <p class="MsoNormal">Mentres que o número de empregos industriais diminúe en certos sectores nos países occidentais, o número total de empregos industriais permanece ao menos estable, mentres que o número de obreiros fabrís medra en Asia, África e América Latina.</p> <p class="MsoNormal">Arredor desta poboación produtivo da clase obreira, existen capas cada vez mais proletarizadas no sector dos servizos sociais, da administración pública, do ensino e do sector público “liberalizado”.</p> <p class="MsoNormal">A clase obreira está máis diversificada que no pasado. O capital explota ao máximo a diferenza de estatutos, de dereitos, de nacionalidade e de orixe para facer empeorar a sorte do conxunto da clase obreira. Os contratos fixos teñen o seu contrapeso nos contratos temporais, os traballadores subcontratados gañan menos que os seus colegas, os traballadores inmigrantes fan o mesmo traballo a menor prezo e os contratos estatutarios son remplazados polas laborais e de interinidade nos servizos públicos.</p> <p class="MsoNormal">En moitos países, o sector informal, sen contrato e sen organización, ocupa un lugar cada vez máis importante, especialmente nos países onde practicamente non existen leis que protexan aos traballadores. No sector dos traballadores clandestinos, non existe ningunha protección e iso conduce á sobreexplotación.</p> <p class="MsoNormal">A clase obreira internacionalizase, diferénciase e sofre unha degradación das súas condicións de vida e de traballo. Isto dá unha nova intensidade á consigna de Marx e Engels: «¡Proletarios de todos os Países, uníos!».</p> <p class="MsoNormal">Que a clase obreira baixo as condicións actuais do imperialismo vólvase mais internacional, que teña máis coñecemento dos desenvolvementos científicos e tecnolóxicos, deíxaa mellor preparada para realizar e dirixir a sociedade socialista. Está en situación de dominar o aparello de produción, socializarlo e poñelo ao servizo de todo o planeta. Desta maneira, é portadora do porvir.</p> <p class="MsoNormal">Sen embargo, como dicían K. Marx e F. Engels, “A loita do proletariado contra a burguesía, aínda que no fondo non sexa unha loita nacional, reviste sen embargo perante todo esa forma. Non fai falta dicir que o proletariado de cada país debe terminar, antes que nada, coa súa propia burguesía”. (Manifesto Comunista).</p> <p class="MsoNormal">5. A clase obreira ten necesidade de partidos comunistas que defendan os seus intereses fundamentais. Como indicaban Marx e Engels no Manifesto : “Os comunistas non se distinguen dos demais partidos proletarios máis que nisto: en que salientan e reivindican sempre, en todas e cada unha das accións nacionais proletarias, os intereses comúns e peculiares de todo o proletariado, independentes da súa nacionalidade, e en que, calquera que sexa a etapa histórica en que se mova a loita entre o proletariado e a burguesía, manteñen sempre o interese do movemento enfocado no seu conxunto.</p> <p class="MsoNormal">Os comunistas son, pois, practicamente, a parte máis decidida, o acicate sempre en tensión de todos os partidos obreiros do mundo; teoricamente, levan de vantaxe ás grandes masas do proletariado a súa clara visión das condicións, os derroteiros e os resultados xerais a que ten que abocar o movemento proletario”.</p> <p class="MsoNormal">Os partidos comunistas dan unha importancia prioritaria ao traballo no seo da clase obreira. Ao mesmo tempo, por razóns estratéxicas, na loita contra o capitalismo e o imperialismo, e en prol do socialismo, os partidos comunistas consagran unha atención particular aos grandes sistemas de produción e de intercambio, aos sectores claves da economía. É aí onde se sitúan os núcleos da economía actual onde están tamén os núcleos da organización e da loita. É aí onde os traballadores están na mellor posición de adestrar ás outras capas da clase obreira na loita por unha sociedade sen explotación. Iso implica perante todo unha presenza nos lugares de traballo, nas loitas da clase. Sen menosprezar a importancia de ter postos de elección nos parlamentos burgueses, será a implantación entre a clase obreira o que determinará a correlación de forzas. A presenza dos partidos comunistas no seo da clase obreira segue sendo a tarefa prioritaria. A campaña anticomunista actual, particularmente na Unión Europea, ten por obxectivo en primeiro lugar contrarrestar esta presenza e preparar o terreo para romper as protestas, manifestacións e folgas que son cada vez máis numerosas.</p> <p class="MsoNormal">Diante da evolución material que sofre a clase obreira actual, os partidos comunistas teñen interese en darlle aínda máis importancia que antes a tres orientacións específicas.</p> <p class="MsoNormal">Un: trátase antetodo de xogar un rol dirixente dentro da organización e a loita pola unidade da clase obreira, na súa alianza coas capas medias das cidades e cos campesiños pobres e de ingresos medio no campo.</p> <p class="MsoNormal">Dous: é necesario intensificar as accións comúns dos comunistas, co fin de chegar a unha estratexia común dos partidos comunistas e os partidos obreiros contra o imperialismo.</p> <p class="MsoNormal">Tres: o traballo entre a clase obreira non pode limitarse a cuestións económicas e sociais, senón que debe poñer unha atención igual aos temas ideolóxicos e políticos, á loita polos dereitos democráticos (comprendidos os lugares de traballo), contra o racismo, pola paz (contra as guerras imperialistas), pola liberación nacional, pola protección do ambiente, e polos cambios radicais que minan os fundamentos da estrutura capitalista. Prepara desta forma a loita por unha sociedade sen a explotación do home polo home, polo socialismo.</p> <p class="MsoNormal">6. O traballo dos partidos comunistas na clase obreira pasa inevitablemente tamén polo traballo nos sindicatos. Os sindicatos son as organizacións que reagrupan ao maior número de traballadores. O sindicato cumpre un papel diferente ao do partido comunista. O partido ten por obxectivo organizar a todos aqueles que conscientemente aspiran ao socialismo (o cal non é o caso de toda a clase obreira), mentres que o sindicato trata de organizar a case toda a clase obreira como clase. Non hai polo tanto «competencia» entre o partido e o sindicato. Pola contra, o Partido sostén a fondo a todas as forzas e correntes que se dedican a facer dos sindicatos verdadeiras organizacións da clase. O partido estimula a todos os seus membros a converterse en sindicalistas activos e a optar a cargos. Isto axudará aos traballadores comunistas a converterse en dirixentes de masas e a ter unha maior autoridade no debate político.</p> <p class="MsoNormal">Os sindicatos tradicionais están influídos, de arriba a abaixo, por diversas correntes políticas. Ao lado das numerosas forzas anti-capitalistas, hai forzas que presionan e actúan no sentido da (re)conciliación co sistema capitalista. Dúas correntes opostas están activas na pía dos sindicatos: a liña de loita de clases e a liña de colaboración de clases e de compromisos.</p> <p class="MsoNormal">Os comunistas dirixen as súas criticas sobre todo contra os partidos da burguesía que tratan de impoñer os seus puntos de vista nos sindicatos e que asumen a defensa do capital. No traballo sindical mesmo, os comunistas distínguense pola súa vontade de facer avanzar a loita, polo seu apoio a todo o que é positivo, o que unifica e o que reforza os sindicatos como organizacións da clase. É certo que hai anti-sindicalismo nas bases, a partir das decepcións ou loitas desviadas polos responsables sindicais, así como pola propaganda da ideoloxía do individualismo e do corporativismo. Hai que transformar isto de maneira construtiva, para que faia máis democracia e máis debate na sociedade. En poucas palabras, de xeito que os comunistas sexan os mellores combatentes por sindicatos fortes e combativos. En certos países, xurdiron novos sindicatos, nalgúns casos por iniciativa de partidos comunistas. É de vital importancia non abandonar ás masas organizadas no resto de sindicatos.</p> <p class="MsoNormal">7. Diante da evolución da clase obreira, o papel unificador dos sindicatos convértese nunha necesidade aínda máis urxente. A estratexia do capital é a división e a dispersión da clase obreira. É tamén a de organizar a competencia entre as diferentes capas da clase obreira para impoñer unha espiral para embaixo. As palabras de Marx a este propósito merecen ser citadas: «O capital é unha forza social concentrada, mentres que o albanel non dispón máis que da súa forza de traballo individual (…). A única forza social dos obreiros está no seu número. Pero a forza numérica redúcese á nada pola desunión. A desunión dos obreiros é enxendrada e perpetuada debido á inevitabel competencia entre eles mesmos […] O obxectivo inmediato dos sindicatos era, non obstante, limitado ás necesidades cotiás, aos intentos de deter a incesante ofensiva do capital, nunha palabra, a cuestións de salarios e de duración do tempo de traballo. Semellante actividade dos sindicatos, ademais de lexítima, é necesaria. É indispensable mentres exista o actual modo de produción…»</p> <p class="MsoNormal">Hoxe, os sindicatos fan fronte aos ataques máis virulentos en todos os aspectos e traballan nun ambiente máis difícil. A dispersión da produción e a precarización dos contratos van ao par cun debilitamento e unha sub-representación das forzas sindicais. A liberalización do mercado de traballo aumenta a competencia na clase obreira e subliña a urxencia da consigna «a traballo igual, salario igual». Desde calquera punto de vista, la razón mesma de ser dos sindicatos se pon en dúbida por leis anti-folga, por unha regulamentación estrita da paz social, polos xuízos dos tribunais que impoñen sancións e que atacan aos delegados sindicais. En moitos países, as zonas francas que aplican unha política “nin folga nin sindicato” causan grandes prexuízos aos dereitos dos traballadores e ás súas condicións de traballo e de vida.</p> <p class="MsoNormal">Cada vez en maior grao, os sindicalistas son vítimas de diferentes formas de persecución, entre elas os asasinatos políticos.</p> <p class="MsoNormal">Neste contexto global, o sindicalismo debe regresar ás súas orixes e volver completamente ao seu carácter pioneiro, militante e audaz. É a mesma evolución do capitalismo mundial a que empúrrao en tal dirección, so pena de ver diminuída a súa forza de resposta. Co seu traballo, os sindicatos deben unificar a todas as capas da clase obreira: aos que traballan e aos que están desempregados, aos traballadores inmigrantes e sen documentos legais así como aos traballadores autóctonos, aos traballadores con contrato estable e a aqueles con contratos atípicos ou precarios.</p> <p class="MsoNormal">Esta é tamén a condición para poder xogar o outro papel que lle foi atribuído por Marx: «Se dicimos que os sindicatos son necesarios para a loita de guerrillas entre o capital e o traballo, cabe saber que son aínda máis importantes como forza organizada para suprimir o propio sistema de traballo asalariado e dominio do capital».</p> <p class="MsoNormal">Os partidos comunistas aproveitan todas as loitas e todos os debates no interior dos sindicatos para colocar a elección da sociedade na orde do día.</p> <p class="MsoNormal">8. As forzas sindicais que toman a loita de clases como fundamento téñense que unir a nivel nacional, rexional e sectorial, así como a nivel internacional no seo da Federación Sindical Mundial, pois a necesidade dun polo clasista no movemento sindical mundial é indispensabel na loita contra o capitalismo. Para moitos partidos, o traballo nos sindicatos que son dirixidos por forzas reformistas ou reaccionarias é prioritario pois as masas do seu país adhírense a elas.</p> <p class="MsoNormal">É igualmente deber dos partidos comunistas axudar aos sindicalistas a organizarse a nivel internacional, desenvolver a solidariedade activa durante as loitas importantes. É así como se poderá construír unha verdadeira fronte da clase obreira internacional para rexeitar atáquelos do capital internacional.</p> <p class="MsoNormal">9. Nos países socialistas, os sindicatos son elementos esenciais na construción do socialismo, non soamente porque a través de eles a orientación do partido acada a todas as masas, senón tamén porque a través de eles deben chegar ao partido os sentimentos, as preocupacións e as iniciativas de todas as masas. Os partidos comunistas presentes mostran o seu pleno apoio ao traballo de emancipación que realizan e que contribúe a preservar e reforzar a natureza socialista do sistema.<span style="text-decoration: underline;"><br /></span></p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/05/clase-obreira-o-seu-papel-e-sa-misin.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-12340471755854143372008-05-18T13:06:00.000-07:002008-05-19T14:10:53.159-07:00A LOITA POLAS LIBERDADES É A LOITA CONTRA O CAPITALISMO<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv2yqeXKRzPwOm93-N24uyAt_QXANK-rVnFQnrp5coWYgD9oskQ7HXZF2BmstyGYrUtidQ28aMgrto3l4hRBDhLYwbr39TO6ZjuDXQCi95zIrX_UFMVVKC_ai5PxqH-x1nhbO7zlUM1CI/s1600-h/091.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv2yqeXKRzPwOm93-N24uyAt_QXANK-rVnFQnrp5coWYgD9oskQ7HXZF2BmstyGYrUtidQ28aMgrto3l4hRBDhLYwbr39TO6ZjuDXQCi95zIrX_UFMVVKC_ai5PxqH-x1nhbO7zlUM1CI/s200/091.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5202198743768264642" border="0" /></a><span style="font-weight: bold;">O MEDO VAI TER TUDO?</span><span style=""> </span> <p class="MsoNormal">Por: <span style="font-weight: bold;">Odete Santos</span><span style="">,</span><span class="text"> do Central do Partido Comunista Português</span> </p> <p class="MsoNormal">A luta pelas liberdades é indissociável da luta contra o capitalismo.</p> <p class="MsoNormal">Provam-no os 48 anos de fascismo que tivemos de sofrer. Provam-no acontecimentos bem recentes que fizeram regressar a repressão contra as Fronteiras impostas pela Constituição de Abril.</p> <p class="MsoNormal">Provam-no a ofensiva contra os direitos laborais, a qual vem sendo acompanhada pelo garrote da democracia política.</p> <p class="MsoNormal">Precariedade no trabalho, trabalho temporário sem direitos, salários em atraso, a caducidade de convenções colectivas com destruição de direitos conseguidos com a luta, licenças para despedir, a desregulamentação das relações laborais, todo um programa capitalista para fazer regredir o Direito de Trabalho, tem de forçosamente ser acompanhado pela asfixia das liberdades.</p> <p class="MsoNormal">Que o capitalismo não sabe, nem pode, sobreviver com os direitos humanos. Que ele é a face hedionda da exploração, do aniquilamento daquilo que nos tornou e torna humanos: o trabalho.</p> <p class="MsoNormal">Há salários em atraso? E logo um sindicalista é condenado por manifestação ilegal, quando apenas reclamou o cumprimento das leis.</p> <p class="MsoNormal">Há diversificadas formas de luta contra as arbitrariedades do grande capital, como reuniões sindicais, e logo o braço armado do aparelho repressivo é chamado para pôr na ordem os recalcitrantes.</p> <p class="MsoNormal">À porta das empresas ficam as liberdades conquistadas em Abril, no dia 25. Mas também cá fora, neste país que querem transformar num universo concentracionário, ficam as liberdades esfarrapadas pelo poder absoluto dos serventuários do capitalismo.</p> <p class="MsoNormal">Séculos de história ensinaram-lhes o poder do medo.</p> <p class="MsoNormal">Porque o medo, parafraseando Alexandre O’Neil:</p> <p class="MsoNormal">Vai ter tudo</p> <p class="MsoNormal">Vai ter enredos quase inocentes</p> <p class="MsoNormal">ouvidos não só nas paredes</p> <p class="MsoNormal">mas também no chão</p> <p class="MsoNormal">no tecto<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdKkPbq3R1M_sCyfoHwMp_fiFILx5528mgOosm5uQpmzM3TS1kad82HWE7tCwa3QnFNJoH-FIjBKgV9hnD2jRbma2ATaj7daswmX5A3xvlQMTN1UPPQ0F0yQavTg4qN_RpvgsjEoPt7vg/s1600-h/092.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdKkPbq3R1M_sCyfoHwMp_fiFILx5528mgOosm5uQpmzM3TS1kad82HWE7tCwa3QnFNJoH-FIjBKgV9hnD2jRbma2ATaj7daswmX5A3xvlQMTN1UPPQ0F0yQavTg4qN_RpvgsjEoPt7vg/s200/092.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5202199177559961554" border="0" /></a></p> <p class="MsoNormal">no murmúrio dos esgotos</p> <p class="MsoNormal">e talvez até (cautela!)</p> <p class="MsoNormal">ouvidos nos teus ouvidos.</p> <p class="MsoNormal">O medo vai ter tudo</p> <p class="MsoNormal">heróis (o medo vai ter heróis!)</p> <p class="MsoNormal">a tua voz talvez</p> <p class="MsoNormal">talvez a minha</p> <p class="MsoNormal">com certeza a deles.</p> <p class="MsoNormal">Vai ter suspeitas como toda a gente...</p> <p class="MsoNormal">(Penso no que o medo vai ter</p> <p class="MsoNormal">e tenho medo</p> <p class="MsoNormal">que é justamente</p> <p class="MsoNormal">o que o medo quer.)</p> <p class="MsoNormal">Mas séculos de história também nos ensinaram que a verdade é mais forte que as algemas (como cantava o saudoso Adriano), e que, por isso mesmo, estamos de pé para exercer as liberdades.</p> <p class="MsoNormal">E esta é a melhor forma de esconjurar o medo! Lutando pelos direitos que ainda mantemos na Constituição de Abril.</p> <p class="MsoNormal">Por onde passa o meu carro a erva já não cresce</p> <p class="MsoNormal">Muitos anos antes do momento em que começou a ser implementada a chamada Agenda Social da ONU, já a nossa Constituição, numa antevisão notável de um novo programa mundial, estabelecia – veja-se o artigo 2.º e o artigo 9.º – a interligação, a indivisibilidade, a interdependência entre o desenvolvimento e os direitos humanos, e nestes, a interligação e a indivisibilidade entre direitos económicos, sociais e culturais e as liberdades políticas. Assim, o nosso texto fundamental estabelece o direito do povo ao desenvolvimento e consagra a democracia política, económica, social, cultural e ambiental.</p> <p class="MsoNormal">Fá-lo por forma a considerar indissociável o direito ao desenvolvimento de todos os outros direitos.</p> <p class="MsoNormal">Não mais se poderá falar de direitos económicos, sociais e culturais por contraposição aos direitos políticos, sendo portanto indissociável a democracia política</p> <p class="MsoNormal">Na verdade podemos ler nesta declaração: Democracia, desenvolvimento e respeito pelos direitos humanos e liberdades fundamentais são interdependentes e reforçam-se mutuamente.</p> <p class="MsoNormal">E proclama-se ainda na plataforma de acção de Viena (*) : Todos os direitos humanos são universais, indivisíveis e interdependentes.</p> <p class="MsoNormal">A realização do desenvolvimento traz no seu bojo o aperfeiçoamento de direitos de participação política, sempre tão importantes na construção de um quadro de direitos económicos e sociais.</p> <p class="MsoNormal">Pelo contrário, sempre que o desenvolvimento entra em crise, sempre que o povo convive com elevados índices de pobreza, de desemprego, os direitos de participação política empobrecem, são alvo de ataques por parte dos poderes públicos .Porque os poderes públicos entendem necessário sufocar a liberdade de crítica em relação a políticas que provocam a pobreza e o desemprego.</p> <p class="MsoNormal">Os poderes públicos tremem sempre que a liberdade de expressão zurze com eficácia as suas políticas antisociais. Os poderes públicos preferem a frase de Atila: Por onde passa o meu carro a erva já não cresce.</p> <p class="MsoNormal">Em todas as esquinas da cidade</p> <p class="MsoNormal">Um cartaz denuncia o nosso amor</p> <p class="MsoNormal">Não podemos, pois admirar-nos de que, numa situação como a que se vive hoje em Portugal, de profunda degradação dos direitos económicos e sociais, encontremos vivendo a par e passo com essa degradação, a profunda degradação da democracia política. Os exemplos são inúmeros.</p> <p class="MsoNormal">Mas é bem a expressão dessa degradação a tristemente célebre intervenção de uma ex-secretária de Estado da saúde (do defunto Ministro Correia de Campos), que não teve pejo em recriar tempos do fascismo quando afirmou publicamente: «Só nos locais apropriados… só nos locais apropriados… não tenhamos vergonha de dizer isto… nas nossas casas, na esquina do Café e com os nossos amigos, podemos dizer aquilo que queremos».</p> <p class="MsoNormal">Por que será que tão triste intervenção faz lembrar A invenção do amor de Daniel Filipe:</p> <p class="MsoNormal">Em todas as esquinas da cidade</p> <p class="MsoNormal">Um cartaz denuncia o nosso amor</p> <p class="MsoNormal">Amor à liberdade de expressão, que conhece formas de intromissão insuportáveis dos poderes públicos</p> <p class="MsoNormal">Neste caso, para além dos entorses no Estatuto dos Jornalistas, conhecem os jovens, sobretudo, as consequências da lei da rolha.</p> <p class="MsoNormal">Envia-se a PSP e a GNR para desmobilizar manifestações de estudantes, como aconteceu em Vila Nova de Gaia e em Valongo; envia-se a PSP à sede de um Sindicato para vigiar o protesto que se sabe poder eclodir contra a política do 1.º Ministro. Envia-se a PSP para identificar pessoas que se encontram numa vigília de protesto perante a Assembleia da República.</p> <p class="MsoNormal">Quer-se criar o convencimento (errado) de que uma manifestação tem de ser autorizada. Uma manifestação daquelas que o Senhor 1.º Ministro considera más, marginais, por ser uma manifestação de protesto.</p> <p class="MsoNormal">Recorre-se mesmo aos Tribunais – o senhor 1.º Ministro recorre aos tribunais – para, através do medo, fazer diminuir o volume dos protestos.</p> <p class="MsoNormal">Recorre- se à PSP para impedir a pintura de murais. Apreendendo tintas, identificando os jovens que se dedicam a essa tarefa. Assim se impedindo a criatividade da juventude através de uma forma de arte utilizada mesmo por pintores célebres como Portinari.</p> <p class="MsoNormal">Envia-se a PSP para identificar pessoas, de preferência dirigentes sindicais, como aconteceu em Guimarães, processando judicialmente<span style=""> </span>pessoas que se juntaram para protestar contra as políticas anti-sociais do 1.º Ministro.</p> <p class="MsoNormal">Mas envia-se também a PSP ou a GNR, como aconteceu com a Valorsul, para interferir com o direito de greve, que já não chegam sequer os entorses sofridos por esse direito no Código do Trabalho.</p> <p class="MsoNormal">Ou envia-se a PSP ou a GNR para impedir a realização de plenários sindicais, ou para tentar impedir a divulgação de documentos sindicais, sempre com a ameaça da tentativa de identificação dos famigerados e perigosos agitadores.</p> <p class="MsoNormal">E porque, para este Governo, o inimigo n.º 1 da segurança interna se situa na área das pessoas que contra leis injustas se manifestam – ele é o dirigente sindical, o jovem que protesta contra as condições do ensino, ele é o trabalhador grevista –, eis que surge também a peregrina ideia de poder efectuar escutas telefónicas sem processo nem mandato judicial! O país inteiro é suspeito de agir contra a lei. Logo, é preciso que os ouvidos do imperador oiçam o que o povo diz.</p> <p class="MsoNormal">Com tanta desconfiança no povo, apetece dizer com Bertold Brecht: não seria melhor para o Governo dissolver o povo e eleger outro?</p> <p class="MsoNormal">Por fim, e como todo este edifício de ataques às liberdades estará incompleto sem que se mexa no poder judicial, preparam-se medidas subversivas (subversivas no mau sentido) para alterar o estatuto dos magistrados, matando Montesquieu e a sua teoria de separação de poderes. Para colocar o poder judicial à mercê do poder político. É isso que quer dizer a inconstitucional medida de funcionalizar os magistrados, sujeitando-os quanto aos vínculos e carreiras ao sistema da função pública.</p> <p class="MsoNormal">A independência do poder judicial, a autonomia do Ministério Público, ambos garantes dos nossos direitos, liberdades e garantias, começam a ficar para a história, em papel pergaminho amarelado e enrugado tantas vezes quantas as rugas do nosso descontentamento.</p> <p class="MsoNormal">Valha a verdade que se diga que neste caminho sinuoso de ataques às liberdades, o Governo português, o senhor 1.º Ministro José Sócrates não está sozinho. Mas está mal acompanhado. Por outros governos da União Europeia, que fazem do chamado 3.º pilar – o pilar da cidadania e das liberdades – uma trave carunchosa, a ruir de podre com o ruir das liberdades.</p> <p class="MsoNormal">De facto, com a decadência do outrora chamado modelo social europeu, com a flexigurança, com a perda dos direitos sociais e económicos, reforçam-se pela União Europeia políticas musculadas de segurança interna.</p> <p class="MsoNormal">Ele é Sarkozy e a lei de segurança interna com todos os seus controles de identificação e novos bancos de dados informáticos. Ele é a Alemanha da senhora Merkel e a nova lei que permite a intromissão abusiva nas telecomunicações, para a qual nem os sites que se consultam na Internet estão a coberto do sigilo.</p> <p class="MsoNormal">Valha também a verdade que se diga que tais medidas têm conhecido violento repúdio por parte dos cidadãos. Mas são bem a medida das armas a que recorre o poder político dito neoliberal, para calar o nosso descontentamento.</p> <p class="MsoNormal">Para o neoliberalismo, tão proclamado defensor do indivíduo contra o Estado, não há afinal quaisquer direitos individuais sempre que estiver em causa os Direitos do Deus mercado.</p> <p class="MsoNormal">Sendo contra o desenvolvimento dos povos, ele é contra os direitos económicos e sociais, contra as liberdades políticas fundamentais. Nas quais se inclui o direito de resistência contra ordens e leis injustas.</p> <p class="MsoNormal">E foi esse direito de resistência que nos fez lutar contra a lei dos Partidos Políticos, que obriga a que estes provem que têm mais do que 5000 militantes.</p> <p class="MsoNormal">E porque, quando se luta sempre há a esperança de vencer, aí temos a decisão do Tribunal Constitucional a suspender a aplicação da lei nessa parte.</p> <p class="MsoNormal">E porque resistir contra o empobrecimento da vida política é defender a democracia que herdámos de Abril, a nossa luta é também contra qualquer desvirtuamento do sufrágio universal e directo que querem introduzir na nova lei eleitoral autárquica.</p> <p class="MsoNormal">A nomeação de vereadores feita pelo Presidente da Câmara, único a ser eleito por sufrágio universal e directo, faz-nos regressar a tempos do antigamente.</p> <p class="MsoNormal">Esta é mais uma forma de ataque à democracia política. Esta é mais uma forma de desrespeito pela vontade popular expressa nas urnas.</p> <p class="MsoNormal">Impõe-se que se diga ao poder político que com o medo procura calar protestos de um povo em luta pelo progresso, impõe-se que se cante com Adriano Correia de Oliveira,</p> <p class="MsoNormal">Venho dizer-vos que não tenho medo.</p> <p class="MsoNormal">A verdade é mais forte que as algemas</p> <p class="MsoNormal">Os imprescindíveis</p> <p class="MsoNormal">Nesta luta de vida ou de morte contra o capitalismo situamo-nos (seguindo ainda Brecht) entre aqueles que são os imprescindíveis. Os que lutam toda a vida.</p> <p class="MsoNormal">Não nos situamos entre os bons. Os que lutam 1 dia.</p> <p class="MsoNormal">Não nos situamos entre os melhores. Os que lutam 1 ano.</p> <p class="MsoNormal">Não estamos entre os muito bons. Os que lutam muitos anos.</p> <p class="MsoNormal">Nós lutamos toda a vida. Somos imprescindíveis.</p> <p class="MsoNormal">Imprescindíveis nesta luta constante da humanidade pelo progresso, pelo desenvolvimento, pelas liberdades.</p> <p class="MsoNormal">«Porque<span style=""> </span>– parafraseando o poeta comunista turco, Nazim Hikmet –<span style=""> </span></p> <p class="MsoNormal">É em frente que vamos, não é verdade? É em frente que vamos».</p> <p class="MsoNormal">(*) Documento da ONU sobre Direitos Humanos, de 1993.</p><p class="MsoNormal"><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/05/loita-polas-liberdades-e-loita-contra-o.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a><br /></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-60550224427165486782008-03-13T10:02:00.000-07:002008-03-15T12:43:48.399-07:00NO 125 ANIVERSARIO DA MORTE DE CARLOS MARX<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicKthPKBkNyl3DDj2cPsjyKgseInQoGK5DD8XXMOfzF8SNqat2ftsXY2K71aUC3nj-FmHblbtie5fbgIzhQaVDDCTpe_baIHRbGZdYm4-RljTUIXzYArXfS0mKU5XUyo6PyG0NqE5ZBHI/s1600-h/marx1.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178016118105635282" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicKthPKBkNyl3DDj2cPsjyKgseInQoGK5DD8XXMOfzF8SNqat2ftsXY2K71aUC3nj-FmHblbtie5fbgIzhQaVDDCTpe_baIHRbGZdYm4-RljTUIXzYArXfS0mKU5XUyo6PyG0NqE5ZBHI/s200/marx1.jpg" border="0" /></a><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span class="texte" style="font-weight: bold;">Carlos Marx </span><span class="texte"><span style="font-weight: bold;">vivirá a través dos séculos</span> </span><br /><br /><span class="texte">"O 14 de marzo de 1883, ás 2 e 45 da tarde, deixou de pensar o máis grande pensador dos nosos días. Apenas o deixamos dous minutos só, e cando voltamos, atopámolo durmido suavemente nunha cadeira, mais para sempre. </span><br /></span><span style="font-size:100%;"><br /></span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><span class="texte">"É de todo punto imposibel calcular o que o proletariado militante de Europa e América e a ciencia histórica perderon con este home. Moi axiña se deixará sentir o baleiro que abriu a morte desta figura xigantesca.</span></span><span style=";font-family:georgia;font-size:100%;" ><br /><br />O <span class="texte">Marx que, segundo os voceiros da burguesia, era o home máis odiado e calumniado do seu tempo” morreu venerado, querido, chorado por millóns de obreiros da causa revolucionaria, como el, diseminado por toda Europa e América, desde as minas de Liberia até California. E podo atreverme a dicir que se puido ter moitos adversarios, apenas tivo un só inimigo persoal. O seu nome vivirá a través dos séculos, e con el toda a súa obra."</span><br /><br /><span class="texte"><span style="font-style: italic;font-size:85%;" ><span style="font-weight: bold;">(Palabras de Federico Engels no dia da morte de Carlos Marx)<br /></span><span style="font-size:78%;"><br /></span></span><span style="font-size:78%;">.................................................................................................................</span><br /></span></span><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">A súa obra segue viva.<br /></span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">Coñecer mellor a este grande pensador revolucionario</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Karl Marx (Tréveris, Prusia, 5 de maio de 1818 – </span><span style="font-size:100%;">Londres, 14 de marzo de 1883) foi un filósofo</span><span style="font-size:100%;">, historiador, sociólogo, economista, escritor e pensador socialista alemán. Pai teórico do socialismo científico e do comunismo, xunto a Friedrich Engels, é considerado unha figura histórica clave para entender a sociedade e a política.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">Biografía</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Karl Marx foi o terceiro de sete fillos dunha familia de clase media. O seu</span><span style="font-size:100%;"> pai, Herschel Mordechai (logo Heinrich) Marx, exercía a avogacía en Tréveris, a súa cidade natal. Era ademais conselleiro de xustiza, con todo recibiu fortes presións políticas, por parte das autoridades prusianas que lle prohibiron continuar coas súas prácticas legais de acordo á súa relixión e obrigáronlle a abrazar o Protestantismo para poder manter o cargo na administración de Renania. A súa nai foi Henrietta Pressburg, nacida en Holanda, os seus irmáns foron Sophie, Hermann, Henriette, Louise, Emilie e Caroline.<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhppwnHSekmozCW_Op1lwz_MitA8tjwZdhmhM8IzC1Mw2YA3-b0_iGlHSzufO8XA7T9bB5mHQ8vJZE_t82rOiTq0b-S_VkxjpvL1YkeE7joZuecC9dJK6ntlUvjPjem7ekC19_CUk8ehHs/s1600-h/marx-xoven.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178021860476910066" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhppwnHSekmozCW_Op1lwz_MitA8tjwZdhmhM8IzC1Mw2YA3-b0_iGlHSzufO8XA7T9bB5mHQ8vJZE_t82rOiTq0b-S_VkxjpvL1YkeE7joZuecC9dJK6ntlUvjPjem7ekC19_CUk8ehHs/s200/marx-xoven.jpg" border="0" /></a></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Realizou os seus estudos de Dereito na Universidade de Bonn mais</span><span style="font-size:100%;"> deixounos para estudar</span><span style="font-size:100%;"> filosofía en Berlín. Doctorouse en 1841 en Jena cunha tese titulada Difer</span><span style="font-size:100%;">enza ent</span><span style="font-size:100%;">re a filosofía da natureza de Demócrito e a de Epicuro. Implicouse axiña na elaboración de traballos ao redor da realidade social,</span><span style="font-size:100%;"> colaborando en 1842 xunto con Bruno Bauer na edición da Gaceta Renana (Rheinische Zeitung), publicación da que pronto chegou a ser redactor xefe. Durante este período tamén frecuentou o faladoiro filosófico dos Libres (Die Freien). A publicación finalmente sería intervida pola censura, e posteriormente, Marx tivo que se ir ao exilio.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">O período de París</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Xunto a Roxe funda en París a revista Anais franco-alemáns (Deutsch-französische Jahrbücher), da que foi director, aínda que durante pouco tempo xa que o goberno francés pechouna por presións do goberno prusiano. En 1844, en París, Marx coñece e fai amizade con Friedrich Engels, que se converterá no seu principal colaborador e ademais ofreceralle en múltiples ocasións apoio económico debido á penuria económica á que se ve sometida a súa familia dada a</span><span style="font-size:100%;"> eventualidade dos seus ingresos. Tamén coñecerá en Francia a outros importantes pensadores socialistas da época tales como Pierre-Joseph Proudhon, Louis</span><span style="font-size:100%;"> Blanc </span><span style="font-size:100%;">e Mijaíl Bakunin e ao poeta alemán Heinrich Heine. Escribiu as súas reflexións teóricas desa época nunha serie de cadernos de traballo que póstumamente foron publicados como os Manuscritos económicos e filosóficos. Por outra banda, o peso político dos seus artigos xornalísticos fíxolle gañar fama de revolucionario, o que provocou a súa expulsión de Francia.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">O período de Bruxelas e do Manifesto</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Estabelecido en Bruxelas, funda a Liga dos Comunistas, tras do cal declárase apátrida, ateo e revolucionario. Apois o período revolucionario de 1848 e a publicación do Manifesto do Partido Comunista, en coautoría con Engels, vaise a Colonia, onde organiza un novo diario, "Nova Gaceta Renana" (Neue Rheinische Zeitung). A súa nova publicación acada un éxito inmediato, no contexto dunha época de forte sentimento social e compromiso revolucionario. En consecuencia, é prohibido polo goberno renano.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">O período de Londres e O Capital</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">É agora cando Marx se dedica á escritura dunha das súas obras fundamentais, O Capital, que elabora nas salas de lectura do Museo Británico. O primeiro volume do Capital non verá a luz ata 1867, tras dezaoito anos de traballo.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Ademais, Marx participou na fundación e organización da Primeira Internacional (28 de setembro de 1864), coñecida como a Asociación Internacional de Traballadores (AIT), participando activamente nas discusións. A el encárgaselle a redacción do Chamamento inaugural da Internacional e participa na elaboración do seu estatuto e outros documentos. Estableceráse a partir dos debates un enfrontamento entre Marx e Bakunin, que rematará coa expulsión deste último no Congreso da Haia de 1872 e a saída da Internacional das seccións bakunistas. Estes últimos, reunidos no Congreso de Saint-Imier (Suíza), non recoñecerían os acordos da Haia e refundarían a Internacional.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Apois da derrota da Comuna de París de 1871, que significou un duro golpe para a Internacional, Marx retirouse da loita política e adicouse á escritura do seu pensamento. O 14 de marzo de 1883 faleceu en Londres.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">Pensamento</span><span style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA6NaNDh6r2AMHZzR-dwkFxb8NXdzSslRmE1sXpFs_nRvUse0UP4Ek8UAsNaaB1ZcEf3fjnLEseLGGASB90CZGgmkQbsloa6ikGqFyH9HT4x9FaJORhIZKyhZUpkLf4ZsUiwfIfXd9azk/s1600-h/marx320.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178021117447567842" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; width: 184px; cursor: pointer; height: 138px;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiA6NaNDh6r2AMHZzR-dwkFxb8NXdzSslRmE1sXpFs_nRvUse0UP4Ek8UAsNaaB1ZcEf3fjnLEseLGGASB90CZGgmkQbsloa6ikGqFyH9HT4x9FaJORhIZKyhZUpkLf4ZsUiwfIfXd9azk/s200/marx320.jpg" border="0" /></a></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Marx tivo unha vida persoal dedicada de forma exhaustiva ao estudo das diferentes d</span><span style="font-size:100%;">isciplinas</span><span style="font-size:100%;"> do pensamento e en especial da</span><span style="font-size:100%;"> filosofía e historia o que implicou que nunca tivese estabilidade económica; con todo, contou sempre co apoio fiel e incondicional do seu amig</span><span style="font-size:100%;">o Engels.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Testemuña e vítima da primeira grande crise do capitalismo (década de 1830 do século XIX) e das revolucións de 1848, Marx propúxose desenvolver unha teoría económica capaz de achegar explicacións á crise, mais á vez de interpelar ao proletariado a participar nela activamente para producir unha mudanza revolucionaria.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A vasta obra de Marx foi lida de distintas formas. Nela inclúense obras de teoría e crítica económica, polémicas filosóficas, manifestos de organizacións políticas, cadernos de traballo e artigos xornalísticos sobre a actualidade do século XIX. Moitas das súas obras escribiunas xunto con Engels. Os principais temas sobre os que traballou Marx foron a crítica filosófica, a crítica</span><span style="font-size:100%;"> política e a crítica da economía política.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Algúns autores pretenderon integrar a obra de Marx e Engels nun sistema filosófico, o marxismo, articulado ao redor dun método filosófico chamado materialismo dialéctico. Os principios da análise marxista da realidade tamén foron sistematizados no chamado materialismo histórico e a economía marxista. Do materialismo histórico, que sitúa a loita de clases no centro da análise, servíronse numerosos científicos sociais do século XX: historiadores, sociólogos, antropólogos, teóricos da arte, etc. Tamén foi moi influinte a súa teoría da alienación.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Outros autores, entre os que destaca Louis Althusser, argumentan que os escritos de Marx non forman un todo coherente, senón que o propio autor, ao desenvolver as súas reflexións críticas sobre a economía política durante a década de 1850, desembarazouse da súa propia conciencia filosófica anterior e comezou a traballar cientificamente. Desde esta perspectiva non existiría unha ciencia marxista, senón un científico, Karl Marx, que foi un pioneiro na comprensión dos mecanismos fundamentais que rexen o funcionamento da sociedade moderna, en especial coa súa reelaboración da teoría do valor, e cuxa obra cimeira foi O Capital.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">As obras de Marx inspiraron a numerosas organizacións políticas comprometidas en superar o</span><span style="font-size:100%;"> capitalismo. Por unha banda, habería que sinalar a interpretación que realizaron leninistas, partidarios de que unha vangarda do proletariado se faga co poder, para así avanzar cara ao</span><span style="font-size:100%;"> socialismo.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pola outra, a de outros teóricos que tamén se reclaman “marxistas”, como os do “comunismo consellista” que son partidarios da toma do poder por parte da clase obreira autoorganizada e non por parte dun partido.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><span style="font-weight: bold;">Ideas filosóficas</span><br /></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Durante a súa mocidade, e tras a súa formación en filosofía, Marx recibiu a influencia do filósofo alemán predominante en Alemaña naquel tempo, Hegel. Deste autor tomou o método do pensamento dialéctico, ao que, segundo as súas propias palabras, poría sobre os seus pés; significando o paso do idealismo dialéctico do espírito como totalidade ao materialismo histórico.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Unha interpretación sobre o desenvolvemento da obra de Marx, ven do francés Louis Althusser, considera que os escritos de Marx divídense en dúas vertentes.</span><span style="font-size:100%;"> Esta interpretación é relevante na exegética marxista, mais á vez é moi polémica e poucos autores mantéñena ao día de hoxe. Althusser atopa dúas etapas:</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">1 - Marx novo (ata 1845) período en que estuda a alienación (ou alleamento) e a ideoloxía, desde unha perspectiva próxima ao humanismo influída en gran parte pola filosofía de Ludwig Feuerbach.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Marx pergúntase e responde nos seus Manuscritos de 1844: "¿En que consiste, entón, o alleamento do traballo? Primeiramente en que o traballo é externo ao traballador, é dicir, non pertence ao seu ser; en que no seu traballo, o traballador non se afirma, senón que se nega; non sente feliz, senón desgraciado; non desenvolve unha libre enerxía física e espiritual, senón que mortifica o seu corpo e arruína o seu espírito. Por iso o traballador só sente en si fora do traballo, e no traballo fóra de si. Está no seu cando non traballa e cando traballa non está no seu. O seu traballo non é, así, voluntario, senón forzado, traballo forzado. Por iso non é a satisfacción dunha</span><span style="font-size:100%;"> necesidade, senón soamente un medio para satisfacer as necesidades fora do traballo. O seu carácter estrano evidencíase claramente no feito de que axiña fuxa do traballo como da peste. O traballo externo, o traballo en que o home se enaxena, é un traballo de autosacrificio, de ascetismo. En último termo, para o traballador amósase a exterioridad do traballo en que este non é seu, senón doutro, que non lle pertence; en que cando está nel non se pertence a se mesmo, senón a outro. (...) Pertence a outro, é a perda de si</span><span style="font-size:100%;"> mesmo."</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Paralelamente a estas ideas describe ao home con diversas<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0cTqPd0iXWgwQt9OyKEV-LGPiaxR5sthcQS7jMoGB3axj8DUbGFNB6QYZm1sDI4N0p2MnvjtPthtVUgnl4N2WNQ29BS_gLyOFR8OP4fVUhXUCwX2mbzEt24XWqInURsyHTNdSCNx5d4k/s1600-h/komintern.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178024390212647442" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0cTqPd0iXWgwQt9OyKEV-LGPiaxR5sthcQS7jMoGB3axj8DUbGFNB6QYZm1sDI4N0p2MnvjtPthtVUgnl4N2WNQ29BS_gLyOFR8OP4fVUhXUCwX2mbzEt24XWqInURsyHTNdSCNx5d4k/s200/komintern.jpg" border="0" /></a></span><span style="font-size:100%;"> concepcións: considérao un ser real de carne e óso; é unicamente o resultado da historia económica, un predicado da produción da mesma.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pensa que o home se realiza modificando a natureza para satisfacer as súas necesidades nun proceso dialéctico en que a transformación de axente e paciente é transformación mutua. A autogeneración do home é un proceso real, histórico – dialéctico, entendéndose a dialéctica como proceso e movemento a través da superación sintética das contradicións.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Cando Marx fala de 'realidade' fai referencia ao contexto histórico social e ao mundo do home. Asegura que o home é produto das súas relacións sociais.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Para Marx, o que o home é non pode determinarse a partir do espírito nin da idea senón a partir do home mesmo, do que este é concretamente, o home real, corpóreo, en pé sobre a terra firme. O home non é un ser abstracto, fóra do mundo senón que o home está no mundo, isto é o Estado e a sociedade.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A liberdade, a capacidade de actuar elixindo, está limitada ás determinacions históricas, mais é, ao mesmo tempo, o motor daquelas cando as relacións sociais e técnicas entran en crise.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Deus, a Filosofía e o Estado constitúen alienacions no pensamento, alienacions dependentes da alienación económica, considerada para Marx único alleamento real.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">En liñas xerais, Marx defende a idea de que a alieñación empobrece ao home sociohistórico negándolle a posibilidade de modificar aspectos dos ámbitos nos que se ve involucrado, provocándolle unha consciencia falsa da súa realidade. Con todo, este é un feito que pode suprimirse.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Politicamente, o pensador alemán avoga por unha sociedade comunista. Entre o home alienado (aquel que non coincide consigo mesmo) e o home comunista (aquel que finalmente é igual a home) colócase o proceso transformador. Só na sociedade comunista desaparecería toda alienación.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">2 - Marx maduro (1845-1875): Segundo Althusser, 1845, o ano da ideoloxía alemá e as Teses sobre Feuerbach, marca a ruptura epistemológica (concepto tomado de Gaston Bachelard). A partir da cal Marx rompe coa súa etapa anterior, ideolóxica e filosófica, e inaugura un período científico no cal desenvolve estudos económicos e históricos usando o método do materialismo</span><span style="font-size:100%;"> histórico. Como diría Althusser, Marx inaugura o continente historia.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Este é, eminentemente, o período da súa magna obra: O capital. Crítica da economía política. Non hai que esquecer, doutra banda, os textos dos que esta obra xorde: a Contribución á crítica da economía política (que dará material para o primeiro capítulo do capital) ou os Grundrisse, cuxo tardío descubrimento deu moito que falar sobre as continuidades de Marx coa súa primeira etapa, e proporcionou de argumentos aos críticos da ruptura epistemológica. </span><span style="font-size:100%;">Durante a súa etapa de madurez, a obra de Marx vóltase máis sistemática e xorden os seus conceptos económicos máis destacados: a teoría do valor, a explotación como apropiación de plusvalía, ou a teoría explicativa sobre as crises capitalistas.</span></p><p class="MsoNormal" style="font-weight: bold;"><span style="font-size:100%;">Obras de Karl Marx<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6tdR_p2nIE3cLQisB3ac-MPpeIIUVPS3nI-7BnVyzm_l1tSdrCZbE8mbzIQ0k8C6jlVDpZXhT5v9NZ7R5DSIz-CIqzCYYqQ8Rv-aM6PVpv90gNg-dbAWr9ysRoB5v4OPT4p164LRDnDU/s1600-h/Karlmarx.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178024978623167010" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; width: 151px; cursor: pointer; height: 170px;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6tdR_p2nIE3cLQisB3ac-MPpeIIUVPS3nI-7BnVyzm_l1tSdrCZbE8mbzIQ0k8C6jlVDpZXhT5v9NZ7R5DSIz-CIqzCYYqQ8Rv-aM6PVpv90gNg-dbAWr9ysRoB5v4OPT4p164LRDnDU/s200/Karlmarx.JPG" border="0" /></a></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Diferenza entre a filosofía da natureza de Demócrito e a de Epicuro</span><span style="font-size:100%;"> (1841)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A cuestión xudía (1843)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A crítica da filosofía do dereito de Hegel (1844)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Manuscritos económicos e filosóficos (1844, publicado póstumamente en 1932)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Tese sobre Feuerbach (1845, publicado póstumamente)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Traballo asalariado e capital (1845)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A sacra familia (en colaboración con Engels, 1845)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A ideoloxía alemá (en colaboración con Engels, 1845, publicado póstumamente)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A miseria da filosofía (1847) (critica de Filosofía da miseria de Proudhon)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Manifesto Comunista (en colaboración con Engels, 1848)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Circular do Comité Central á Liga Comunista (en colaboración con Engels, 1850)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* As loitas de clases en Francia de 1848 a 1850 (Escrito entre xaneiro ao 1 de novembro de</span><span style="font-size:100%;"> 1850)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* O dezaoito brumario de Luís Bonaparte (1851–1852)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* [Simón] Bolívar e Ponche ((1858))</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Contribución á crítica da economía política (1859)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A tecnoloxía do capital: Subsunción formal e subsunción real do proceso de traballo ao proceso de valorización. (Extractos do manuscrito de 1861-1863) Karl Marx</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* O capital (Dás Kapital) (1864–1877. Só o libro primeiro foi acabado por Marx)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Estatutos Xerais da Asociación Internacional dos Traballadores (1864)<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjztmEShYTwOIZC5auaJa-rLIRmVbVYcsaH5NIq9pT9ekAD4i5amT3kNXHWiX97yYFXnFta89ns0_cF9I-Q3j9ijCsx0M2YYNEhfnzTs0TLVWiNiw1fvPjItbvqEnEUudh780tfJzzc_rI/s1600-h/bralds_marx-s+%282%29.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5178022869794224642" style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; width: 139px; cursor: pointer; height: 176px;" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjztmEShYTwOIZC5auaJa-rLIRmVbVYcsaH5NIq9pT9ekAD4i5amT3kNXHWiX97yYFXnFta89ns0_cF9I-Q3j9ijCsx0M2YYNEhfnzTs0TLVWiNiw1fvPjItbvqEnEUudh780tfJzzc_rI/s200/bralds_marx-s+%282%29.jpg" border="0" /></a></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Salario, prezo e ganancia (1865)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* A guerra civil en Francia (1870–1871)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Das resolucións da Conferencia de Delegados da Asociación Internacional dos Traballadores (Londres, 23 de setembro de 1871) (en colaboración con Engels, 1871)</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"></span><span style="font-size:100%;">* Crítica ao Programa de Gotha (1875, publicado póstumamente) </span></p><p class="MsoNormal" style="font-style: italic;"><span style="font-size:100%;">Fontes: Wikipedia/Insurgente/Granma/La Jiribilla</span></p><span style="font-size:100%;"><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/03/no-125-aniversario-da-morte-de-carlos.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a><br /><br /></span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-47339337658331223192008-03-07T22:48:00.000-08:002008-07-03T05:13:22.768-07:00DECLARACIÓN DO PCPG SOBRE AS ELECCIÓNS DO 9 DE MARZO<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKt8IcYC0wlfJt2MIRo4XJ4xFlf4h7qqRcgg66fYmvggUwDUdpt9g4lFppWELhUk-tpqTx8_1PN4WXTiImWG3wgcXUhzNzf3XNxwJHFq_k5m22iQEK_esMRGuAYK5HNNznuzpm9UzZxl0/s1600-h/URNA.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKt8IcYC0wlfJt2MIRo4XJ4xFlf4h7qqRcgg66fYmvggUwDUdpt9g4lFppWELhUk-tpqTx8_1PN4WXTiImWG3wgcXUhzNzf3XNxwJHFq_k5m22iQEK_esMRGuAYK5HNNznuzpm9UzZxl0/s200/URNA.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5175407459366129890" border="0" /></a><span style="font-size:100%;">As eleccións ás Cortes Españolas do próximo 9 de Marzo presentan unha falsa batalla entre as "alternativas" de dúas forzas que se van disputar a mayoría e a configuración do novo goberno.</span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><b><span style="color:red;"><br /></span></b> <p>Neste circo electoreiro hexemonizado polo PSOE e o PP, participa a totalidade das forzas da chamada esquerda "real" e os nacionalismos periféricos autonomistas; todos eles ben apoiados polos grandes grupos de comunicación que difunden gustosos a través da súa maquinaria un constante ir e vir de promesas, ocorrencias, "propostas" e xenialidades dos seus líderes, en controversia confusa de siglas e "valores democráticos", no que nestes dias son estrelas mediáticas unha chea de vividores dun sistema sostido na mentira e a conculcación de dereitos e liberdades do povo traballador. </p> <p>Un sistema alicerzado na desigualdade e a inxustiza, históricamente inherentes ao designio da reacción e a dereita política, que hoxe proxecta a súa corrupción a todas as esferas da vida social, mesmo á conducta dos que teorizan querelo cambiar.</p> <p>O escandaloso enriquecemento, autoritarismo, nepotismo, actuacións fraudulentas e "dobre moral" son tamén vergoñentamente practicadas por algunhas xentes da autocalificada esquerda e o "progresismo"que, mesmo, lle permite á dereita máis retrógrada utilizar un discurso recriminador de conductas que na realidade lle son propias.</p> <p>Tristemente, como estamos a ver, neste contexto de consenso a favor do sistema, as cúpulas das forzas políticas de extracción nacional ou popular, de inequívoca tradición loitadora e de esquerdas fan "pactos" e coalicións con quen faga falta e subordinan a defensa coherente dos intereses políticos, sociais ou económicos dos traballadores ao posibilismo e ao pragmatismo institucional, onde o consenso por xestionar, defender e manter o tinglado semella ser o que importa para mellor perpetuarse na élite ou reforzarse nas institucións.<script><!-- D(["mb","\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eConsensos e intereses que xustifican ou mesmo dan\nsoporte, a unha vaga represiva e fascistoide contra as nosas liberdades (as de\ntodas e todos) tan duramente conquistadas mais, tamén, contra dereitos\ndemocráticos, sociais e individuais, que expresa por si mesma os límites e\ninsuficiencias dun réxime de moi baixa calidade democrática. \u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eUnha vaga represiva cada vez máis ampla que se\norienta especialmente contra os dereitos políticos do povo basco e as súas\norganizacións políticas e populares mediante a aplicación dun verdadeiro réxime\nde excepción, coa ilegalización arbitraria de partidos, o encarceramento e\npersecución de persoas e o peche de xornais, tentando o exterminio dun\nmovemento patriótico moi importante da sociedade basca, á que sirve e\nrepresenta democráticamente, sen que (e aquí non hai excepción) os que\nfarisaicamente din rexeitar a conculcación das máis elementais liberdades civís\nretiren as súas candidaturas ou rexeiten esta vergoña.\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003e\u003cb\u003eÉ NECESARIA UNHA ESQUERDA CONSECUENTE AO\nSERVIZO DOS TRABALLADORES E DO POVO GALEGO\u003c/b\u003e\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003ePara os que seguimos a defender os intereses dos\ntraballadores e das capas máis humildes da sociedade faise difícil dar soporte\na partidos ou coalicións que lexitiman coa súa deplorábel acción\nparlamentaria ou de goberno as políticas neoliberais, antisociais, represivas e\nde dereitas tan perxudiciais para o noso povo.\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eHoxe é cada vez máis necesario o artellamento\ndunha esquerda de concepción ampla e transformadora, coherente e ligada coas\nnecesidades cotiás da nosa clase traballadora e firmemente comprometida coa aspiración\nde plena e real soberanía do povo galego para se autogobernar. Un\nproxecto que elabore as súas propostas como producto da acción e o debate deses\nmesmos sectores populares e que antepoña a defensa dos nosos irrenunciábeis\ndereitos e liberdades individuais ou nacionais a un consenso político que\nmantén inalterabel a hexemonía e dominación do grande capital e a oligarquía\nespañola sobre o noso povo. \u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eImponse un novo xeito de facer política afirmado\nna democracia directa e na unidade popular, desde os valores dunha esquerda\nconsecuente, nacional, anticapitalista, ilusionante e confrontada co sistema,\ncon capacidade para enfrontar un",1] ); //--></script></p> <p>Consensos e intereses que xustifican ou lle dan soporte, a unha vaga represiva e fascistoide contra as nosas liberdades (as de todas e todos) tan duramente conquistadas mais, tamén, contra dereitos democráticos, sociais e individuais, que expresa por si mesma os límites e insuficiencias dun réxime de moi baixa calidade democrática. </p> <p>Unha vaga represiva cada vez máis ampla que se orienta especialmente contra os dereitos políticos do povo basco e as súas organizacións políticas e populares mediante a aplicación dun verdadeiro réxime de excepción, coa ilegalización arbitraria de partidos, o encarceramento e persecución de persoas e o peche de xornais, tentando o exterminio do movemento de esquerda consecuente e patriótica moi importante da sociedade basca, á que sirve e representa democráticamente, sen que (e aquí non hai excepción) os que farisaicamente din rexeitar a conculcación das máis elementais liberdades civís retiren as súas candidaturas ou rexeiten esta vergoña.</p> <p><b>É NECESARIA UNHA ESQUERDA CONSECUENTE AO SERVIZO DOS TRABALLADORES E DO POVO GALEGO</b></p> <p>Para os que seguimos a defender os intereses dos traballadores e das capas máis humildes da sociedade faise difícil dar soporte a partidos ou coalicións que lexitiman coa súa deplorábel acción parlamentaria ou de goberno as políticas neoliberais, antisociais, represivas e de dereitas tan perxudiciais para o noso povo.</p> <p>Hoxe é cada vez máis necesario o artellamento dunha esquerda de concepción ampla e transformadora, coherente e ligada coas necesidades cotiás da nosa clase traballadora e firmemente comprometida coa aspiración de plena e real soberanía do povo galego para se autogobernar. Un proxecto que elabore as súas propostas como producto da acción e o debate deses mesmos sectores populares e que antepoña a defensa dos nosos irrenunciábeis dereitos e liberdades individuais ou nacionais a un consenso político que mantén inalterabel a hexemonía e dominación do grande capital e a oligarquía española sobre o noso povo. </p> <p>Imponse un novo xeito de facer política afirmado na democracia directa e na unidade popular, desde os valores dunha esquerda consecuente, nacional, anticapitalista, ilusionante e confrontada co sistema, con capacidade para enfrontar un<script><!-- D(["mb","\u003cspan style\u003d\"font-size:11pt\"\u003e aparello cada vez máis articulado, poderoso e feroz, asentado nunha\ninfausta monarquía, negadora da nosa libre autodeterminación como povo.\u003cb\u003e \u003c/b\u003e\u003c/span\u003e\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eMáis aos pesares dos repetidos esforzos, esta\nlabor non está sendo fácil. \u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eAgora mesmo non existe na Galiza unha\norganización, partido ou xérmolo de forza política suficientemente articulada\nque represente estas propostas e que as poida movilizar con forza, que\nrepresente coherentemente ás moitas persoas de esquerdas que o desexan e\ncoinciden con estas aspiracións e que poida, para empezar, vencer o pesimismo\nde tantas frustracións que ten habido durante tantos anos por erguer este referente,\nque hai que dicilio tamén, chocan de fronte cos receios que sementa unha\nesquerda institucional cada vez máis acomodada e domesticada.\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003e\u003cb\u003eMANIFESTEMOS O NOSO DESACORDO E COMENCEMOS\nDESDE AGORA A CONSTRUIR ESA FORZA NECESARIA.\u003c/b\u003e\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eÉ por iso que as moitas persoas e colectivos\npopulares e de esquerdas que coincidimos na loita social que se nutre da\nrebeldía do povo galego en tantas loitas temos que expresar de xeito moito máis\namplo e decidido este rexeitamento contra estas formas tan alleas a nós de\nfacer e entender a política, rexeitando de vez o caduco sistema que está na\norixe da nosa opresión como povo e construir paralelamente, coa nosa unidade e\nloita cotiá, o necesario espazo ou instrumento aberto para a intervención de\ntodas as mulleres e homes de firmes conviccións democráticas, patrióticas,\nrepublicanas e de esquerdas. \u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eSendo necesario un punto de referencia político\nde partida para todos/as os/as que queiran loitar por tal proxecto podemos,\nmesmo con ocasión destes comicios (por que non?) comenzar a proclamalo facendo\nvaler a nosa lexítima independencia fronte aos que, impúdicamente chaman ao\n\u0026quot;voto útil e de progreso\u0026quot; mentres gradualmente, se esquecen dos seus\ncompromisos noutrora contraídos na defensa da Nosa Terra e do noso povo\ntraballador.\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eNeste contexto, dirixímonos sen complexos a todos\nos/as que se sinten frustrados e golpeados por tanta instrumentalización,\nmercadeo e hipocresía política, aos que son críticos, disconformes, rebeldes ou\ninsubmisos. ",1] ); //--></script> aparello cada vez máis articulado, poderoso e feroz, asentado nunha infausta monarquía, negadora da nosa libre autodeterminación como povo.<b> </b></p> <p>Máis aos pesares dos repetidos esforzos, esta labor non está sendo fácil. </p> <p>Agora mesmo non existe na Galiza unha organización, partido ou xérmolo de forza política suficientemente articulada que represente estas propostas e que as poida movilizar con forza, que represente coherentemente ás moitas persoas de esquerdas que o desexan e coinciden con estas aspiracións e que poida, para empezar, vencer o pesimismo de tantas frustracións que ten habido durante tantos anos por erguer este referente, que hai que dicilio tamén, chocan de fronte cos receios que sementa unha esquerda institucional cada vez máis acomodada e domesticada.</p> <p><b>MANIFESTEMOS O NOSO DESACORDO E COMENCEMOS DESDE AGORA A CONSTRUIR ESA FORZA NECESARIA.</b></p> <p>É por iso que as moitas persoas e colectivos populares e de esquerdas que coincidimos na loita social que se nutre da rebeldía do povo galego en tantas loitas temos que expresar de xeito moito máis amplo e decidido este rexeitamento contra estas formas tan alleas a nós de facer e entender a política, rexeitando de vez o caduco sistema que está na orixe da nosa opresión como povo e construir paralelamente, coa nosa unidade e loita cotiá, o necesario espazo ou instrumento aberto para a intervención de todas as mulleres e homes de firmes conviccións democráticas, patrióticas, republicanas e de esquerdas. </p> <p>Sendo necesario un punto de referencia político de partida para todos/as os/as que queiran loitar por tal proxecto podemos, mesmo con ocasión destes comicios (por que non?) comenzar a proclamalo facendo valer a nosa lexítima independencia fronte aos que, impúdicamente chaman ao "voto útil e de progreso" mentres gradualmente, se esquecen dos seus compromisos noutrora contraídos na defensa da Nosa Terra e do noso povo traballador.</p> <p>Neste contexto, dirixímonos sen complexos a todos os/as que se sinten frustrados e golpeados por tanta instrumentalización, mercadeo e hipocresía política, aos que son críticos, disconformes, rebeldes ou insubmisos. <script><!-- D(["mb","\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eFronte a un réxime perverso que sostén un sistema\nelectoral fraudulento, que conculca dereitos e limita e marxina aos\ntraballadores e aos povos nas decisións sobre o seu propio futuro é posibel,\npara alén da confianza nos moi escasos candidatos da heterodoxia, máis unha\noutra forma de protesta consciente e activa que permita expresar de xeito\ncontundente a nosa rebeldía: o voto nulo, en branco, ou mesmo a abstención\nactiva. \u003cbr\u003e\n\u003cbr\u003e\nNesta hora non é a nosa intención facer ninguna crítica ou xulgamento moral\ndaqueles que aínda acreditan nos marcos desa esquerda institucional, daqueles\nque aínda aceitan certas \u0026quot;regras do xogo\u0026quot;. Con moitos deles\ntraballamos na defensa dos princípios que ainda compartimos. Mais nas\ncircunstancias actuais, este pode ser tamén o noso contributo a\u003cspan style\u003d\"color:red\"\u003e \u003c/span\u003evencer a frustración e mesmo a indiferencia de\nsectores conscientes e combativos do noso povo; o noso voto máis útil,\ndemocrático, desinteresado e responsabel para enfrontar dunha vez, tanto á\ndereita política como ás súas receitas.\u003cbr\u003e\n\u003cbr\u003e\nDesde o PCPG seguiremos traballando pola unidade e fortalecemento dos nosos\nmovementos sociais, plataformas e organismos unitarios nos que xa estamos, por\nriba de particulares encadramentos partidarios e máis alá de calendarios\nelectorais que nos son impostos. Pola Unidade Nacional-Popular entendida como\nunha fronte ampla, soberana, autodeterminista e de esquerdas, no social e no\npolítico, para avanzarmos organizados e confiados/as á conquista das\nverdadeiras e profundas trasformacións de xustiza e progreso que esixe a nosa\ndignidade como Nación e como Povo.\u003c/p\u003e\n\n\u003cp\u003eGaliza, 7 de Marzo de 2008.\u003c/p\u003e\n\n\u003cbr\u003e\n\u003cbr clear\u003d\"all\"\u003e\n\u003c/span\u003e\u003c/div\u003e",0] ); //--></script></p> <p>Fronte a un réxime perverso que sostén un sistema electoral fraudulento, que conculca dereitos e limita e marxina aos traballadores e aos povos nas decisións sobre o seu propio futuro <span style="font-weight: bold;">é posibel, para máis alén da confianza nos moi escasos e dignos candidatos da heterodoxia que se apresentan, máis unha outra forma de protesta consciente e activa que permita expresar de xeito contundente a nosa rebeldía, é dicir: o voto nulo, en branco, ou mesmo a abstención activa.</span><br /><br />Nesta hora non é a nosa intención facer ninguna crítica ou xulgamento moral daqueles que aínda acreditan nos marcos desa esquerda institucional, daqueles que aínda aceitan certas "regras do xogo". Con moitos deles traballamos na defensa dos princípios que ainda compartimos. Mais nas circunstancias actuais, este pode ser tamén o noso contributo a<span style="color:red;"> </span>vencer a frustración e mesmo a indiferencia de sectores conscientes e combativos do noso povo; o noso voto máis útil, democrático, desinteresado e responsabel para enfrontar dunha vez, tanto á dereita política como ás súas receitas.<br /><br />Desde o PCPG seguiremos traballando pola unidade e fortalecemento dos nosos movementos sociais, plataformas e organismos unitarios nos que xa estamos, por riba de particulares encadramentos partidarios e máis alá de calendarios electorais que nos son impostos. <span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><span><span class="q" id="q_1188b7864d7608f1_0" style="font-size:100%;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCyrPhS3rAqNdIsHwr39gm4e5uYEHx_gPTLN4SBzsKTTK24qeDmygLN05xQM5PNkOgmABkJ0UVcvvdtu_M1Er0y69OlCHbuSk-hH5tbk5OzT_vy4cOPtkhXxbhiV6oVBd0VITV0fCOWu4/s1600-h/LOGO_PCPG1.png2.png"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCyrPhS3rAqNdIsHwr39gm4e5uYEHx_gPTLN4SBzsKTTK24qeDmygLN05xQM5PNkOgmABkJ0UVcvvdtu_M1Er0y69OlCHbuSk-hH5tbk5OzT_vy4cOPtkhXxbhiV6oVBd0VITV0fCOWu4/s400/LOGO_PCPG1.png2.png" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5175412578967146802" border="0" /></a></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></span></p><p>Pola Unidade Nacional-Popular entendida como unha fronte ampla, soberana, autodeterminista e de esquerdas, no social e no político, para avanzarmos organizados e confiados/as á conquista das verdadeiras e profundas trasformacións de xustiza e progreso que esixe a nosa dignidade como Nación e como Povo.</p> <p>Galiza, 7 de Marzo de 2008.</p><p><a style="font-weight: bold;" href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/03/declaracin-do-pcpg-sobre-as-eleccins-do.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a><br /></p> </span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-43949168299038967792008-02-27T08:23:00.000-08:002008-03-02T07:43:12.145-08:0010 TESES NO 160 ANIVERSARIO DO MANIFESTO DO PARTIDO COMUNISTA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-g_v2IYLvYxyLFI3Dae40MhzN6cEyI546nZybj56tunfNm50o_r6a-m4rNky_osfYFgAfftuXCmggDm1lHBQWne-4qwjV_UahCiet4Bh4zDvOny4vitlmUl480Pt5W4xjHpGLRsUJEAc/s1600-h/marxa.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5172452109561467666" style="FLOAT: right; MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; CURSOR: pointer" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-g_v2IYLvYxyLFI3Dae40MhzN6cEyI546nZybj56tunfNm50o_r6a-m4rNky_osfYFgAfftuXCmggDm1lHBQWne-4qwjV_UahCiet4Bh4zDvOny4vitlmUl480Pt5W4xjHpGLRsUJEAc/s200/marxa.jpg" border="0" /></a><br /><span style="font-size:100%;"><strong>Nos 160 anos do Manifesto do Partido Comunista: 10 teses actuais para a luta dos comunistas no século XXI</strong></span> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Publicado em Londres em Fevereiro de 1848, o Manifesto do Partido Comunista é o primeiro documento programático do comunismo científico, uma exposição coerente da base doutrinária de Marx e Engels.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Com este artigo de João Aguiar, Diário.info comemora a passagem do 160º aniversário da sua publicação.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">João Valente Aguiar* - 27.02.08</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Em 1848, dois dos mais destacados dirigentes da Liga dos Comunistas – Marx e Engels – iriam redigir um documento programático que iria marcar para sempre todo o movimento dos trabalhadores e das organizações socialistas e comunistas: o Manifesto do Partido Comunista. Passados 160 anos a teoria marxista continua a ser o mais valioso instrumento teórico-político que os trabalhadores e as classes populares têm ao seu dispor para fazer frente ao domínio do capital. Assim, com este artigo procurar-se-á chamar a atenção para uma série de ensinamentos do Manifesto que mantêm uma actualidade e um vigor a (re)lembrar e a incorporar na luta quotidiana dos comunistas e dos revolucionários.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 1 – A luta de classes é o motor da História</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Logo na abertura do primeiro capítulo do Manifesto, Marx e Engels afirmam muito claramente que «a história de toda a sociedade até agora existente é a história de lutas de classes» (p.59).</span><span style="font-size:100%;"> Esta asserção significa que com o desabar das comunidades humanas primitivas assentes, na sua generalidade, na propriedade comum dos meios de produção, surge uma nova forma social de organização da vida dos seres humanos: as sociedades de classes. No centro destas estão as desigualdades sociais e, o que é o mais importante, a dominação de uma ou mais classes por uma outra. Esta dominação de classe encontra substrato na forma como se produz e posteriormente se apropria o excedente económico. Assim, os contornos historicamente variáveis da organização social da produção e da vida económica estão na base do surgimento das classes sociais. Contudo, estas não se limitam a ser entidades fixas. De facto, se a inércia da estrutura social da produção e, portanto, se as classes dominadas aceitam a dominação por décadas ou mesmo por séculos (como os escravos na Antiguidade), tal não é nunca um facto a decorrer ad eternum. As classes, mesmo nos momentos de maior estabilidade política e social, resistem sempre e, dadas as contradições inerentes a cada modo de produção (esclavagismo, feudalismo, sociedades tributárias, capitalismo, etc.) as classes dominadas são sempre capazes de lançar fortes e pujantes acções colectivas de luta contra a ordem dominante. A revolta dos escravos de Spartacus contra o Império Romano, as guerras dos camponeses nos campos alemães no século XVI ou as modernas lutas operárias e populares</span><span style="font-size:100%;"> (Comuna de Paris, Revolução de Outubro, Revoluções Chinesa, Cubana, Portuguesa de 1974, etc.) são as provas evidentes de que a luta e os conflitos entre classes antagónicas são o dínamo do desenvolvimento social. As lutas de classes não são um mero enunciado político dos comunistas mas uma real dinâmica das sociedades humanas desde a Antiguidade.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 2 – O desenvolvimento das forças produtivas e a expansão das relações sociais capitalistas</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">No Manifesto Marx e Engels, num registo simples e objectivo de linguagem, traçam as principais tendências de desenvolvimento da base económica capitalista. Um dos pressupostos mais fundamentais do dinamismo intrínseco ao modo de produção capitalista passa pelo facto de que «a burguesia não pode existir sem revolucionar continuamente os instrumentos de produção, por conseguinte, as relações de produção, por conseguinte, a totalidade das relações sociais» (p.63). Esta afirmação detém um grande poder de síntese explicativa de uma tendência que ainda hoje se verifica nitidamente. Por exemplo, as dificuldades crescentes que a burguesia foi encontrando</span><span style="font-size:100%;"> para retirar volumes crescentes de valor económico do fordismo, levou a uma crescente utilização e investimento nas chamadas tecnologias da informação, na biotecnologia, nas nanotecnologias ou na robótica. Estas novas tecnologias permitiram que o grande capital pudesse reajustar a sua base económica, assente na exploração da força de trabalho, com um renovado esqueleto tecnológico. Dessa forma, a elevação da produtividade do trabalho, entendida em termos capitalistas como a elevação massiva da extorsão de trabalho não-pago, foi acompanhada por um novo arranjo das relações de trabalho. Neste campo, os trabalhadores têm vindo a ser despojados das suas condições contratuais e direitos sociais e políticos, criando um novo exército proletário de assalariados com novos matizes mas onde a raiz da exploração capitalista se mantém. A perspectiva de totalidade e de reciprocidade inscrita na mencionada afirmação de Marx e Engels desagua no revolucionamento do conjunto das relações sociais. Ora, com o rearranjo que o capitalismo sofreu nas últimas décadas, não só a esfera económica e do trabalho sofreram alterações como as sociabilidades e os estilos de vida foram modificados. A destruição de grande parte da cultura popular operária e urbana e a inculcação do individualismo, do consumismo e a profusão de categorias ideológicas como o “consumidor” ou o “colaborador” não podem ser vistas separadamente de toda a dinâmica global de</span><span style="font-size:100%;"> desenvolvimento do capitalismo.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Uma segunda afirmação de Marx e Engels com grande actualidade para o entendimento cabal das dinâmicas do capitalismo contemporâneo é a seguinte: «a necessidade de um mercado em constante expansão para os seus produtos, lança a burguesia por todo o globo terrestre». E concluem, a burguesia para conseguir expandir o seu domínio e ao mesmo tempo elevar a acumulação de capital «tem de se instalar em toda a parte, estabelecer-se em toda a parte, criar ligações em toda a parte» (p.64). Para sermos breves, a burguesia opera em dois tabuleiros intimamente relacionados. Por um lado, o grande capital precisa de expandir os seus mercados numa escala geográfica cada vez maior. A compreensão da mal chamada “globalização” com que muitos comentadores apresentam como uma inevitabilidade divina tem muito que ver com este vector. Por outro lado, esta expansão internacional dos mercados não se resume apenas ao incremento dado ao comércio internacional nem somente à mais recente tendência de internacionalização/deslocalização da produção industrial para faixas da periferia do sistema (China, Índia, México, etc.). Trata-se de expandir a difusão das relações sociais capitalistas de produção. Ou seja, a exacerbação da rapina mundial de recursos e riquezas à escala internacional não existe sem a correlativa implementação e solidificação de relações sociais que tendem a transformar qualquer actividade social e cultural e qualquer recurso natural em mercadoria. Esta interpenetração entre expansão internacional das trocas comerciais – único aspecto salientado pelos teóricos apologistas do capital – e a interiorização de relações sociais</span><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiwNwAjhFDriYY96o8sxWNF92uWsgMs44PcdKjUZFWyHLbT9WkhfT_iipQxRG8icXoAvxTwTMMbXatkXUTVJ57oZDUvoqM84Mzwq7U0x3mSwSIeYvrDzaltano_nrbK1APyre51rjf4K8/s1600-h/marxestudo.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5172438902537032418" style="FLOAT: right; MARGIN: 0pt 0pt 10px 10px; CURSOR: pointer" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiwNwAjhFDriYY96o8sxWNF92uWsgMs44PcdKjUZFWyHLbT9WkhfT_iipQxRG8icXoAvxTwTMMbXatkXUTVJ57oZDUvoqM84Mzwq7U0x3mSwSIeYvrDzaltano_nrbK1APyre51rjf4K8/s200/marxestudo.bmp" border="0" /></a><span style="font-size:100%;"> capitalistas numa escala cada vez mais exponencial no tecido social das sociedades da periferia do sistema está bem reflectida na seguinte citação do Manifesto: «os preços baixíssimos das suas [da burguesia] mercadorias são a artilharia pesada com que deita por terra todas as muralhas chinesas, com que força à capitulação o ódio mais obstinado dos bárbaros aos estrangeiros. [A burguesia] compele todas as nações a adoptarem o seu modo de produção sob pena de ruína total; compele-as a introduzirem no seu seio a chamada civilização, isto é, a tornarem-se burguesas» (p.64-65). Esta última frase da citação demonstra como a burguesia não só aprofunda o carácter explorador das suas relações sociais de produção, como justifica a sua adopção por todas as nações do mundo como um facto natural e inelutável “sob pena da ruína total” e também em nome da chamada civilização. Ontem como hoje, a civilização, a democracia ou os direitos humanos surgem na boca dos porta-vozes da classe dominante como predicados legitimadores das relações sociais mais bárbaras e mais opressoras que a humanidade contemporânea conheceu.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 3 – O Estado e a sua natureza de classe</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Vivendo numa sociedade de classes, é natural que todos os aparelhos e instituições sociais e políticos adquiram uma relação com a classe social dominante e com os confrontos que se desencadeiam entre as várias classes. O Estado não é excepção. Bem pelo contrário. Uma das mais poderosas artimanhas ideológicas da classe dominante consiste em pregar que nas sociedades contemporâneas existe, de um lado, a sociedade civil onde os indivíduos actuam singularmente em defesa dos seus interesses e, de outro lado, teríamos o Estado que arbitraria eventuais fricções, apresentando-se como um agente social neutro dos interesses existentes na dita sociedade civil. Nada mais errado. O Estado é perpassado por dinâmicas de classe e é um dos mais poderosos meios de perpetuação do poder dominante do grande capital. Na realidade, tendo o Estado uma natureza de classe, o mais acertado seria classificá-lo de acordo com a sua relação com a classe dominante e com o modo de produção em que se encontra. Daí que quando se fala aqui em Estado nos referimos, evidentemente, ao Estado burguês ou capitalista e não a outras formas passadas (feudal) ou futuras (socialista) de Estado. Nesse sentido, é muito pertinente a célebre classificação de Marx da natureza do poder político contemporâneo: «o executivo do Estado moderno não é mais do que uma comissão para administrar os negócios comuns de toda a classe burguesa» (p.62). Na actualidade, isso é bem evidente nas políticas neoliberais de aniquilamento de direitos sociais dos trabalhadores, de privatizações, de destruição dos serviços públicos de saúde e de educação, etc. Não é possível ver as políticas dos vários governos nacionais e de determinadas instâncias como a União Europeia como meras efectivações da vontade do governante A ou B, ou de que o governante C é um incompetente. O neoliberalismo e seus eixos nucleares de extensão do domínio económico, político e social do grande capital sobrepõem-se às vontades dos governos, fazendo destes últimos fiéis executores das necessidades da grande burguesia financeira. Significaria então que a luta política – tanto a luta contra os governos neoliberais como a luta pela tomada do poder de Estado – estaria desactualizada já que os governos pouco mais seriam do que marionetas do grande capital? Nada está mais longe da verdade. De facto, o Estado é a alavanca fundamental que o capital utiliza para impor a expansão das suas relações sociais. O Estado não é, assim, um mero instrumento mas detém uma importância capital para a luta dos trabalhadores. Nunca podemos esquecer que «o poder político é o poder organizado de uma classe para a opressão de uma outra» (p.85). Ora, o Estado no neoliberalismo é o principal agente de enquadramento e organização da classe dominante, bem como é a mais importante barragem às investidas das lutas operárias e populares. Por conseguinte, a orientação da luta dos trabalhadores em termos da compreensão da natureza de classe do Estado continua a ser essencial sob pena de o próprio Estado continuar a reproduzir ainda mais fecunda e solidamente a dominação da burguesia.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 4 – A ideologia da classe dominante</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A reprodução de toda a organização social, económica e política da burguesia não é possível sem a presença da ideologia. A legitimação ideológica do sistema de produção de mercadorias e de exploração da força de trabalho em que vivemos é um dos aspectos que o capital mais tem investido nas últimas décadas. Não apenas por uma questão de auto-justificação da classe dominante, mas também e sobretudo como forma de desarmar politicamente as massas populares do conhecimento das condições objectivas e subjectivas em que vivem.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Marx e Engels definiram a essência da ideologia burguesa e desenharam de forma muito explícita as reais motivações da burguesia quando afirmam que esta classe «afogou a sagrada reverência da exaltação devota, o fervor cavalheiresco, a melancolia sentimental do burguês pobre», no fundo, toda a subjectividade humana, «na água gelada do cálculo egoísta. Reduziu a dignidade pessoal ao valor de troca e colocou no lugar de um sem número de liberdades legítimas e estatuídas uma única liberdade sem escrúpulos – a do comércio» (p.62-63). Repare-se que esta liberdade do comércio assume uma ancoragem transversal a todas as actividades sociais. Da liberdade do comércio e da livre troca de mercadorias e, de um outro lado, da livre venda de princípios e da personalidade humana à simples ascensão social e a um reconhecimento de status como um indivíduo-mercadoria. Naturalmente, esta espinha dorsal da ideologia burguesa não pode aparecer nua aos olhos dos agentes sociais. Pelo contrário, novas roupagens são-lhe anexadas e a par disso surgem apropriações perversas de conceitos caros ao desenvolvimento humano. Dando menção do caso da liberdade, Marx e Engels desconstroem genialmente as hipocrisias com que a burguesia utiliza esse conceito. Comentando o sacrilégio que a luta dos comunistas contra a propriedade privada burguesa constituiria para a classe dominante, os dois revolucionários respondem da seguinte forma: «horrorizais-vos por nós querermos suprimir a propriedade privada. Mas nesta vossa sociedade a propriedade privada está suprimida para nove décimos dos seus membros; o facto é que ela existe precisamente porque não existe para esses nove décimos» (p.78). E rematando a crítica do uso da noção de liberdade pela burguesia, acrescentam que «há quem tenha objectado que com a supressão da propriedade privada cessaria toda a actividade e se generalizaria a preguiça colectiva. Segundo este princípio há muito que a sociedade burguesa teria perecido de indolência; pois os que nela trabalham não ganham, e os que nela ganham não trabalham» (p.79). A necessidade de desmontar as armadilhas ideológicas veiculadas pela classe dominante, tendo sempre em mente que «as ideias dominantes de uma época foram sempre as ideias da classe dominante» (p.83), é, deste modo, um imperativo político a prosseguir.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 5 – A crítica das ideias pequeno-burguesas de “esquerda”</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O capítulo III do Manifesto é dedicado na sua totalidade a concepções socialistas da época. Se boa parte delas perderam qualquer significado e presença política na actualidade, importa aplicar algumas das críticas de Marx ao socialismo burguês. Isto é, ao socialismo que parte do legado liberal ou social-democrata e que gostaria de ver consagrado como forma de amortecer os problemas e os conflitos sociais no capitalismo sem, contudo, pôr em causa a dominação social burguesa. Face a um ressuscitar de certas concepções neo-reformistas de uma dita Nova Esquerda, vale a pena relembrar que para todos os sociais-liberais – liberais na prática e socialistas apenas na linguagem – a sociedade capitalista nunca está em causa para eles. «Querem as condições de vida da sociedade moderna sem as lutas e perigos que dela necessariamente decorrem. Querem a sociedade existente expurgada dos elementos que a revolucionam e a dissolvem. Querem a burguesia sem o proletariado» (p.96). Na base de todas estas correntes o que lhes está subjacente não é a crítica ao sistema social e económico vigente mas a eliminação dos efeitos e manifestações mais visíveis das dinâmicas do capital. Querem a reprodução do sistema sem uma manifestação tão evidente e visível dos fenómenos de pobreza, miséria, desigualdades sociais, desemprego, violência, catástrofes naturais, etc. adjacentes ao modo de produção capitalista. Querem eliminar o aparente, sem mudar o essencial. Daí que facilmente embarquem em iniciativas folclóricas de apelo às entidades e instituições do capital e não em iniciativas de massas e que as mobilize contra o sistema. O Live 8 em 2005 e o seu apelo aos poderosos do G8 e do FMI não passa nunca por «tocar na relação de capital e trabalho assalariado» (p.97), onde se alicerça a exploração capitalista e todas as relações sociais, mas «querem apenas melhorar a posição social de todos os sectores que constituem a sociedade, mesmo dos privilegiados. Por isso estão constantemente a apelar sem distinções para a sociedade no seu conjunto, e de preferência para a classe dominante» (p.98), de forma a criar um capitalismo utópico de reconciliação global entre as classes. A crítica da ideologia da classe dominante deve vir sempre acompanhada da crítica das ideologias das classes intermédias.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 6 – O proletariado e a classe trabalhadora</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">As teses que repetidamente anunciam o fim da classe trabalhadora não são de hoje. Contudo, o novo panorama político surgido com o fim da União Soviética relançou o fôlego para essas concepções. Na famosa definição do Manifesto, o proletariado, a classe dos modernos operários consubstancia-se naqueles que «só vivem enquanto têm trabalho e só têm trabalho enquanto o seu trabalho aumentar o capital» (p.67). Esta definição genérica tem como principal valor a compreensão de que trabalhador assalariado é aquele que se encontra despojado das condições sociais de produção. Daí que ele só subsista enquanto tem trabalho. Por outro lado, o seu trabalho não é apenas uma actividade socialmente útil que produz bens e serviços para a população, mas toda esse lado de satisfação das necessidades humanas está subordinado ao imperativo de “aumentar o capital”, isto é, de aumentar o valor económico que a burguesia se apropria, do trabalho humano que se transforma em mercadoria portadora de mais-valia.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A classe trabalhadora é igualmente alvo de um processo de desqualificação crescente. Este é um processo dual onde a «uma hierarquia completa de sargentos e oficiais de capatazes e supervisores» (p.68), o operário se torna «um mero acessório da máquina ao qual se exige apenas o manejo mais simples, mais monótono, mais fácil de aprender» (p.67). Os jovens trabalhadores em inúmeras linhas de produção industrial, em hipermercados e em shopping center’s mostra como este processo de desqualificação técnica caminha lado a lado com a desvalorização salarial das suas categorias profissionais. Já para não falar da sua crescente precarização, no que aos vínculos contratuais mais diz respeito.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Assim, observar a paisagem social no neoliberalismo e tentar descortinar a composição social da classe trabalhadora passa por ter em atenção estes eixos conceptuais marxianos. Não é partindo da terminologia das administrações das empresas (os chamados “colaboradores”), dos institutos estatais (que tendem a incluir inúmeras novas vagas de jovens trabalhadores dos serviços numa nebulosa classe média) ou de certos produtos académicos de duvidosa origem (onde hoje, pretensamente a sociedade salarial teria dado lugar à sociedade do conhecimento) que poderemos compreender o actual estado da classe trabalhadora. Resgatar o conceito marxiano de classe e aplicá-lo criativamente à realidade social é um dos grandes desafios colocados aos comunistas.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 7 – a constituição do proletariado como classe</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sendo a classe trabalhadora a classe social mais capaz de poder induzir transformações revolucionárias, isso não se concretiza sem a sua mobilização colectiva. O que quer dizer que sem luta e sem a tomada de consciência por parte da classe trabalhadora do seu papel histórico de luta contra o capital, o proletariado encontra-se numa situação de imobilidade. O estado mínimo de organização da classe trabalhadora pode ser observado quando «os operários formam uma massa dispersa por todo o país e dispersa pela concorrência» (p.69). Este é o plano preferencial para a reprodução das condições sociais de produção do sistema capitalista. É pela contínua divisão da classe trabalhadora que o capital dirige inúmeros esforços políticos e ideológicos. As tentativas para tentar colocar trabalhadores da função pública contra trabalhadores do sector privado, trabalhadores nativos contra trabalhadores imigrantes, trabalhadores sindicalizados contra trabalhadores não-sindicalizados, trabalhadores efectivos contra trabalhadores precários, trabalhadores empregados contra trabalhadores desempregados, constituem acções promovidas com o claro intuito de desorganizar a classe e fomentar o individualismo. Este é, em muitos casos, o cenário mais frequente em muitos países e em muitas empresas. A questão que Marx e Engels colocam no Manifesto é que os trabalhadores ao longo de todo um processo histórico têm necessariamente de enfrentar o patronato. E o que muitas vezes começa por ser um protesto de um número reduzido de trabalhadores por melhores condições de trabalho na sua empresa, acaba por ganhar uma expressão mais forte e com maior amplitude, extravasando os limites de um qualquer local de trabalho. «As colisões entre o operário isolado e o burguês isolado tomam cada vez mais o carácter de colisões e confrontos de duas classes» (p.70). Quer dizer, se a luta operária parte quase sempre do local de trabalho em torno de questões muito específicas, essa mesma luta não pode ser desqualificada. É dela que o proletariado aprende a reivindicar, é nesse ambiente que o individualismo é quebrado, é na pequena luta operária concreta que o trabalhador compreende que ele não é atacado isoladamente nos seus direitos mas que comunga dos mesmos interesses que os seus colegas de classe. Daí que os trabalhadores se reúnam «em defesa do seu salário» e fundem «eles mesmos associações permanentes» (p.70), como os sindicatos, movimentos sociais e partidos políticos. As lutas operárias podem ou não resultar em vitórias definitivas. Mas do ponto de vista do amadurecimento da consciência política e social da classe e da sua capacidade organizativa, o mais importante não é a vitória imediata, mas o fortalecimento dos seus laços de solidariedade e a amplificação dos níveis de consciência de classe: «de tempos a tempos vencem os operários, mas só transitoriamente. O resultado real das suas lutas não é o êxito imediato, é a união dos operários que cada vez mais se propaga» (p.70).</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Consequentemente, a luta operária não apenas se consolida no plano das aspirações económicas como se alça à condição de luta política. Luta política contra as políticas de um governo, luta política pela ampliação de direitos, luta política onde a classe trabalhadora se identifica e compreende a si mesma como uma classe com interesses antagónicos dos interesses da classe dominante e como uma classe com uma linha política autónoma dos ideais burgueses. Nas palavras de Marx e Engels, este é o estado em que se dá a «organização dos proletários em classe, e deste modo em partido político» (p.70). Na prática, a classe no seu conjunto tem então maior consciência do mundo social e das leis que o regem, como é capaz de criar organismos próprios para a defesa dos seus interesses: os sindicatos no plano da luta reivindicativa; e os partidos ou organizações políticas de vanguarda, centros de definição estratégica do andamento das movimentações políticas da classe, tendo sempre como objectivo a ampliação da luta dos trabalhadores contra o capital.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Refira-se ainda neste capítulo que se é verdade que «os operários não têm pátria» (p.82), na medida em que os seus interesses de classe sobrepõem-se sempre a estreitamentos nacionalistas, também é verdade que «a luta do proletariado contra a burguesia começa por ser uma luta nacional» (p.73). Só «com o desaparecimento do antagonismo das classes no interior da nação desaparece a hostilidade entre as nações» (p.82). Este ensinamento mostra que a luta de classes tem como principal terreno o espaço nacional e que, ao mesmo tempo, é esse fenómeno que permite que a paz seja uma realidade. Nessa medida, só a instauração de uma ordem socialista permite quebrar a espinha ao imperialismo e, por conseguinte, abrir espaço para que a paz prospere entre os povos. O espírito do internacionalismo – a solidariedade dos trabalhadores com todos os seus camaradas de classe e com todos os povos em luta – não é incompatível com a noção de que a luta de classe começa no espaço nacional.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 8 – os comunistas e o proletariado</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A constituição do proletariado como classe é inseparável da construção de organizações sociais e políticas de vanguarda. Muitos dos que hoje advogam à força toda a separação entre o leninismo e o marxismo parecem querer esquecer que a necessidade de a classe trabalhadora formar organizações políticas de vanguarda se encontra perfeitamente expressa no Manifesto. O leninismo será a posterior operacionalização prática deste enunciado básico da luta dos trabalhadores. Por outro lado, não foram os comunistas ao longo dos últimos 200 anos que criaram uma suposta mitologia da classe operária nem foram os arquitectos obscuros da manipulação de hordas bárbaras de operários. Tais argumentos provenientes dos mais abalizados apologistas do grande capital gostam, na prática, de fazer dos comunistas meros sinistros manipuladores de massas ignorantes e inatamente incapazes de se manifestarem colectivamente. Os vermelhos malvados seriam, então, os verdadeiros responsáveis pela mobilização contranatura das massas trabalhadoras. Este é o discurso pretensamente académico e científico que os intelectuais do sistema adoram recitar na sua interpretação demencial da História. Na verdade, as lutas espontâneas de grandes massas de trabalhadores são anteriores à formação de organizações comunistas e socialistas. As lutas dos tecelões da Silésia, por exemplo, foram um dos factores que levaram Marx a abraçar a causa do socialismo. Ou seja, o desencadear de lutas operárias, inicialmente feitas num estado embrionário de organização, é que levou à necessidade de as enquadrar numa grelha teórica capaz de orientar a luta política da classe trabalhadora. Em paralelo, foi o desenvolvimento da luta operária na primeira metade do século XIX que levou à criação de organizações sociais, culturais e políticas da classe. Nesse aspecto, a teoria de Marx e Engels surge como o resultado de uma reflexão científica em torno das lutas que a classe operária desenvolveu e não uma teoria criada a priori e internalizada à força nas massas como a maioria dos intelectuais do sistema procuram fazer crer. A própria Liga dos Comunistas – geralmente considerada como a primeira organização internacional de comunistas – surge como uma necessidade de organização política por parte de operários e artífices alemães emigrados em Paris e em Bruxelas.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Esta génese dos comunistas do seio da classe trabalhadora fez e faz com que «não tenham quaisquer interesses separados dos interesses de todo o proletariado» (p.75). Na verdade, a sua maior diferença em relação ao conjunto da classe passa por, na prática, serem «o sector mais resoluto dos partidos operários de todos os países, o que maior impulso lhes dá» e por na teoria excederem a «restante massa do proletariado no conhecimento das condições, do andamento e dos resultados gerais do movimento proletário» (p.75-76). As organizações de vanguarda do proletariado assomam assim como os destacamentos mais esclarecidos e mais dedicados à luta mais geral da classe.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 9 – a luta contra a propriedade privada burguesa</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">No encadeamento do que tem sido exposto é natural que o objectivo principal dos comunistas e dos trabalhadores passe invariavelmente pela questão da propriedade privada dos meios de produção. «O que distingue o comunismo não é a abolição da propriedade em geral, mas a abolição da propriedade burguesa» (p.76). Em poucas palavras, estando a raiz da sociedade contemporânea na exploração da força de trabalho de milhões e milhões de homens e mulheres parece perfeitamente óbvio que Marx e Engels afirmem que «só queremos suprimir o carácter miserável desta apropriação, em função da qual o operário só vive para aumentar o capital, só vive enquanto o exige o interesse da classe dominante» (p.78). Só com a superação da divisão do trabalho inscrita na propriedade privada capitalista poderá a humanidade alcançar uma real liberdade. Só a expropriação dos expropriadores assegurará a constituição de uma nova ordem social livre da opressão e da exploração. Nesse sentido, a luta política pela tomada do poder de Estado (e posterior transformação da sua estrutura interna) conjuga-se com a luta pela socialização dos meios de produção: «o proletariado usará o seu domínio político para ir arrancando todo o capital das mãos da burguesia, para centralizar todos os instrumentos de produção nas mãos do Estado» (p.84) socialista. Suprimindo as condições sociais de produção do capitalismo, o proletariado cria as condições para a edificação de uma nova sociedade. Assim, por distante que possa parecer estar, a luta pelo socialismo deve estar sempre no pensamento dos revolucionários. A insubstituível luta quotidiana em torno de reivindicações concretas deve estar sempre enquadrada pelo objectivo supremo de construir uma sociedade socialista.</span></p><p class="MsoNormal" style="FONT-WEIGHT: bold"><span style="font-size:100%;">Tese 10 – o marxismo é a ferramenta teórica mais apurada para a luta dos trabalhadores</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Inspirados pelo pressuposto de Marx e de Engels de que «as proposições teóricas dos comunistas não assentam de modo nenhum em ideias ou em princípios inventados ou descobertos por este ou por aquele reformador do mundo», mas que são «tão-somente expressões gerais de circunstâncias concretas de uma luta de classes que existe, de um movimento histórico que se desenrola diante dos nossos olhos» (p.76), devemos prosseguir com o estudo das obras clássicas do marxismo. Em simultâneo, a ligação dos comunistas à vida e ao pulsar das massas fornece elementos empíricos de aprendizagem e de afinamento do quadro teórico marxista às novas realidades sem nunca trair princípios estruturantes da identidade comunista. A reflexão teórica dos marxistas é uma necessidade evidente e sem a qual a prática perde capacidade de orientação. O debate fraterno, a discussão colectiva do património teórico do marxismo e o próprio estudo individual devem ser, nesse sentido, articulados como forma de elevar a formação política de todos os comunistas e revolucionários. O sucesso dos marxistas na luta ideológica e teórica é uma frente decisiva, se bem que não a única, para que os trabalhadores e os povos possam entrar num novo processo de afrontamento do capital.</span></p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/02/no-160-aniversario-do-manifesto.html">[Voltar ao inicio desta nova]</a>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-56284730925569031782008-02-09T02:39:00.000-08:002008-02-12T06:16:47.618-08:00CAPITALISMO: UNHA CRISE DESVASTADORA<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg71ATW4HcbogTu1PoMpGh2lQoQwv5vfcGYryh2NFCS5HI8XPKlyO7B20xYUW-fgIr6fey9o6xt7ImwMAH3xHqj-Zgdl3OldHezbA0-_0XZiIFrNENxBhrskxoHttJp60OwjCG_L08qBKA/s1600-h/dolar_queda.gif"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg71ATW4HcbogTu1PoMpGh2lQoQwv5vfcGYryh2NFCS5HI8XPKlyO7B20xYUW-fgIr6fey9o6xt7ImwMAH3xHqj-Zgdl3OldHezbA0-_0XZiIFrNENxBhrskxoHttJp60OwjCG_L08qBKA/s200/dolar_queda.gif" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5166045530653409074" border="0" /></a><br /><span style="font-weight: bold; font-style: italic;">Robert Brenner-Cuba Socialista</span><br /><p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;"><o:p></o:p></span><!--[endif]--></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Greenspan e a Reserva Federal, axudados por outros importantes Bancos Centrais, contrarrestaron o novo ciclo descendente con outra rolda de inflación dos prezos dos activos, e isto foi esencialmente o que nos trouxo onde estamos hoxe. Ao reducir a cero as taxas de xuros a curto prazo por tres anos, facilitaron unha explosión sen precedentes históricos do endebedamento dos fogares, que contribuíu e alimentou a suba dos prezos das casas e a riqueza familiar.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pódese dicir a xeito de conclusión -debido a que as perdas dos bancos, xa enormes, son tan reais, e a que probabelmente crezan moito máis a medida que empeore a queda- que a economía enfronta a perspectiva, sen precedentes no período de posguerra, dun conxelamento do crédito no mesmo momento en que está esvarando nunha recesión, e que os gobernos enfrontan un problema dunha dificultade sen precedentes para evitar este resultado.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A actual crise pode transformarse na máis devastadora desde a Grande Depresión. Manifesta problemas profundos non resoltos na economía real que foron literalmente disimulados durante décadas por medio do endebedamento, así como unha escaseza financeira no curto prazo dunha profundidade nunca vista desde a segunda guerra mundial. A combinación da debilidade da acumulación de capital subxacente e a crise do sistema bancario é o que fai a caída tan inmanexábel para os gobernantes e tan seria a súa potencialidade de producir un desastre. A praga de hipotecas executadas e fogares abandonados -adoito ocupados e desposuídos de todo, incluíndo os cables de cobre- axexa Detroit en particular, e outras cidades do medio oeste.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O desastre humano que isto representa para centos de millares de familias e as súas comunidades só pode ser o primeiro sinal do que significa unha crise capitalista. A alza histórica dos mercados financeiros nos anos 1980, 1990 e 2000 -coa súa transferencia de ingreso e riqueza ao un por cento máis rico da poboación- distraeu a atención do debilitamento de longo prazo das economías capitalistas avanzadas. O progreso económico nos Estados Unido, Europa occidental e Xapón, segundo virtualmente todos os indicadores estatísticos -crecemento da produción, investimento, emprego e salarios- deteriorouse, década tras década, ciclo económico tras ciclo económico, desde 1973.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Os anos desde o comezo do presente ciclo, que se orixinou a comezos de 2001, foron os peores de todos. O crecemento do Produto Bruto Interno (PIB) nos Estados Unidos foi o máis lento para calquera intervalo comparábel desde fins dos 40, mentres que o aumento de novas plantas e equipamento e a creación de empregos estiveron un terzo e dous terzos respectivamente por baixo da media de posguerra. Os salarios horario reais para a produción e traballadores non supervisores, ao redor do 80% da forza de traballo, estiveron practicamente pranchados, esmorecendo ao redor do seu nivel de 1979.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A expansión económica tampouco foi suficientemente forte en Europa occidental ou Xapón. A caída do dinamismo económico do mundo capitalista avanzado está enraizada nun descenso moi importante da rendibilidade, causado en primeiro lugar por unha tendencia crónica á sobrecapacidade no sector manufactureiro mundial, que data de fins dos anos 60 e principios dos 70. Contra o ano 2000, en Estados Unidos, Xapón e Alemaña, a taxa de ganancia na economía privada tivo unha recuperación, pero no ciclo dos 90 non subiu máis que no dos 70.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Coa redución da rendibilidade, as empresas tiveron menores ganancias para agregar ás súas plantas e equipamentos e menores incentivos para expandirse. A continua redución da rendibilidade desde os anos 70 levou a unha caída sostida no investimento, como proporción do PIB, nas economías capitalistas avanzadas, así como reducións graduais no crecemento da produción, medios de produción e emprego.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O prolongado devalo na acumulación de capital, así como a contención dos salarios por parte das corporacións para restaurar as súas taxas de retorno, xunto cos recortes do goberno no gasto social para reforzar as ganancias, levaron a unha caída no crecemento dos investimentos, o consumo e a demanda do goberno, e polo tanto no crecemento da demanda de conxunto. A debilidade da demanda engadida, consecuencia en última instancia da redución da rendibilidade, constituíu a principal barreira ao crecemento nas economías capitalistas avanzadas.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Para contrarrestar a persistente debilidade da demanda engadida, os gobernos, encabezados polo de Estados Unidos, non tiveron máis alternativa que emitir volumes cada vez maiores de débeda, a través de canles cada vez máis variadas e barrocas, para manter funcionando a economía. Inicialmente, durante os 70 e 80, os estados víronse obrigados a incorrer en défices públicos cada vez maiores para soster o crecemento. Pero aínda que isto mantivo a economía relativamente estábel, eses défices tamén a levaron ao estancamento: na xerga desa época, os gobernos progresivamente recibían menos, era menor o crecemento do PIB por cada aumento do endebedamento.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Do recorte de orzamento á burbulla económica</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">A primeiros dos anos 1990, en Estados Unidos e Europa, dirixidos por Bill Clinton, Robert Rubin e Alan Greenspan, os gobernos que viraran á dereita e se guiaban polo pensamento neoliberal (privatización e destrución dos programas sociais) buscaron superar o estancamento tratando de equilibrar os orzamentos. Pero aínda que isto non parecía importante na contabilidade do período, este cambio dramático tivo un efecto retroactivo radical.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Como a rendibilidade aínda non se recuperou, as reducións de défice causadas pola equilibración do orzamento significaron un gran golpe á demanda engadida, co resultado de que durante a primeira metade da década de 1990, Europa e Xapón experimentaron recesións devastadoras, as peores do período da posguerra, e a economía de Estados Unidos se viu obrigada a recorrer a formas de estímulo máis poderosas e arricadas para contrarrestar a tendencia ao estancamento. En particular, substituíu o défice público do keynesianismo tradicional co défice privado e a inflación dos activos do que podía chamarse o keynesianismo do prezo dos activos, simplemente unha burbulla económica.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">No gran ascenso do mercado de valores da década de 1990, as corporacións e os fogares ricos viron expandir masivamente a súa riqueza en diñeiro. Polo tanto puideron embarcarse nun aumento récord de endebedamento e, sobre esta base, soster unha poderosa expansión do investimento e o consumo. O así chamado boom da ‘nova economía’ foi a expresión directa da burbulla histórica do prezo das accións dos anos 1995-2000. Pero como os prezos das accións subiron a pesar da caída da taxa de ganancia e como os novos investimentos exacerbaron a sobrecapacidade industrial, iso rapidamente asegurou a caída da bolsa e a recesión de 2000-2001, deprimindo a rendibilidade no sector non financeiro ao seu nivel máis baixo desde 1980.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Sen inmutarse, Greenspan e a Reserva Federal, axudados por outros importantes Bancos Centrais, contrarrestaron o novo ciclo descendente con outra rolda de inflación dos prezos dos activos, e isto foi esencialmente o que nos trouxo onde estamos hoxe. Ao reducir a cero as taxas de xuros a curto prazo por tres anos, facilitaron unha explosión sen precedentes históricos do endebedamento dos fogares, que contribuíu e alimentou a suba dos prezos das casas e a riqueza familiar.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Segundo ‘The Economist’, a burbulla inmobiliaria mundial entre 2000 e 2005 foi a maior de todos os tempos, superando mesmo a de 1929. Isto fixo posíbel un aumento sostido do gasto de consumo e do investimento residencial, que xuntos impulsaron a expansión. O consumo persoal máis a construción de vivendas dan conta de entre o 90 ao 100% do crecemento do PIB de Estados Unidos nos primeiros cinco anos do actual ciclo económico. Durante o mesmo intervalo, só o sector inmobiliario, segundo Economy.com de Moody’s, foi responsábel por case o aumento do 50% do PIB, que do contrario sería -2,3% en lugar de 1,6%.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Así, xunto cos défices orzamentarios reaganianos de G.W Bush, a marca nos défices dos fogares permitiu enxergar o débil que realmente era a recuperación económica subxacente. O incremento da demanda consumista apoiada con débeda, así como o crédito excesivamente barato, non só reviviu a economía norteamericana, senón especialmente, polo impulso dunha nova onda de importacións e o aumento do déficit de conta corrente (balance de pagamentos e comercio) a niveis marca, alimentou o que parecía ser unha impresionante expansión económica global.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Brutal ofensiva corporativa</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Pero se os consumidores fixeron a súa parte, non se pode dicir o mesmo das firmas privadas, a pesar do estímulo económico récord. Greenspan e a Fed inflaran a burbulla inmobiliaria para darlle tempo ás corporacións para desembarazarse do seu exceso de capital e retomar o investimento. Pero, en lugar disto, ao centrarse en restaurar a taxa de ganancias, as corporacións desencadearon unha brutal ofensiva contra os traballadores.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Elevaron a produtividade, non tanto polo aumento dos investimentos en plantas avanzadas e equipamento senón por medio do recorte radical nos empregos, obrigando os traballadores que quedaron a utilizaren os tempos mortos. Ao manter baixos os salarios e á vez extraer máis produción por persoa, apropiáronse na forma de ganancias dunha porción do crecemento do sector non financeiro do PIB sen precedentes históricos.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">As corporacións non financeiras, durante esta expansión, elevaron significativamente as súas taxas de ganancias, aínda que este crecemento non chegou ata os xa reducidos niveis da década de 1990. Ademais, tendo en conta que o grao ao cal se elevou a taxa de ganancia fora alcanzado simplemente pola vía de elevar a taxa de explotación -facendo que os traballadores traballen máis e pagándolles menos a hora- había razóns para dubidar de canto tempo podía continuar. Pero sobre todo, ao mellorar a rendibilidade por medio de manter baixa a creación de emprego, o investimento e os salarios, as empresas norteamericanas mantiveron baixo o crecemento da demanda agregada e polo tanto socavaron o seu propio incentivo para expandirse.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Simultaneamente, en lugar de aumentar o investimento, a produtividade e o emprego para aumentar as ganancias, as firmas buscaron explotar o baixo custo dos empréstitos para mellorar a súa posición e a dos seus accionistas pola vía da manipulación financeira -liquidando as súas débedas e dividendos, comprando as súas propias accións para subir o seu valor, particularmente na forma dunha enorme onda de fusións e adquisicións. En Estados Unidos, durante os últimos catro ou cinco anos, a recompra de dividendos e accións como parte de ganancias acumuladas (‘retained earnings’) explotou aos seus niveis máis altos da posguerra. A mesma clase de cousas ocorreron en toda a economía mundial -Europa, Xapón e Corea-.</span></p> <p style="font-weight: bold;" class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O estourido das burbullas</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O límite é que, en Estados Unidos e o mundo capitalista avanzado desde o ano 2000, vimos o crecemento máis lento da economía real desde a segunda guerra mundial e a maior expansión da economía financeira na historia de Estados Unidos. Non é necesario un marxista para dicir que isto non pode continuar.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Por suposto, así como a burbulla da bolsa dos anos 1990 estourou, a burbulla inmobiliaria tamén explotou. Como consecuencia, a película da expansión impulsada polo boom inmobiliario que vimos durante o ciclo ascendente está agora reverténdose. Hoxe, os prezos das casas xa empezaron a caer un 5% do seu punto máis alto de 2005, pero isto só é o comezo. Segundo a estimación de Moody’s, no momento en que a burbulla inmobiliaria desinfle completamente a principios de 2009, os prezos das vivendas caerían un 20% en termos nominais –mesmo en termos reais-, de lonxe a maior caída na historia norteamericana da posguerra.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Así como o efecto riqueza positivo da burbulla inmobiliaria impulsou a economía, o efecto negativo da caída do mercado inmobiliario está empurrándoa cara a baixo. Co valor das súas vivendas á baixa, as familias xa non poden tratar as súas casas como caixeiros automáticos, e os empréstitos aos fogares están colapsando, polo que teñen que reducir o seu consumo.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O perigo subxacente é que os fogares norteamericanos, ao xa non poder “aforrar” a través da elevación do valor das súas vivendas, comecen rapidamente a aforrar verdadeiramente, elevando a taxa de aforro persoal, que agora está no seu nivel máis baixo da historia, facendo caer o consumo. Ao comprender como a fin da burbulla inmobiliaria afectaría o poder de compra dos consumidores, as firmas recortaron a incorporación de persoal, co resultado de que o crecemento do emprego caeu significativamente desde principios de 2007.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Mercé á crise inmobiliaria e á desaceleración do emprego, xa no segundo trimestre de 2007, o fluxo total real de diñeiro aos fogares, que aumentara a unha taxa anual de arredor do 4,4% en 2005 e 2006, caera ata case cero. Noutras palabras, se un suma os ingresos reais dispoñíbeis dos particulares, máis os seus ingresos pola diferenza entre o prezo da vivenda e a hipoteca, máis os créditos para consumo, máis a realización de ganancias de capital, descubrirá que o que teñen para gastar deixou de crecer. Bastante antes de que a crise financeira golpease o pasado verán, a expansión xa estaba agonizando.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">O desastre sub-prime, que xurdiu como unha extensión directa da burbulla financeira, está complicando en gran medida o ciclo declinante, facéndoo moi perigoso. Os mecanismos que ligan os empréstitos hipotecarios non escrupulosos a unha escala titánica, as execucións masivas de vivendas, o colapso do mercado de títulos financeiros apoiado por hipotecas sub-prime, e a crise dos grandes bancos que directamente tiñan esas cantidades de títulos, requiren unha discusión á parte.</span></p> <p class="MsoNormal"><span style="font-size:100%;">Simplesmente se pode dicir a xeito de conclusión -debido a que as perdas dos bancos, xa enormes, son tan reais, e a que probabelmente crezan moito máis a medida que empeore a caída- que a economía enfronta a perspectiva, sen precedentes no período de posguerra, dun conxelamento do crédito no mesmo momento en que está esvarando nunha recesión, e que os gobernos enfrontan un problema dunha dificultade sen precedentes para evitar este resultado.</span></p> <span style=""><span style="font-size:100%;">[Artigo tirado do sitio web <span style="font-weight: bold;">‘Cuba Socialista’]</span><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/02/capitalismo-unha-crise-desvastadora.html"> <span style="font-weight: bold;">[Voltar ao inicio desta nova]</span></a><br /></span></span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-68942976478846864162008-02-04T07:00:00.000-08:002008-02-04T07:11:07.845-08:00O MANIFESTO QUE VIVE NA REVOLUCIÓN<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5ILBVvzFsfcfVSFNtbcgymarGsrUQgriYvnMJ-Gnv-WHvJ1kd5Zk_oXYjftUEFUhSRwIT9aLrQcrqqpja8pvkX4kWIHGjrF-btD7xLHXXX18l3QSpnFGYbpVR4wsmNODukBApPXka774/s1600-h/manuscrito.marx.jpg"><img style="margin: 0pt 0pt 10px 10px; float: right; cursor: pointer;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5ILBVvzFsfcfVSFNtbcgymarGsrUQgriYvnMJ-Gnv-WHvJ1kd5Zk_oXYjftUEFUhSRwIT9aLrQcrqqpja8pvkX4kWIHGjrF-btD7xLHXXX18l3QSpnFGYbpVR4wsmNODukBApPXka774/s200/manuscrito.marx.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5163141922539869954" border="0" /></a>Por Raúl Valdés Vivó<br /><p class="MsoNormal">Fonte: Granma e Cuba Socialista [02/02/2008]</p><p style="font-style: italic;" class="MsoNormal"><span style="font-size:85%;">Na imaxe, parte do manuscrito dese texto fundamental</span></p><p class="MsoNormal">No 2008 únense dúas festividades, e as dúas posúen transcendencia universal: os 160 anos do Manifesto do Partido Comunista, redactado por Marx e Engels, e o ano 50 da Revolución, na que vive a plenitude, nascida da prédica de Martí e baixo a influencia do marxismo-leninismo. Fundir e aplicar con orixinal sentido creador ambas doutrinas é a máis elevada contribución de Fidel e do Partido e o Estado socialista por el fundados ao acervo teórico do movemento revolucionario mundial.</p> <p class="MsoNormal">Díxoo Che Guevara: A Revolución Cubana toma a Marx onde este deixara a ciencia para empuñar o seu fusil revolucionario...</p> <p class="MsoNormal">Agora, co sentido dialéctico que agromou na consciencia social do povo de Cuba a partir do asalto ao cuartel Moncada, a fidelidade ao Manifesto e a Martí consiste en empuñar a ciencia, sen deixar de manter en alto o fusil revolucionario, dada a hostilidade demencial do noso inimigo histórico.</p> <p class="MsoNormal">Non se trata soamente do desenvolvemento ininterrompido de sectores fundamentais do quefacer científico, con logros sinxelamente inimaxinabeis, baixo o dominio brutal e grotesco do imperialismo e a súa oligarquía crioula antinacional; senón de conseguir valoracións que partan da ciencia en todas as actividades da construción do socialismo de Cuba. Isto tradúcese no Capital Humano, que une o enfoque científico coa paixón revolucionaria. E a iso apela o discurso de Raúl o 26 de Xullo, que millóns de cubanas e cubanos fixeron seu, opinando coa máis absoluta liberdade sobre todos os nosos complexos e difíceis problemas, para libremente tamén colleitar este ano novos modestos triunfos, pese ao bloqueo xenocida que despreza a condea practicamente unánime dos Estados que pertencen á ONU, incluíndo aliados estratéxicos de Estados Unidos. Non houbo nin haberá solucións máxicas, pero os feitos demostran que elas poden gradualmente lograrse, e xa temos motivos para o optimismo realista dos combatentes.</p> <p class="MsoNormal">Para Martí a ciencia e a liberdade son as chaves mestras que abriron as portas por onde entran os homes a torrentes, namorados do mundo vindeiro. O mesmo pensaban os clásicos do proletariado.</p> <p class="MsoNormal">O Manifesto é a máis formidable acta de acusación contra o capitalismo, porque demostra que fixo pola ciencia moito máis que o escravismo e o feudalismo, pero matando despiadadamente a mesma liberdade proclamada para enganar ao pobo. Aos traballadores só deixou a liberdade de ser escravos disfrazados e agora nen sequer iso: existen máis desempregados que empregados en labores produtivas no conxunto do mundo baixo o xugo do capital.</p> <p class="MsoNormal">A idea esencial do Manifesto de que o motor da historia é a loita de clases e que nela triunfarán os traballadores, historicamente confírmase, mais superando a noción, entón exacta, acerca do proletariado, pois trátase agora da loita de pobos e nacións completas contra o saqueo e a opresión do imperialismo, momento culminante da tiranía do capital.</p> <p class="MsoNormal">Se xa non rexe a tese do Manifesto acerca da simplificación da estrutura socioclasista a medida que transcorre o capitalismo, todo verifica a súa tese principal de que esa estrutura está condenada a ir de crise en crise. Sen que elas, de por si, poidan abolir a ditadura dos donos do capital, sendo necesario facer a Revolución, a toma do poder político por xenuínos representantes do povo para cambiar a estrutura económica na base do edificio social e dar benestar aos produtores. É un proceso longo e suxeito a contradicións e reveses a enfrontar.</p> <p class="MsoNormal">En tempos do Manifesto, os Mestres da clase obreira concebían que en Europa, a rexión entón máis adiantada na economía e as loitas clasistas, triunfaría de forma simultánea a Revolución e ela estenderíase ao mundo periférico entón non capitalista. Mais nen as guerras anticoloniales de independencia nas dúas Américas, nin os procesos revolucionarios europeus de 1848 e nin sequera a Comuna de París de 1871, abriron ese camiño. Iso correspondeu a Rusia, en 1917, cando a Primeira Guerra Mundial lanzou á política a millóns de labregos, á cuxa fronte se puxeron os operários industriais encabezados polo Partido de Lenin, coas súas consignas de paz, pan e terra. Cinco anos despois naceu a Unión Soviética, que logo de resistir probas como a guerra civil, a intervención de 14 países estranxeiros e a descomunal agresión fascista, foi derrotada, desde dentro, por erros, inxenuidades e traizóns, ao cabo de sete decenios de existencia como primeira experiencia do socialismo e logros indiscutibeis. Semellou que as ideas do Manifesto Comunista morreran, mais o socialismo, dentro de súas particularidades, mantívose en varios países asiáticos e, para asombro do mundo, en Cuba, primeira trincheira na loita contra o imperio que antes que ninguén denunciou Bolívar e definiu Martí como unha nova Roma, en alusión ao seu poderío, os seus afáns de dominación universal e tamén á súa debilidade histórica.</p> <p class="MsoNormal">En proba desa afirmación aparece como o novo a dicir no aniversario 160 do Manifesto que, en determinados casos, o fusil revolucionario pode ser substituído polo voto revolucionario, aínda que cada poder do povo deba defenderse das agresións dos grupos explotadores gañados polo odio diante dos torrentes de homes namorados do mundo vindeiro, como os que conspiran contra a vontade popular na Venezuela de Bolívar, a Bolivia de Tupac Catari, o Ecuador de Eloy Alfaro e Manuelita Sáenz, a Nicaragua de Sandino, e outros procesos de cambios e de unidade das nosas Patrias, os cales alentan o optimismo de todos os pobos do planeta.</p> <p class="MsoNormal">As crises integrais, económica, ecolóxica, de gobernabilidade e, sobre todo, moral, confirman que as estreitas relacións sociais, coa propiedade burguesa dominando o mercado e convertendo todo en mercaduría, deven camisa de forza que afoga o desenvolvemento social e científico. O dilema de: socialismo ou ninguén, é cada vez máis real, pois o capital devora as fontes de enerxía en aras do consumismo burgués, única ideoloxía do seu sistema de dominación, e multiplica as guerras de agresión na era nuclear. Bush anunciou 60 ou máis guerras preventivas, e en Afganistán, Iraq, todo o Medio Oriente, fai o comercio de petróleo por sangue, mentres ameaza a outros moitos países, entre eles Cuba, Venezuela e cantos se atrevan a erguerse en liberdade.</p> <p class="MsoNormal">Puido ter aparecido no Manifesto este pensamento de Martí: Saber rebelarse é unha ciencia.</p> <p class="MsoNormal">O Manifesto fundamenta esa ciencia na época contemporánea e por iso alentou a creación do Partido internacional dos traballadores, que logo pasou a destacamentos nacionais. Lenin viu no Partido a vanguarda desa ciencia, e antes ca el, para a guerra necesaria á conquista da independencia nacional, Martí criou o Partido único dos revolucionarios cubanos.</p> <p class="MsoNormal">O noso Partido, con Fidel e Raúl e as novas xeracións que os continúan, en medio de novas circunstancias, revive aquela primeira clarinada da consciencia rebelde dos pobos: o Manifesto do Partido Comunista. A súa consigna inmortal de: Proletarios de todos os países, ¡uníos!, deven chamado á unidade de todos os que ansían<span style="color:red;"> </span>salvar a especie humana e criar un mundo mellor. É digno do espírito do Manifesto a advertencia do Comandante en Xefe aos señores imperialistas: A Cuba, non a teran xamais!<a href="http://pcdopg.blogspot.com/2008/02/o-manifesto-que-vive-na-revolucin.html"> [Voltar ao inicio desta nova]</a><br /></p>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5431923652301032201.post-9211860917859987772007-12-12T12:54:00.000-08:002007-12-12T13:01:26.372-08:00INTERVENCIÓN DE PONTIKOS GEORGE(GRECIA) NA REUNIÓN DA FSM-BARCELONA<p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-weight: bold;font-size:100%;" >INTERVENCIÓN DE PONTIKOS GEORGE, REPRESENTANTE DO COMITÉ EXECUTIVO DA P.A.M.E (GRECIA) NA SÉPTIMA REUNIÓN DO BURÓ REXIONAL EUROPEO DA F.S.M.</span><span style="font-size:100%;"><o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Estimados compañeiros,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Traio un saúdo de clase á7a Reunión do Buró Rexional Europeo da</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">FSM de parte do Comité Executivo de PAME, que representa o movemento sindical de Grecia e reune compañeiros de diferentes condicións políticas e ideolóxicas que entenden o valor do contraataque laboral.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Compañeiros,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O 16 e 17 de xuño de 2oo7 realizouse en Atenas a 3ª. Conferencia Nacional de PAME e consideramos que:<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Os cambios negativos, efectuados durante os últimos anos, tanto no noso</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">país como en Europa, fortalecen as forzas do capital e empeoran a situación da clase obreira en todos os sectores.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A ofensiva do capital é global e afecta a todos os dereitos de todos os traballadores.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">As multinacionais funcionan desaforadamente. Violan os dereitos laborais e especialmente o dereito á libre participación nos sindicatos e o dereito á negociación colectiva. E non só non respeitan as obrigas legais</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">nos paises nos que desenrolan actividades, alén diso impoñen as súas proprias leises.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Perante todos estes anos escoitamos o mesmo discurso, artellado po- las forzas políticas neoriberais e socialdemócratas, que apoian as opcions do capital. Din que se impón tomar medidas antipopulares,e que os traballadores teñen que facer sacrificios polas necesidades da economía. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O eixo central destas forzas politicas é a estratexia das reformas capitalistas, as decisions da</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">Union Europea en base á Directiva de Maastricht, á Directiva de Lisboa .Isto significa a actividade libre do capital, o aumento da súa competencia.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Esta estratexia non é un fenómeno temporal, non afecta só a un ou outro asunto administrativo. Xurde polas mesmas necesidades do capitalismo nas condicions de internacionalizacion do capital e a tensión da competencia dos monopolios.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A semán pasada tratou con claridade iste tema o Fondo Monetario Internacional no seu Informe sobre Economia Europea e tamén o Banco Mundial coa sua</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">politica.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O 18 de octubre en Lisboa a CGTP organizóu grandes manifestacions contra das politicas antipopulares da Union Europea. Participaron mais de 200.000 traballadores pero os Xefes dos Estados-Membro acordaron o Tratado da Reforma da Union Europea.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">O Buró Rexional Europeo sobre o “Tratado da Reforma” declaróu que iste Tratado conducirá a unha maior redución dos dereitos laborais e populares, ao afortalamento dos mecanismos de contencion da Union Europea e a unha maior protección do capital e das multinacionais. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Compañeiros,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Actualmente, tanto no noso país como en toda Europa, estáse a planificar un novo ataque aos dereitos de Seguridade Social. A Seguridade Social está en perigo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Promociónanse medidas para a anulación da xornada laboral a tempo completo e promóvese a flexibilidade laboral. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Todos coincidimos en que o obxectivo que ten o « Green paper on modernizing labour law / flexicurity » do Comité Europeo é nada máis que a reforma da lexislación laboral</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">nunha dirección aínda máis reaccionaria.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">Isto implica novos retrocesos nas relacións laborais, a anulación das conquistas do movemento obreiro e redución do precio da forza laboral. Así</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">está previsto na directiva Bolkestain.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A política antipopular compaxínase coa intensidade do terrorismo estatal e empresarial.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Compañeiros,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Os golpes que reciben os traballadores en todos os países teñen máis ou menos as mesmas características. Teñen os mesmos obxectivos. Para afrontar as consecuencias con éxito necesítase coordinación, cooperación e solidariedade internacionalista.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Consideramos que, hoxe, dentro do movemento sindical internacional existen dúas liñas contradictorias. Dúas lóxicas e dúas estratexias contradictorias.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Por unha banda está a estratéxia da Confederación Sindical Internacional</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">(CSI)<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Ista organización é a continuación da CISL. Istas</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">organizacións son mecanismos colaboradores do sistema capitalista. Son colaboradores da Comisión. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">Mirade os seus documentos. Mirade a súa actitude diante da constitución europea e diante dos asuntos que preocupan aos traballadores en Europa .<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Apoian o Novo Orden</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">da Euro-América. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Observade a súa actitude no Iraque, en Afganistán e no Líbano. Observade a calumnia organizada en contra de Cuba, Venezuela, Ecuador. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">No movemento sindical europeo existen algúns grupos sindicais principais que</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">desempeñan un papel negativo. Grupos que anteriormente foron membros da FSM como CC.OO de España, a CGIL de Italia e a CGT de Francia y que hoxe son a man longa</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">da CSI.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Un exemplo moi característico son as manifestacións en Francia, nas que as demandas da directiva dos Sindicatos non están á altura das demandas de loita dos traballadores.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Queda por demostrar se os traballadores van comprender a tempo a lóxica do acordo mediante o “Dialogo Constructivo” ou presionarán por unha confrontacion verdadeira.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">As forzas da socialdemocracia e do oportunismo, son membros importantes da empresa que se chama Forum Social Europeo, organismo que pese á súa decadencia ten por obxectivo manipular certas forzs do movemento europeo para o seu propio beneficio político.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Un papel de inimigo do movemento sindical xogan as diferentes O.N.G. (organizacions non gubernamentais) que financian as multinacionais e os gobernos.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Frente a istas forzas está a Federación Sindical Mundial. Unha Organización que dende a súa fundación en 1945 ten estado firmemente do lado dos traballadores. Sempre ao lado dos povos que loitan contra da explotación do home polo home.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">No periodo 1990-2000 a FSM afrontóu serios problemas e dificultades. Hoxe en día está nun novo curso. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Estáse a desenrolar, estáse a afortalar e ten unha acción moi rica. <o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">Nos últimos dous anos houbo 32 novas solicitudes de afiliación á F.S.M dende 27 países do mundo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">En Setembro de 2007 a FSM realizóu unha Conferencia Internacional sobre as Mulleres en Bruselas. Participaron 105 mulleres de 62 países.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">En Setembro de 2007</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">fundouse en México o Congreso da UIS de Enerxía e estamos a organizar o Congreso de Transporte do 10 ao 11 de Decembro de 2007, na cidade de Belo Horizonte en Brasil. En 2008</span><span style="font-size:100%;"> </span><span style="font-size:100%;">realizaránse os Congresos das UIS Metal e Turismo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">PAME participa activamente nos pasos da renovación do movemento sindical de clase en Europa. Participamos activamente no Buro Rexional Europeo da FSM.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Estimados compañeiros,<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">A loita non se critica só a nivel da análise dos problemas con descripción das preocupaciones de la clase obreira.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Unha grande parte da crase obreira, en todos os paises de Europa, quere facer “algo agora” para que non se perdan as conquistas que ainda quedan.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Hoxe, unhas poucas persoas enriquécense pola explotación de moitas. Ista é a realidade e temos a obriga de reaccionar, de resistir, de reclamar os nosos dereitos e a satisfacción das nosas demandas.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Exactamente niste periodo é necesario un correcto contraataque laboral cunha boa preparación, para que cada movemento poda aproveitar toda oportunidade que se lle brinde e con capacidade de resistir e de garantizar a eficacia en condicions adversas a nivel politico e social.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Non sobreestimamos as posibilidades nen tampouco as subestimamos. Repetimos que hoxe existen mais posibilidades que antes.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Con estes pensamentos, queremos asegurarnos de que aportamos para que se convirta en feitos o Plan de Acción de 2008 do Buro Rexional Europeo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Enviamos a nosa solidariedade de clase cós povos de Europa, de América Latina, de Asia e de África que loitan polos seus dereitos laborais, polas liberdades democraticas e populares, contra dos monopolios e do imperialismo.<o:p></o:p></span></p> <p class="MsoNormal" style="font-family:georgia;"><span style="font-size:100%;">Grazas.</span></p><a href="http://pcdopg.blogspot.com/2007/12/7-encontro-anual-da-s-europea-da-fsm.html">Voltar ao inicio desta nova</a><br /><span style="font-size:78%;"><span style="color: rgb(51, 0, 153);">.</span></span>Partido Comunista do Povo Galegohttp://www.blogger.com/profile/04488742053539315635noreply@blogger.com0